“Toots Thielemans behield bewust het contact met de jongere generatie”, zegt Neve. “Als peetvader van de Belgische jazz wilde hij vooral weten waar we mee bezig waren. Ook al had hij samengewerkt met de allergrootsten, hij liep nooit naast zijn schoenen. Ik herinner me nog goed hoe hij enkele jaren geleden op 1 januari een boodschap achterliet op mijn antwoordapparaat. Hij speelde wat muziek in op zijn mondharmonica en zei: ‘Jef, Toots hier, een gelukkige nieuwjaar!’ Dat typeert hem.”

“Op muzikaal vlak was Toots voor mij de man van de grote melodieën. Hij had de gave om prachtige melodieën in een stuk te verwerken, zonder dat het gekunsteld overkwam. Ook de manier waarop hij de mondharmonica in de jazz introduceerde, was baanbrekend. Niemand had gedacht dat dat ooit zou gebeuren. Ik speelde een paar keer met Toots privé en op jamsessies. Ik herinner mij daarvan dat hij zeer communicatief was. Sommige artiesten staan op het podium en willen vooral zelf schitteren, maar hij deed anderen schitteren.”

“Zijn overlijden komt niet helemaal onverwacht”, besluit Jef Neve. “Eigenlijk wisten we al wat we konden verwachten, toen hij aankondigde niet meer te zullen optreden. Hij was iemand die op het podium wilde en moest staan. Dat zag je ook toen hij enkele maanden na zijn aankondiging op het podium kroop op Jazz Middelheim - tegen de goede raad in van zijn entourage. Gelukkig heeft hij altijd zijn eigen wil gevolgd.”