De ouders van Victor (8) over het noodlot dat hen trof in Costa Rica: "Schuldgevoel of woede zijn geen remedie"

Hij was de jongste van de drie. De vrolijkste. De meest poëtische ook. Te goed voor de wereld.Was er ergens ruzie, dan liep hij er in een boogje omheen. Een nieuwsgierige jongen die altijd wou weten hoe dingen marcheerden. Die altijd zat te ­lezen”, zegt vader Koen. “Zot van beestjes ook”, vult moeder Claudia aan. “Op de speelplaats speelde hij met een vriendje ­altijd luipaard en slechtvalk. Ik gok dat hij de slechtvalk was.”

Victors fascinatie ­bepaalde de ­bestemming van hun eerste grote ­buitenlandse avontuur: Costa Rica. “De VS of ­Canada lagen eerst op ­tafel, maar omdat er ­zulke mooie tropische ­natuurparken zijn, viel de keuze op Costa Rica. ­Victor wou beestjes zien.”

Ze houden elkaars hand vast als ze in hun Brusselse ­living praten over hun jongste kind. Liefdevol, één in verdriet. Aan de voordeur puilt het uit van de witte bloemen, aan de linkerkant van de trapjes naar de deur staat een ­foto van een lachende ­Victor. De bloemen zijn een eerbetoon van de buurt aan het koppel, dat zich sterk houdt. Het ­medeleven is groot. Elke dag staat er eten voor de deur. “Zoveel steun doet ongelooflijk deugd.” Een bomvolle kerk heeft ­ondertussen afscheid ­genomen van het Nederlandstalige Brusselse jongetje dat zo graag eens écht naar de dieren wou gaan kijken. De kerk hing vol ­kindertekeningen. Zoals Victor het graag gewild zou hebben.

Ze hebben afgesproken de komende ­weken en maanden te blijven praten. ­“Praten met mekaar is noodzakelijk”, zegt Koen. Nog deel van de afspraak: ­elkaar nooit, maar dan ook nooit een schuld­gevoel aanpraten. Geen verwijten, enkel steun en begrip. Aanvaarden dat het noodlot onomkeerbaar is. Of ze nu op een vliegtuig naar de VS, Canada of Costa ­Rica waren gestapt. “Ik heb tegen de broer en zus van Victor gezegd dat mama soms zal huilen”, zegt Claudia. “Ik zal me dan vijf minuten afzonderen en verder zo optimistisch zijn als kan.”

Nalatig personeel

Hun Zuid-Amerikaanse vakantie – begin vorige maand – was ­amper begonnen. Na een lange trip was er de verkoeling van het zwembad in het ­hotel. En wat verder een jacuzzi, amper 90 centimeter diep. “Victor had op zijn achtste al een zwembrevet van 1.500 meter ­gehaald”, ­vertelt Claudia. “Hij was echt een goede zwemmer. We waren ook allemaal in elkaars buurt.” Een dag voor het gezin ­arriveerde, was er al een meisje ­verstrikt geraakt in het ­afzuigsysteem van de ­jacuzzi. Een plastieken rooster op de bodem ­ontbrak. Het probleem was niet opgelost en niet ­gemeld. De nalatigheid van het hotelpersoneel werd Victor fataal. Zijn hand raakte geklemd. ­Alles werd geprobeerd om hem te redden. Een ambulance. Een zuurstoffles werd aangedragen, maar die werkte niet. Het noodlot sloeg toe.

Er volgde een administratieve rompslomp, een ­gerechtelijk onderzoek. “We wilden eigenlijk zo snel mogelijk terug naar België.” Samen met hun twee kinderen, die getuige waren van het ongeval, sloten ze zich drie dagen op in hun lodge. “Het is zo onwezenlijk: je handtekening moeten zetten onder een brief waarin je een wildvreemde toestemming geeft om het lichaam van je overleden zoon op een vliegtuig te ­zetten.”

Noodknop aan jacuzzi

Terug thuis rouwt ieder op zijn manier. De broer opteert voor de stilte, de grote zus spreekt zoveel als kan af met vriendinnen. “Er bestaat geen handleiding voor ­zoiets bruusks”, zegt Koen. “We proberen het best mogelijke te doen. Kinderen hebben de neiging om hun ouders te sparen. Ze tonen dus niet onmiddellijk hun ­verdriet of hun angsten als de ouders door hun eigen verdriet niet ontvankelijk zijn.”

Koen en Claudia hebben lang getwijfeld of dit verhaal wel in de krant moet. Ze doen het omdat ze willen waarschuwen. Voor het potentiële gevaar, in de hoop nog meer slachtoffers te voorkomen. ­“Jacuzzi’s zijn sluipmoordenaars”, zegt Koen. “Het kan overal gebeuren, niet ­alleen in een hotel aan de andere kant van de wereld waar men nalatig is. Waarom niet, zoals bij ­roltrappen, verplicht een rode noodknop naast zo’n jacuzzi?”

Ze willen ook een boodschap van geluk brengen. “Het leven is zo mooi dat je er nooit voldoende bij stilstaat.” Genieten van de kleine dingen van de gewone dagen. “Als je leven op wieltjes loopt, sta je niet stil bij een leuk ontbijt”, zegt Koen. “Iedereen rond de tafel voor het avondeten en tetteren. Voor ons waren dat heilige ­momenten. Victor was een mondige ­jongen. Het zal stil zijn aan tafel. De leegte die hij nalaat, is immens.”

Claudia had, hoogzwanger van haar ­eerste, haar carrière ­opgegeven om voor de kinderen te zorgen. ­Jarenlang bracht ze ­Victor van de scouts naar het zwembad. Dan naar de tekenles, naar de les woordkunst of naar het judo. Zoals zoveel zorg­zame moeders. “Altijd was er wel een activiteit”, zegt Koen. “Alles wou Victor uitproberen. Ik keek zo uit naar hoe hij ging evolueren. Zijn visie over mens en maatschappij. Met hem in discussie gaan. We zijn op relatief late leeftijd getrouwd. Victor was onze jongste. Onze garantie om jeugdig van geest blijven.”

Toen de tragische dood van Victor bekend werd, kreeg zijn moeder op het internet een lading ­kritiek over zich heen. Dat ze zogezegd een ­onverantwoordelijke moeder was geweest. “Het was mij afgeraden reacties over de feiten te lezen”, zegt ze. “Het was sterker dan mezelf.” De kritiek – van mensen die haar en haar man van haar noch pluim kennen – kwam hard aan. “We zijn helaas een maatschappij geworden waar doodsbrieven te laat komen”, zegt Koen. “Iedereen heeft het ­tragische verhaal al ­gehoord en heeft zijn oordeel al gevormd. We kunnen enkel pleiten voor meer terughoudendheid, meer controle op zulke fora. Op zo’n moment heb je echt wel andere dingen te doen. Je zit met een dood kind en dan lees je zulke dingen. Vergeet niet dat de liefde van een moeder voor haar kind nog zoveel groter en intenser is dan die van een vader.”

“Op een bepaald moment sta je vol zelfvertrouwen, zelfs op het arrogante af, in het leven”, zegt Koen. “Je huwelijk draait perfect. Je gezin marcheert zoals je altijd wilde. Je hebt drie kinderen die zorgeloos opgroeien. Je woont in een mooi huis. Je hebt vrienden en familie. En je bent financieel relatief zorgeloos. Met de leeftijd komt een zekere levenswijsheid waarop je kan teren. Je krijgt het gevoel dat je dingen die even mislopen kunt fiksen. Alles is toch te fiksen? Dakgoot verstopt? Je belt ­iemand. Probleem op school? Je regelt ­bijles of opvang. Je wilt een verre reis ­maken? Je boekt een vlucht. Het leven kabbelt rustig verder. Je denkt nauwelijks na over het vergankelijke. Nu weet ik: een ding is helaas onomkeerbaar en valt niet te fiksen: de dood.”