Meer dan 25 jaar moest ze erop wachten, maar Jannique Decoster (54) uit Staden kon deze zomer eindelijk haar pleegzoon Reda Yanouri (33) uit Parijs weer in de armen sluiten. Tussen zijn 4 en 7 jaar verbleef de jongen in Staden bij Jannique, die voor hem zorgde als was het haar eigen kind. Ook Reda’s zusje Gigi woonde bij Jannique, tot het noodlot toesloeg.

De kinderen moesten met spoed terug naar hun moeder in Parijs. De vrouw had controleurs over de vloer gekregen en als ze niet kon bewijzen dat haar kinderen bij haar verbleven, zou ze alle kinderbijslag van de laatste jaren moeten teruggeven. Dat kon ze niet, het zou haar in diepe financiële problemen brengen.

Janniques hart bloedde toen ze de kinderen moest loslaten. Ze kreeg in de jaren erna zelf vier kinderen, maar het gemis bleef. Een tijd geleden begon ze weer te zoeken. Ze kamde de sociale media uit, belde naar verschillende instanties in Parijs en haalde er zelfs de pers bij in haar zoektocht naar haar verloren zoon en dochter. Hen nog één keer terugzien en weten dat het goed met hen gaat, was haar hartenwens.

Spelfout

Ze kreeg hulp van Amel, haar eigen pleegzus. Jannique zorgde voor Reda en Gigi via De Vreugdezaaiers. Voor diezelfde organisatie vingen haar eigen kinderen Amel op. “Dat contact werd nooit verbroken en Amel Bakha (46) komt al 43 jaar lang elke zomer naar België, ze spreekt West-Vlaams en is als een zus voor mij”, zegt Jannique.

Jannique smeekte Amel om naar Reda en Gigi te helpen zoeken. “Via Facebook heeft ze Reda gevonden. Ik typte zijn naam telkens verkeerd. Amel kent de Arabische schrijfwijze en heeft hem zo gevonden. Na een lang gesprek op Facebook hebben ze afgesproken in Parijs en op mijn verjaardag op 20 juli kwam hij als verrassing naar hier.”

Jannique wist niet dat ze Reda zou terugzien. “Toen hij hier binnenstapte, kon ik maar één iets uitbrengen: Oh my God!” En toen volgden de tranen. “Tranen met tuiten heb ik geweend. Ik kon geen woord uitbrengen. Ik herinnerde hem als een kind van zeven jaar en plots stond hier een boomlange vent voor mijn neus. Maar ik wist en voelde meteen dat hij het was, mijn eerste zoon”, zegt ze geëmotioneerd.

Vandaag zaterdag is Reda opnieuw in Staden voor het jubileum van Janniques ouders. “Ze zijn 60 jaar getrouwd en dat moet gevierd worden. Reda is intussen weer deel van de familie en kreeg ook een uitnodiging. Ook met mijn kinderen doet hij het goed. Ze noemen hem zelfs al broer.”

Moeder verloren

Ook voor Reda is het een emotionele rollercoaster. Hij heeft nog veel herinneringen aan zijn kindertijd in Staden. “Dat we gingen vissen, op vakantie geweest zijn, hoe de bakkerij waar we gingen eruit zag, dat we gingen kamperen...”, somt hij op.

Reda heeft het niet gemakkelijk gehad. Hij heeft jaren voor zijn zieke moeder gezorgd, die ondanks de strijd tegen kanker verloor. “Het doet deugd om in een warme familie terecht te komen. In Parijs heb ik niemand meer. Ik ben zo blij dat mijn tweede mama me teruggevonden heeft.”

Nederlands leren

Reda maakt al volop plannen om Nederlands te leren, zodat de communicatie wat vlotter verloopt. “Mama Jannique en ik praten elke dag, Google Translate is intussen onze beste vriend.” Ook de feestdagen zal hij in Staden doorbrengen.

Zijn zus Gigi heeft geen herinneringen meer aan haar tijd in België en heeft er daarom geen behoefte aan om naar Staden te komen. “Jammer, maar ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ze kwam hier aan als boorling en toen ze vertrok was ze amper drie jaar oud. Ze kan het gewoonweg niet meer weten”, zegt Jannique.