Sagan raakte op weg naar Sittard op kop met een heleboel grote namen. Waaronder: Tim Wellens, Jasper Stuyven, Sep Vanmarcke, Jan Bakelants, Philippe Gilbert, Greg Van Avermaet, Jens Keukeleire, André Greipel, Tom Dumoulin en Lars Boom dus. Dumoulin en Sagan probeerden elk om beurt weg te raken, maar de verzamelde concurrentie zat meteen op hun wiel.

Stuyven en Bakelants maakten er een koppeltijdrit van en raakten wel weg, maar meer dan enkele tientallen meters werd de kloof nooit. Op twee kilometer van de finish vloeide de elitegroep weer samen. Sagan sprong nu op alles: de Slovaakse wereldkampioen haalde ook een late uitval van Vanmarcke terug. Tot Boom ging en het tot aan de finish volhield.

Na de rit was Sagan niet meteen te spreken over het gedrag van zijn collega’s in de kopgroep. “Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen”, begon de wereldkampioen. “We reden voorop als leiders maar niemand wilde werken en het tempo hoog houden. Er waren veel aanvallen en ik moest alle gaten dichten. Uiteindelijk dacht ik: Ga gewoon, iemand. Toen ging er iemand aan (Boom, nvdr.) en niemand gaf er wat om...”

“Maar dat is oké, zo werkt de wielersport nu eenmaal. Ik rij nog steeds mee voorop, ik ben jong en mooi. En ook wat moe maar kijkt uit voor morgen”, besloot Sagan al lachend.