Flume op Pukkelpop: het stuiterende slotakkoord
Om geld en tijd te besparen, gaf de organisatie de Australische producer Flume een specifieke taak: de Main Stage afbreken. "Geef mij een uur", antwoordde hij.
Er wapperde een zwart doek met een ontwerp in regenboogkleuren aan het hoofdpodium van Pukkelpop. Eenmaal middernacht, dwarrelde het reusachtig stuk stof naar beneden en keek Harley Streten, ofte Flume, in zijn volledige witte outfit een mensenzee recht in de ogen. "My god", stamelde hij.
We begrijpen vanwaar die verwondering komt. Enkele jaren geleden was de Australiër nog een hobbyist en huiskamerproducer, tegenwoordig is hij het uithangbord van een generatie. Hij scoort hits aan de lopende band waar geen ontkomen aan is, en daar plukte hij zaterdagavond de vruchten van.
“Dit is de beste afsluiter van de laatste vijf jaar”, riep een enthousiasteling vanuit de menigte. Er valt iets voor te zeggen. Flume was in het gezelschap van beats met een kracht van tien op de schaal van Lukaku: steenhard en dodelijk efficiënt. Na een kwartier zorgden ‘Sleepless’, ‘Hyperreal’ en ‘Wildfire’ van SBTRKT al voor een bescheiden aardbeving, en toen moest het beste nog komen.
Snoepwinkel
Niet alleen de muziek, ook het enthousiasme van Harley Streten werkte aanstekelijk. Hij zag eruit als een kind met onbeperkt budget in een snoepwinkel en stuiterde van drumpads over een sampler naar een kleine synthesizer. Flume wilde maar al te graag aantonen dat hij live speelt, en dat was bewonderenswaardig, al zien we hem graag eens terugkeren met een volwaardige band.
Het was namelijk jammer dat de stemmen in vuurzoekers als ‘Hyperreal’ en ‘Never Be Like You’ uit een blikken doos en niet uit iemands mond kwamen. Mount Kimbie was eerder deze editie al in hetzelfde bed ziek. Maar dat het ook anders kan, toonde Mura Masa donderdag. Het was geen fout, eerder een les voor de toekomst.
Flume was verder wat Flume als afsluiter van de Main Stage hoorde te zijn: een eclectische jukebox van vlees en bloed. De Australische producer schipperde tussen future bass en r&b, tussen eigen werk en funky herwerkingen van andermans euforiebommen, en nodigde het publiek uit voor een sensuele paringsdans voor gevorderden.
Het slotakkoord van Pukkelpop toonde gelijkenissen met de lichtshow: explosief. Flume nodigde Kiewit nog een laatste keer uit om de innerlijke duivels te ontbinden. Hij vroeg, wij dansten.