The man with a sandwich noemden de Amerikanen hem, verwijzend naar zijn mondharmonica, waarin zijn ziel zat. Backstage sprak hij altijd stilletjes en dan nog liefst in het Brussels, want hij was een ket uit de Marollen. “Van de Huugstroet, la rue Haute”, preciseerde hij steeds.

Tweemaal heb ik samen met hem mogen optreden. Ooit ergens in Antwerpen bij een sjiek homohuwelijk, waarbij ook Zjef Vanuytsel te gast was. En een tweede keer bij het 30- jarig huwelijksfeest van Jean-Luc en Celie Dehaene. Toots kon het niet hebben wanneer er een vast vloerkleed lag. Dat was toen het geval in de feestzaal. “Voor den asem is da slecht”, wist hij en hij kon het weten, want hij blies alle lucht in zijn mondharmonica. Zodat hij die keer breed lachend tegen Dehaene zei: “De tapis plain moet eruit of ik begin hier niet te spelen.” Compromis: Toots mocht die avond spelen zolang het ging. Hij trad niet enkel voor het geld op. “Als ze mij in Amerika veel betalen, is vijfduizend frank hier genoeg”, was zijn redenering. Soms was het zelfs gratis, gewoon omdat hij zin had om te spelen.

Er lag zo’n authentieke jazzclub in de Kindermansstraat in Brussel. Toots kon daar ‘en stoemelings’ binnenvallen en de aanwezigen verrassen met een onaangekondigd optreden. Op één voorwaarde. Eens hij begon, moest de deur gesloten worden, want de aanwezigen begonnen meteen wild te sms’en naar vrienden en kennissen, zodat het daar in een mum van tijd storm liep. Neen, het voorrecht was voor hen, die al binnen zaten. Dank je Toots voor alle jaren vol mooie muziek. En bonne chance hierboven.