Auteur John Polo hield de foto achttien maanden lang voor zichzelf. Pas twee dagen geleden voelde hij zich klaar om hem met iedereen te delen. Bij het beeld schreef hij een hartverscheurend tekstje:

“Dit is mijn vrouw in haar trouwjurk. Een trouwjurk waarin ik haar nooit heb kunnen zien. Enkele dagen voor haar eerste operatie zijn wij in het huwelijksbootje gestapt in het gerechtsgebouw. We waren erheen gesneld om man en vrouw te worden. Op dat moment wisten we niet of ze de operatie zou overleven. Maar toen bleek dat de kanker teruggekomen was en dat ze terminaal was, beslisten we om een echt huwelijk te plannen. Maar dat heeft ze niet gehaald. Ze stierf twee weken ervoor.”

“Ik heb spijt van zo veel dingen. Dat ik haar niet naar het altaar heb zien wandelen, staat bovenaan het lijstje. Ze hield zo veel van die jurk. Haar droomjurk. Ze praatte met iedereen over hoe fantastisch de trouw zou worden. Ze besefte zelf niet dat ze het niet zou halen. Michelle is gestorven zonder dat ik haar ooit in die jurk heb gezien.”

“Een week na haar overlijden vond ik deze foto op haar gsm. Ik lag roerloos op bed, gelukkig en verdrietig tegelijk. De tranen rolden over mijn wangen. Ik lachte luidop met het idee hoe duizelingwekkend mooi ze zou geweest zijn in die jurk.”

“Ik wil een lang leven hebben. Ik wil hertrouwen en kleinkinderen krijgen. Ik wil schrijven en lesgeven. Ik wil mijn boodschap met de wereld delen. Ik wil hen alles vertellen over wat ik geleerd heb over liefde, verlies, rouw en herstel. Maar als mijn tijd gekomen is, ga ik naar boven rennen. Nee, naar boven sprinten. Om haar te zien. In die jurk.”