Editors op Pukkelpop: kleurloos vuurwerk
Van Editors verwachten we vuurwerk, en dan vooral in de auditieve vorm. Helaas: ze waren het buskruit vergeten.
Soms kiest Editors resoluut voor de Grote Middelen en proppen ze hun shows vol met oude hits. Soms serveren ze slappe kost, met overwegend (mindere) recente songs. Donderdagavond behoorde tot die tweede categorie.
Tom Smith en co gooiden meteen een nieuwe song voor de leeuwen. ‘Cold’ begon als een machinale ballad in een industriële setting, met reusachtige ventilatoren op het podium die in een vorig leven in Charleroi woonden. Editors startte voorzichtig, in plaats van meteen naar de strot te grijpen. Ook ‘Sugar’ was een schim van zichzelf. Daar waar ze normaal gezien meteen hun klauwen neerplanten, kwamen de Britten donderdag opvallend slap voor de dag.
Het duurde een kwartier, tot ‘Blood’, voor Editors eindelijk een vuist balde. Tom Smith kwam op kruissnelheid en had daar toeters noch bellen voor nodig. Een herkenbare riff met spastische trekken volstond om Kiewit een eerste keer binnenstebuiten te keren. En net wanneer je dacht dat de trein vertrokken was, hing Editors opnieuw bruut aan de handrem. ‘Hallelujah’ was nog zo’n nieuwe, inspiratieloze song die verdronk in een bad van pathos.
Klasse en klucht
Ze balanceerden met weinig zwier tussen klasse (‘Munich’, ‘An End Has A Start’) en klucht (‘Magazine’, ‘Marching Orders’), en helden eerder naar dat laatste af. Het ontbrak hen aan pit en een tsunami van verwoestende nummers om Pukkelpop aan flarden te spelen.
Editors is een band met honderdduizenden kilometers in de benen, maar maakte donderdagavond een beginnersfout door de publiekslievelingen te spreiden in plaats van te bundelen. En waarom kregen tweederangssongs als ‘Ocean of Night’ en ‘Marching Orders’ de voorkeur op pakweg ‘Bones’ of ‘All Sparks? Géén. Idee.
In het slotakkoord, met ‘Papillon’ en het aan Barcelona opgedragen ‘No Sound but the Wind’, deed Editors wat we van Editors verwachtten: slaan en zalven. Toen ‘Papillon’ het vuurwerk en confettikanon aanwakkerde, en Tom Smith als een hyperactieve paling over het podium kronkelde, zagen we opnieuw de verschroeiende popband die Editors ooit was.
Wat als Editors bepaalde songs zou labelen met een houdbaarheidsdatum, zodat ze tijdig van de setlist worden geschrapt? Het zou hen ongetwijfeld betere concerten opleveren.