Rohingya: wast Vlaanderen de handen in onschuld?
Vlaanderen plant zelfs, en zonder schaamte, een zakenreis in 2018 naar een land dat geen gehoor wil geven aan de talrijke oproepen om geweld en ethnische zuivering tegen Rohingya te stoppen.
Hoewel de oorspronkelijke afkomst van de Rohingya nog ter discussie staat, woonde deze gemeenschap al sinds mensenheugenis in het noordwesten van Myanmar, vooral in de provincie Rakhine. Myanmar weigert om hen te erkennen als staatsburgers en noemt ze illegale migranten uit Bangladesh.
Meer dan 2 miljoen Rohingya’s werden gedwongen om hun huizen te verlaten na de onafhankelijkheid in 1948 en na het begin van de genocide eind jaren 90 en in 2012.
Toch hebben we weinig berichtgeving gehoord in onze media over het lijden van deze groep moslims in Zuidoost-Azië. Tot een paar weken geleden. Dan pas hebben onze media de weg gevonden naar deze “ver-van-onze-bed” en vergeten genocide op een van de meest “ongewenste” gemeenschappen op deze aardbol.
Het Birmese regime begaat al jaren een gruwelijke genocide en vervolging tegen de Rohingya minderheid. Met als gevolg: duizenden doden en meer dan 400.000 vluchtelingen.
Wat doet Vlaanderen?
Maar onze Vlaamse regering vindt het blijkbaar helemaal niet erg: de overheidsdienst Flanders Investment & Trade gaat in samenwerking met Unizo en Voka zaken doen met Myanmar. Zij plannen zelfs, en zonder schaamte, een zakenreis in 2018 naar een land dat geen gehoor wil geven aan de talrijke oproepen van VN organisaties en de internationaal gemeenschap om geweld en ethnische zuivering tegen Rohingya te stoppen.
Ik roep alle parlementsleden die nog een graantje menselijkheid, medeleven en democratische waarden in zich hebben: interpelleer aub onze regeringsleden in verband met de samenwerking met Myanmar.
Sturen wij vanuit Vlaanderen/België wapens naar Myanmar? Is de haven van Antwerpen betrokken bij handel met Myanmar? Welke stappen heeft onze diplomatie ondernomen om geweld tegen Rohingya te stoppen? And last but not least: waar wachten we op om Myanmar te boycotten?
Ook het oorverdovende zwijgen van Aung San Suu Kyi vind ik een Nobelprijs voor de Vrede winnaar onwaardig. Als iemand zich uit zou moeten uitspreken vóór rechtvaardigheid, vóór geweldloosheid, vóór de bescherming van de rechten van minderheden, dan is zij het wel.
Een gevaarlijke mix van boeddhisme en nationalisme is in populariteit toegenomen. Met het bijhorende tribale “wij tegen zij” denken. Ten koste van de “ander”: dé moslims.
De monniken hitsen de boeddhistische meerderheid in het gehele land op met anti-moslimretoriek. Als er één hoop is, één klein lichtpuntje in deze duisternis, dan is het wel Aung San Suu Kyi.
Ze is de leidster van de geweldloze verwerping van het gewelddadige junta- regime. Zij is de “morele en ethische kompas” van Myanmar, zowel in de ogen van de internationale gemeenschap als in die van haar eigen volk.
Selectieve verontwaardiging
Het is voor mij ook hallucinant hoe men selectieve verontwaardiging toepast in deze kwestie:
Is er ondertussen een oproep gelanceerd aan de boeddhistische gemeenschap om "afstand te nemen" van de genocide op de Rohingya in Myanmar?
En waar blijven Mia Doornaert en Etienne Vermeersch met hun opiniestukken?
Waar is de massaal verontwaardiging à la "Je suis Rohingya"?
Is het leven van de moslims in Myanmar zoveel minder waard dan het leven van mensen elders in de wereld?
Voor onze media en politici blijkbaar wel. Dat is de reden waarom het bericht over de slachtpartij van de Birmese moslims, dat al jarenlang aan de gang is, een stille dood is gestorven.
___
VRT NWS wil een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.