Het is Isabelle Willem (35) uit Zoersel, zelf al jaren actief in het onderwijs, die de open brief op Facebook plaatste. Maar de boodschap die ze overbrengt is er eentje “van haarzelf samen met nog 2.270 leerkrachten die geen werkzekerheid hebben”.

“Elke interim jezelf opnieuw moeten bewijzen, aanpassen en flexibel opstellen werkt uitputtend. Elke school leren kennen, elk met zijn eigen gebruiken en regels, collega’s leren kennen, jezelf voorstellen en vooral openstellen, mensen vertrouwen geven, … dit alles weegt emotioneel door. U meldt met veel plezier in de media dat u het begrijpt en dat er middelen en materialen, uren en jobs zullen komen. Beloftes die ieder jaar opnieuw niet kunnen waargemaakt worden. Een teleurstelling, ieder jaar opnieuw!!”

Duizenden leerkrachten

Minister Crevits heeft afgelopen weekend gereageerd op de brief. “We hebben nog duizenden leraren nodig”, klinkt het in Gazet Van Antwerpen. “Dat komt deels door het stijgend aantal leerlingen, deels door de leraren die met pensioen gaan”, aldus Crevits.

Lees hier de volledige open brief van Isabelle Willem:

OPEN BRIEF AAN MINISTER CREVITS

Beste minister,

Het is weer zover: 1 september staat voor de deur. In de media wordt het onderwerp op dit moment druk besproken.

Welke veranderingen er komen, welke beslissingen moeten worden genomen.

Eén van de topics is de steeds weerkerende werkonzekerheid van de leerkrachten.

Een topic dat ik nauwlettend in de gaten houd, want ja ik ben één van die leerkrachten die geen werkzekerheid heeft.

Laat ik me voorstellen, ik ben Isabelle, een 35 jarige moeder van drie prachtige kinderen, die op haar 25ste een carrièreswitch heeft gemaakt. Ik wilde mijn droom laten uitkomen, kleuteronderwijzeres worden. Mijn liefde voor kinderen, mijn zorgende natuur laten groeien en bloeien in een klas met kleuters die ik klaarmaak voor de ‘echte wereld’. Ik wilde een verschil maken in hun jonge leven, een leerkracht zijn waar ze later met veel warme herinneringen aan terug denken.

Dus ik startte de dagopleiding vol goede moed en vooral met veel passie. Het beroep kleuteronderwijzeres was op dat moment een knelpuntberoep, een investering voor mijn eigen toekomst maar ook voor de toekomst van mijn kinderen. Want de combinatie onderwijs en gezin leek me ideaal.

Na drie jaar had ik mijn diploma op zak, klaar voor het echte werk. Het werd spijtig genoeg van in het begin duidelijk dat het vechten was om een plekje te kunnen krijgen.

Als jonge leerkracht nam ik aan wat ik maar vinden kon, geen onderscheid maken in de verschillende onderwijsnetten. Ik wilde werken!

De realiteit is echter dat elke interimjob op z’n minst een uitdaging werd. Want hoewel ik genoot van de klas en de kleuters was de ‘rompslomp’ van organisatie, van scholen, van netten er teveel aan.

Elk jaar moeten wachten op het verlossende telefoontje : “kan u komen werken in onze school”, werkt afstompend.

Elke interim je opnieuw moeten bewijzen, aanpassen en flexibel opstellen, werkt uitputtend.

Elke school leren kennen, elk met zijn eigen gebruiken en regels, collega’s leren kennen, jezelf voorstellen en vooral openstellen, mensen vertrouwen geven, dit alles weegt emotioneel door.

U meldt met veel plezier in de media dat u het begrijpt en dat er middelen en materialen, uren en jobs zullen komen. Beloftes die ieder jaar opnieuw niet kunnen waargemaakt worden.

Een teleurstelling, ieder jaar opnieuw!!

U begrijpt absoluut NIET wat het inhoudt om leerkracht te zijn. Welke opofferingen we maken uit liefde voor ons vak. Hoe moeilijk het is om het hoofd boven water te houden doordat we maar enkele uren kunnen werken, enkel korte interims kunnen doen. Moeten wachten op uitkeringen of uitgestelde bezoldiging die in de zomer extreem laag is omdat je maar enkele uren hebt kunnen werken.

Ik vraag me af of u tegen uw kinderen moet vertellen waarom mama of papa niet werkt, waarom we niet op vakantie kunnen gaan, waarom het elke maand moeilijk is om bepaalde dingen te doen, waarom we weeral boterhammen met choco of spaghetti moeten eten.

U begrijpt niet hoe het voelt om je waardeloos te voelen nadat je nog maar eens een keer niet kan blijven op een school waar je je goed voelt. Waar je een goed contact hebt gemaakt met kinderen en collega’s. Waar je het beste van jezelf het gegeven om te bewijzen dat je een aanwinst ben voor die school.

U begrijpt niet waarom we van alle legale voordelen zoals ouderschapsverlof geen gebruik kunnen/mogen maken want we zijn een interim. Of hoe we onze kinderwens uitstellen uit schrik volgend schooljaar geen werk te hebben.

U begrijpt niet dat de wereld rondom ons denkt, “ze heeft geen werk, het zal een slechte juf zijn”. Of nog erger, “ waar zagen ze over: zoveel vakantie en maar 24 uur werken”.

Ik ben het beu om mezelf en mijn job te moeten verdedigen. Elke job in elke sector heeft zijn voor- en nadelen. Maar de onderwijswereld wordt op dit moment afgeschilderd als de ‘luie wereld’. De realiteit is dat ik elke werkweek 55 uur werk voor mijn klas, mijn school ( als ik het geluk heb van werk te hebben). De realiteit is dat we in elke vakantie bezig zijn met voorbereiden, plannen, klusjes, vergaderen, … voor onze job.

De realiteit is dat we geen extra legale voordelen hebben zoals onkostenvergoedingen, woon-werkverkeer, verzekeringen, … en dat we meestal nog een groot deel van ons loon terugpompen in de werking van onze klas.

Het zijn niet enkel de jonge leerkrachten die werkonzekerheid hebben! Vele leerkrachten die vijf, tien of zelf twintig jaar in het onderwijs staan hebben GEEN vaste plek, geen zekerheid. Niet financieel maar vooral niet emotioneel!!

Als we u aanspreken via brieven, media, … krijgen we ALLEMAAL een standaard antwoord terug. Dat scholen autonoom mogen beslissen over werking en aanwerving, maar BEGRIJPT U ONZE FRUSTRATIES???? Dit voelt aan als een gebrek aan respect naar ons toe.

Wij als leerkrachten zonder werkzekerheid hebben niets aan deze brieven. We hebben niets aan het feit dat u “het begrijpt”.

We hebben iemand nodig die EINDELIJK ergens voor uit durft te komen en te doen wat moet.

Afschaffing van het bestaande patroon. Onderwijs staat voor innoveren, nadenken over oplossingen en toepassingen, leermomenten creëren.

Dit is voor u een leermoment, leer uit onze brieven, uit onze wanhoop, uit ons verdriet en frustraties.

Vraag aan de leerkrachten die in de klas staan, leerkrachten die van korte vervanging naar korte vervanging lopen wat er moet veranderen. U zult versteld staan van de oplossingen die we kunnen bedenken.

Want is dat niet wat we allemaal willen: “SAMEN STERK VOOR WERK”.

Met vriendelijke groeten,

Isabelle Willem

(samen met nog 2270 andere leerkrachten die geen werkzekerheid hebben)