Keep calm, stop met roepen en begin met praten
Imade Annouri is Vlaams parlementslid voor Groen
Ik ben een geboren Antwerpenaar, opgegroeid in Berchem en Hoboken, als student naar het centrum getrokken en nu anderhalf jaar thuis in Borgerhout. Ik vind mijn stad een unieke en geweldige plek en bespaar u verder alle clichés van de chauvinistische Antwerpenaar … want ze kloppen één voor één. Maar ook al is ‘t Stad uniek, haar problemen zijn dat jammer genoeg niet. En wees maar zeker dat er problemen zijn, ik noem er een paar op : straatcriminaliteit en drugsproblemen zijn een oud zeer. De kinderarmoede is schandalig hoog, net zoals de jeugdwerkloosheid en het aantal schoolverlaters. Dagdagelijks botsen er mensen op de muren van discriminatie. Qua luchtvervuiling zijn we Europese top, qua files trouwens ook. En ook uit Antwerpen zijn er verschillende Syriëstrijders vertrokken.
Dit weekend was er een veelbesproken incident op de Turnhoutsebaan in Antwerpen, een gevaarlijke chauffeur werd door de politie tegengehouden en deze verzette zich tegen de arrestatie. Het incident kreeg veel persaandacht, zeker na de uitspraken van burgemeester De Wever over diezelfde Turnhoutsebaan in Gazet van Antwerpen. Een incident met geweld tegen de politie op een locatie die net nog op een dergelijke negatieve manier in het nieuws is geweest, is olie op het vuur van roepers aan beide kanten van het veld. De politie gaf haar versie van de feiten, die niet helemaal overeen leek te komen met beelden van het incident die online opdoken. Er moet daarom zo snel mogelijk duidelijkheid komen over de feiten: geweld tegen politiediensten is op geen enkele manier aanvaardbaar. Zaken overdrijven en onjuiste informatie verschaffen is dat evenmin.
Geweld tegen politiediensten is op geen enkele manier aanvaardbaar. Zaken overdrijven en onjuiste informatie verschaffen is dat evenmin
Ondertussen lijkt het kwaad alweer geschied en zagen de verschillende ‘kampen’ van de luidste roepers vooral hun eigen gelijk bevestigd. Sommigen zagen het ultieme bewijs dat de Turnhoutsebaan een no-go zone is voor politiediensten en buitenstaanders en noemen hem één van de gevaarlijkste buurten in Antwerpen. Anderen zagen dan weer hoe de media, politie en politici de werkelijkheid nog maar eens manipuleerden om bepaalde gemeenschappen ten koste van alles in een kwaad daglicht te plaatsen. Een dynamiek die we de afgelopen jaren in veel samenlevingsdebatten zagen terugkomen. Mensen ontwikkelen een bepaalde visie op een probleem, omringen zich met anderen met dezelfde visie en roepen zo hard dat ze de andere stemmen zelfs niet meer horen. Ze horen alleen nog elkaar en zien zo telkens weer hun eigen visie herbevestigd. En intussen blijven de problemen wat ze zijn.
Hoe breek je deze vicieuze cirkel? Paradoxaal genoeg wordt het antwoord op deze vraag elke dag opnieuw gegeven in datzelfde Antwerpen. Voor alle problemen die ik aan het begin van dit stuk heb benoemd zijn er honderden tegenvoorbeelden van mensen die luisteren in plaats van te roepen en samen naar oplossingen zoeken. Jonge buurtbewoners die worden opgeleid tot PleinPatrons om de betrokkenheid én de veiligheid te verhogen. VZW’s zoals Al Ikram die dag in dag uit mensen in armoede maaltijden aanbieden en hen proberen te ondersteunen daar waar mogelijk. Burgerbewegingen zoals Ringland werken dag en nacht voor propere lucht, meer leefbaarheid en slimmere mobiliteit voor elke Antwerpenaar.
Voor alle problemen die ik aan het begin van dit stuk heb benoemd zijn er honderden tegenvoorbeelden van mensen die luisteren in plaats van te roepen en samen naar oplossingen zoeken
De schoolbrug VZW werkt met verschillende scholen samen om jongeren en hun ouders te begeleiden zodat ze hun school wel afmaken en zelfs kunnen gaan verder studeren. Jongerenorganisaties zoals MSC Ahlan en Muslinked gaan op zoek naar oplossingen voor gewelddadige radicalisering. Dit zijn maar enkele van de vele voorbeelden van hoe in Antwerpen mensen elke dag opnieuw samen op zoek gaan naar oplossingen. Dat zijn geen roepers, geen mensen die op sociale media hun grote gelijk uitschreeuwen. Maar wel mensen die elke dag opnieuw vanuit de werkelijkheid, vanuit de problemen, op zoek gaan naar oplossingen.
We delen deze stad allemaal samen, ongeacht onze eigen overtuiging, werkelijkheid en frustraties. Als politici en burgers mogen we hard van mening verschillen, mogen we het debat op het scherp van de snee voeren omdat we nu eenmaal de dingen anders ervaren. En er zullen altijd problemen zijn, ook in die unieke stad die Antwerpen is, maar dat is oké, zolang we ook altijd samen naar die oplossingen zullen blijven zoeken.