“Ik krijg geregeld telefoontjes van Franse patiënten die zeggen dat ze afkomen voor euthanasie,” zegt dokter Olivier Vermylen, hoofdverantwoordelijke op de spoed van het Brusselse Brugmann-ziekenhuis in de Franstalige kranten van SudPresse. Velen onder hen denken dat alles in een vingerknip is geregeld en komen zelfs met pak en zak naar ons land, maar zo werkt het uiteraard niet, benadrukt Vermylen. Een aanvraag tot euthanasie moet voldoen aan alle wettelijke voorwaarden en één daarvan is dat er eerst een vertrouwensband moet worden opgebouwd met de arts. Voor wie uit het buitenland komt, is dat nog een pak minder evident.

Ook Italianen, Duitsers en Britten komen naar België, maar de laatste tijd zijn het vooral Fransen. “Het gebeurt soms dat een derde van de patiënten tijdens mijn spreekuur op vrijdag Fransen zijn. Van de 130 patiënten die jaarlijks euthanasie aanvragen, komen er een 40-tal uit Frankrijk,” stelt Dominique Lossignol, hoofd van de dienst palliatieve zorgen van het Bordet-ziekenhuis.

Er zijn wel veel aanvragen vanuit het buitenland, maar dat wil nog niet zeggen dat zij in ons land ook euthanasie krijgen. In Bordet gaat het om 2 à 3 gevallen per jaar, in het Brugmann-ziekenhuis waren het er vorig jaar uitzonderlijk 7.

"Makkelijk mails per jaar"

Op het kabinet van minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) wordt bevestigd dat er maar een tiental buitenlandse euthanasiegevallen zijn per jaar. Over het aantal aanvragen bestaan er geen cijfers. Dat er dat veel zijn, geeft ook de voorzitter van de euthanasiecommissie Wim Distelmans aan. “Ik krijg per jaar makkelijk 50 mails van Fransen, Engelsen of Amerikanen die zeggen dat ze psychiatrisch patiënt of depressief zijn. Maar die vragen ketsen wij sowieso af omdat wij buitenlandse mensen met psychiatrische aandoening niet genoeg kunnen opvolgen. Blijven dan enkel nog personen met een terminale aandoening over. Maar zij moeten nog fit genoeg zijn om naar hier te komen”.

Euthanasie is in Europa alleen in Nederland, Luxemburg en België toegelaten. In Zwitserland is dat niet het geval, maar is hulp daarbij wel toegestaan. Door de liberale wetgeving werd België in het verleden - vooral vanuit minder vooruitstrevende hoek - al verschillende keren bestempeld als een plaats waar je op een, twee, drie een spuitje krijgt. Vooral de uitbreiding van de wet naar patiënten die ondraaglijk en ongeneeslijk psychisch lijden, stuitte vaak op veel onbegrip.