Vince Staples op Pukkelpop: botte Blitzkrieg in oranje

Veel rook op het podium, door elkaar gehusselde stemmen op band, een trommelvliesverwoestende subbas: Vince Staples miste zijn entree niet. De man verantwoordelijk voor de beste rapplaat van 2017 (tot nog toe) sloop langs het felle oranje verlichte achtergrondscherm als een uitgehongerde tijger. "I've been fucked since my early days, I been stuck in my worldy ways", blies hij, listig ijsberend door zijn minimalistische elektronicakader.

Woeste blik

Geen begeleidingsband, geen dj, geen opgefokte homies om hem heen. Alleen Staples. Simpel. Krachtig. 'Bagbak' zweepte de voorste rijen op, met de Californische rapper die sloom maar dreigend over het podium slenterde en gaandeweg nijdiger en agressiever begon te rappen - een woeste blik in de ogen. U en ik trippelden collectief een stapje achteruit.

"Clap your hands if the police ever profiled. You ain't gotta worry, don't be scared cause we on now". Geen paramilitaire uniformen zoals Public Enemy. Geen street wear zoals Gang Starr. Geen Dior zoals Jigga en Kanye. Staples is even afro-centrisch én even swag, maar op Pukkelpop hield hij het bij een simpel plunje. Zwarte broek en Converse-sweater. De wraak van de simpele buurjongen.

Roofdier

Merkwaardig hoe hij telkens achteraan het podium rond de vijf massieve spotlichten sloop: een roofdier dat zich steeds weer terugtrekt in het struikgewas, de volgende aanval voorbereidend. De schouders voorovergebogen. Een onwrikbaar pokerface. Hiphop is serieuze shit voor Staples, zoveel was duidelijk.

Tijdens 'SAMO' donderden zware bassen ons beendergestel overhoop. Staples ging in duet met zijn getapete raps en laveerde rondom sensuele vrouwenstemmen heen die "oh yeah!" zuchtten. Ja, dat was sexy en weird, maar ook meedogenloos, van bullshit gestript.

Evil eye

Bij '745' scheurde de auto in kwestie (een BMW 745) op het videoscherm over autostrades en door berglandschappen, haardspeldbochten door, de desolaatheid in. Nihilisme in een newtimer, dat hadden we nog niet gehoord.

Staples Pukkelpop-show was stug en onwerelds, maar ook onverbiddelijk: een botte bewegingsoorlog die met tanks door de Dancehall ploegde. Hij gaf zijn technicus the evil eye, ging quasi-getormenteerd neergehurkt zitten en raasde dan weer naar voort bij 'Lift Me Up', alsof hij een enorme hengst op ons aller smoeltjes wilde geven.

Goudvis

"These niggaz won't hold me back!" zong een gesampled koortje in 'Homage', over hyperdigitale UK Bass-beats. Clack! Clap! Staples kuierde naar achter, keek nog eens met dat onaantastbare cool de zaal in. Het podium vulde zich met dikke mist. Fuck, zeg.

'Big Fish' dan, een dijk van een single, werd vergezeld van een monsterachtige goudvis in fotonegatief die over het oranje scherm zwom. Staples liet het refrein doodgemoedereerd over aan de tape. Keek ons nog eens geringschattend aan. Niet omdat hij zelf geen zin had om te rappen. Of omdat hij lui is. Of bang voor kritiek. He just don't give a fuck.

Held.