Begin september 2014 sloeg het noodlot toe bij Hannelore Vens (27) toen ze flauwviel op het perron in Brugge. De Varsenaarse kwam tijdens haar val plat op haar buik op de sporen terecht waarna een aankomende trein over haar benen reed. In het ziekenhuis werd al vlug duidelijk dat haar benen niet meer konden gered worden waardoor ze ondertussen al drie jaar protheses draagt. Dat ze niet bij de pakken is blijven zitten bewees ze vorig jaar al toen ze meedeed in de campagne van Music for Life van Studio Brussel, maar wat ze eind mei presteerde is nog van een ander kaliber. Ze werd uit heel wat kandidaten geselecteerd om samen met Koen Wauters haar droom waar te maken: de Machu Picchu in Peru beklimmen. “Ik ben al enkele keren met een reisorganisatie voor andersvaliden op reis geweest en opeens zat een mailtje in de bus dat ze bericht gekregen hadden dat VTM op zoek was naar mensen met een fysieke beperking die nog een droom willen waarmaken”, zegt Hannelore. “Het beroemde Incapad tot aan de Machu Picchu beklimmen fascineerde me al van toen ik 14 jaar was, maar na het ongeval had ik die droom opgeborgen.”

Blessures

Het mailtje bracht de herinnering meteen naar boven. “Misschien is dit een laatste waterkans om dat nog mee te maken, dacht ik toen ik het las waarna ik me zonder al te veel verwachtingen inschreef.” Groot was de verrassing toen ze opeens Koen Wauters voor haar neus kreeg. “In het begin besefte ik het nog niet goed, tot we samen met de productie beginnen nadenken zijn over een trainingsprogramma en verschillende artsen werden geconsulteerd.” Al ging dat niet over een leien dakje. “Vijf maanden aan een stuk heb ik dag in dag uit mijn spieren getraind. Met de handbike naar het werk, zwemsessies en wandelingen. Alles deed ik om zo fit mogelijk te raken.” Zo intensief dat ze blessures opliep. “Ik heb op het punt gestaan alles af te gelasten, maar mijn vriend heeft me erdoor gesleurd.”

Assistent Koen Wauters

Over de tijd in Peru zelf mag ze uiteraard nog niet veel zeggen en of ze werkelijk de top haalde al helemaal niet. “De eerste dag hebben we maar liefst 12u gestapt en Koen is geen moment van mijn zijde geweken. Ik kon me geen betere assistent wensen.”

De ervaring zindert nog altijd na. “Ik heb er mijn grenzen verlegd en ook mentaal hou ik er een andere ingesteldheid op na. Na mijn avontuur is geen berg meer te hoog”, lacht ze.