Whitley begint ietwat nerveus aan het gesprek met presentator Thomas Vanderveken, maar komt gaandeweg los. Ze kijken samen naar een fragment van Cirque du Soleil, het internationaal geprezen circusgezelschap.

"De eerste keer dat ik Cirque du Soleil zag, wilde ik bij het circus werken. Dat is de plaats waar ik me kan ontplooien, dacht ik. Ik heb een immens respect voor de discipline", legt Whitley uit. "Een aantal jaren later ben ik in het dansmilieu beland. Toen ik 14 jaar was, heb ik een tijdje voor Sid Larbi Cherkaoui gedanst. Ik deed er een auditie voor. Ik zat tussen veertig ballerina's en ik was de enige - alweer - die niet klassiek geschoold was. Ik kreeg de rol en wist niet waarom. Dat was toen zó onvoorspelbaar."

Cherkaoui legde, onlangs nog, aan Whitley uit dat de rol vroeg om jezelf op diverse manieren uit te drukken, niet alleen op de klassieke
balletwijze. "Ik heb toen drie maanden intensief ballet gedaan." Haar
lerares ontdekte dat Whitley "losse ligamenten" had, nodig om
bijvoorbeeld slangenmens bij een circus te worden. Whitley werkte van haar 11e tot haar 16e de ene theater- en dansproductie na de andere af. Uiteindelijk richtte ze zich op muziek. "Ik voelde dat ik iets miste in mijn ontwikkeling. Het belangrijkste voor mij is dat ik me expressief kan uitdrukken." Op haar 17e verlaat ze uiteindelijk de school, leert piano spelen en treedt op met eigen muziek.  

Een ander beeldfragment dat Whitley kiest, is eentje van de jong gestorven Amerikaanse stand-upcomedian Bill Hicks. "Ik word uitgedaagd door het paradoxale, het is niet allemaal licht of allemaal donker. Ik herken de rage (razernij, red.) van Hicks", duidt Whitley.

"Ik word zeker en vast kwaad van middelmatigheid. (...) Met mijn eigen dochtertje zit ik daar zelf ook in. Sorry dat ik het moet zeggen maar... Studio 100 is zó laag gewoon, marginaal. Dat is natuurlijk mijn perceptie. Maar als ouder zou ik liever niet hebben dat mijn kind daarmee gevoed wordt."

Whitley wil zich genoeg vragen blijven stellen, zelfs vragen leren en durven stellen, dat vindt ze haar levenswerk. Nooit het gevoel hebben dat je hét antwoord hebt. "Mijn frustratie met mainstream (cultuur) is:  je wordt met dingen gevoed waarover je zo weinig mogelijk moet nadenken. Dieper over de psychologie van de geest nadenken... dat is lastig."    

Whitley is deels opgegroeid in de VS en ze woont momenteel in New York. De presidentsverkiezingen vorig jaar hebben hun wondes geslagen. "Mijn grootvader is een Trump-supporter. Toen hij te weten is gekomen dat ik een Bernie Sanders-supporter ben, heeft hij mij duidelijk gemaakt "we kunnen niet meer samen praten". De politieke toestand is intens en wordt persoonlijk. De elections hebben veel in mij wakker gemaakt, op humanitair vlak.  Welke invloed politiek heeft op de mens."

Een fragment waarbij héél wat emoties loskomen voor Whitley is dat van Harry Potteractrice Emma Watson die stelt dat ze een feministe is en ook uitlegt wat de definitie voor haar betekent.

"Feminisme is niét mannen haten, het gaat voor mij in de eerste plaats over solidariteit en humanisme", aldus Whitley.  "Ik heb met álle clichés van seksisme al te maken gekregen en me daar altijd tegen afgezet. Die elementen hebben me als tiener en jonge vrouw heel onzeker gemaakt over bepaalde zaken van mijn zijn."

Na enig aarzelen praat Whitley over haar ervaringen.  "Op mijn 17e ben ik bijna twee keer aangerand geweest door mannen in de muziekindustrie. Twee keer in een lift. Ze hebben hun tong wel degelijk geforceerd in mijn strot. Daar kon ik tot voor kort niet over spreken, omdat ik me schaamde door het idee van "ik heb het laten gebeuren". Dat het mijn verantwoordelijkheid was."

"Alleen Elvis blijft bestaan", elke zaterdagavond op Canvas.
Herbekijken kan ook via VRT NU.