Demir begint haar betoog naar aanleiding van een artikel in De Standaard, waarin verteld werd hoe een 14-jarig meisje een juffrouw vraagt haar seksuele voorlichting te geven “omdat ze binnenkort uitgehuwelijkt wordt en ze nog van niets weet”. De juf haalt daarop haar handboeken boven en legt het aan de hand van didactisch materiaal zo goed mogelijk uit.

“Stel: 14-jarige Ann-Sofie Peeters stapt naar haar schooljuf en vraagt haar om seksuele voorlichting. Die heeft ze dingend nodig. Ze weet namelijk nog van niks, maar ze wordt binnenkort wel door haar vader uitgehuwelijkt. De juf haalt plichtbewust haar handboeken boven en vertelt haar wat ze straks in het huwelijksbed mag verwachten. Einde verhaal.”

“Alles om het kind te beschermen”

“Ik maak me sterk dat dit verhaal nooit zo zou eindigen. Toch niet in Vlaanderen. De juf zou niet toestaan dat 14-jarige Ann-Sofie zou uitgehuwelijkt worden. Terecht. Ze zou er jeugdbescherming, politie en vertrouwenscentrum bijhalen. Alles om het kind te beschermen.

En toch is dit exact het verhaal wat een naamloos meisje van vreemde origine, overkwam. Het was haar leerkracht zelf die het verhaal deed in de dinsdagkrant van ‘De Standaard’. Ik citeer letterlijk haar verhaal zoals het door de journalist werd opgetekend: “De meest confronterende ervaring had ik tijdens de summier academy van Teach For Belgium. Een meisje van het derde jaar kwam naar me toe om raad te vragen. Ze werd uitgehuwelijkt en had nog geen seksuele voorlichting gehad. Ik moest het haar uitleggen. Ik had gelukkig didactisch materiaal voorhanden.”

Ik had gelukkig didactisch materiaal voor handen…

Mijn kabinet heeft dit verhaal bij alle betrokkenen gecontroleerd. Had de journalist zich van leerjaar vergist? Was het meisje veel ouder? Het antwoord was pijnlijk: nee, het kind was 14 en is niet geholpen. De juf bracht ‘Teach for Belgium’ pas later op de hoogte. Het kind is niet terug gevonden en vermoedelijk uitgehuwelijkt zonder dat iemand iets deed.”

“Niets verwijten”

“Ik wil de juf niets verwijten. Ook ‘Teach For Belgium’ wil ik niet aan de schandpaal nagelen. De organisatie was na het telefoontje van mijn kabinet, zelf vragende partij voor een open gesprek en nam al maatregelen. Zoals ik in het begin van dit verhaal al zei: het is een mentaliteit die in onze samenleving is gegroeid. De blinddoek van een hele maatschappij, de politiek en de pers. Ook de journalist -die nochtans van “Een meisje vroeg raad: ze zou uitgehuwelijkt worden” de kop van het stuk had gemaakt- stond er niet bij stil dat een kind onder onze neus, een gruwelijk onrecht werd aangedaan.

Ik wil het beeld nog eens oproepen: Wat als het over Ann-Sofie was gegaan? Els? Anna? Greet? We hadden collectief vol afschuw gereageerd. Dit verhaal kabbelde voorbij.

Ik wil met dit verhaal, aan het begin van het nieuwe schooljaar, leerkrachten oproepen om niet blind te zijn voor noodkreten voor allochtone kinderen. Verwar ‘schuldig verzuim’ niet met tolerantie. Er zijn instanties die jonge meisjes kunnen helpen om te ontsnappen aan kindhuwelijken of genitale verminking. En er is de wet die hen beschermt. Alsjeblieft, gebruik ze. Kinderen, ongeacht hun religie, afkomst of culturele achtergrond, verdienen onze bescherming.”