“Dit is een geweldig gevoel”, moest Calmejane toegeven, “vooraf start je in de Vuelta met veel ideetjes in je hoofd, maar om nu ook een rit te winnen, te realiseren waarvan je droomt, dat is ook voor mij ongelooflijk, en zo’n zege doet ook deugd. Dat is iets waar publiek en renners van dromen. Ik ben zeer trots op deze overwinning: ik win hier nu al, in de vierde etappe, alles wat nu nog komt is extra.”

Want na de etappe van maandag, waar de vluchters ook vooruit bleven tot het eind, overheerste ontgoocheling bij de Fransman. “Ik was toen echt teleurgesteld”, zei hij, ‘ik wilde wel mee, maar deed het niet, omdat ik dacht dat zeven jongens te weinig waren. En uiteindelijk konden ze strijden om de zege, terwijl ik zelf ook echte goede benen had. Dus vandaag flitste maar één ding door mijn hoofd: ik moet mee in die ontsnapping.”

En dat lukte hem. “Toen we iets over halfweg koers vier minuten bonus hadden, begon ik er in te geloven”, zegt hij. “Temeer ook we op pad waren met een hele goede groep vluchters, een paar grote namen.”

Calmejane zag een sterke Thomas De Gendt in zijn groep en ook nog enkele andere klimmers. “Dus besloot ik niet te lang te wachten”, zei hij, “op de verrassing te spelen en dat lukte. Ik heb gewoon alles gegeven tot de finish en kijk, ik sta hier als winnaar. Geweldig, en dat in mijn eerste grote ronde, in mijn eerste jaar als prof. Of ik een goede klimmer ben? Niet echt”, antwoordde hij, “die echte grote cols zoals Aubisque en Aspin zijn te lang voor mij, maar deze slotklim was met zijn elf kilometer net niet te lang en ook niet te steil. Dit ligt me wel. Waar ik wil eindigen? Daar ben ik nu nog niet mee bezig. Ik ben nog jong, moet nog heel veel leren. Laat me nu eerst maar hiervan genieten.”