Vandaag heeft het ARSA (Arakan Rohingya Salvation Army) een bestand van een maand voorgesteld. Dat zou moeten toelaten om de catastrofale humanitaire situatie van honderdduizenden Rohingya-burgers te verbeteren.

De legerstaf van Myanmar wil van geen bestand weten en weigert "om te onderhandelen met terroristen". De operaties tegen de Rohingya in het westen van Myanmar gaan dus onverminderd voort.

De ARSA lanceerde op 25 augustus een reeks aanvallen op militaire bases van het leger en de grenspolitie in Rakhine, de westelijke deelstaat van Myanmar. Het leger sloeg daarop hard terug, niet enkel tegen de rebellen, maar ook tegen de burgerbevolking. Hele dorpen van Rohingya zijn platgebrand en er werd op grote schaal verkracht en gemoord, niet enkel door het leger, maar ook door milities van Rakhine, die andere bevolkingsgroep in dat gebied die vooral bestaat uit boeddhisten en hindoes.

Daardoor zijn er de voorbije weken al bijna 300.000 Rohingya over de grens met buurland Bangladesh gevlucht. Daar waren al meer meer dan 335.000 Rohingya en de vluchtelingenkampen zitten er overvol.

Alles samen zou nu ongeveer een vierde van de 1,1 miljoen Rohingya vanuit Myanmar gevlucht zijn naar Bangladesh. Volgens getuigen zouden de rebellen van ARSA enkele grensposten in handen hebben, maar onderneemt het leger van Myanmar daar niets tegen.

Dat zou er op kunnen wijzen dat Myanmar bewust enkele corridors open laat om de Rohingya te laten vluchten. Op die manier raakt de deelstaat Rakhine grotendeels ontvolkt van Rohingya en dat de bedoeling van wat nu toch op etnische zuiveringen begint te lijken. De ARSA-rebellen lijken overigens erg slecht bewapend en zijn normaal geen partij voor het leger van Myanmar dat 400.000 militairen telt en gehard is in de strijd tegen minderheden.

Volgens de mensenrechtenorganisatie Amnesty International is Myanmar nu ook begonnen met het leggen van landmijnen langs de grens met Bangladesh. Dat zou moeten voorkomen dat Rohingya die wegvluchten nadien zouden terugkeren. Myanmar heeft overigens aangekondigd dat het enkel die mensen zal laten terugkeren die kunnen bewijzen dat ze onderdanen zijn en in Rakhine woonden. Dat is zo goed als onmogelijk voor de vluchtelingen en bovendien merkt Amnesty op dat het gebruik van mijnen verboden is door een internationale conventie. Enkel Noord-Korea, Syrië en Myanmar zouden zich daar niet aan storen. 

Net zoals vorig jaar lijkt het leger van Myanmar de aanvallen van Rohingya-rebellen te gebruiken als voorwendsel om die bevolkingsgroep massaal te verdrijven uit de deelstaat Rakhine (voorheen Arakan). In die regio zijn er al lang spanningen tussen de overwegend boeddhistische Rakhine (52%) en de meestal islamitische Rohingya (42%).

Rakhine/Arakan was eeuwenlang een bufferstaat met een erg verscheiden bevolking tussen het boeddhistische Birmaanse koninkrijk en de moslimheersers van Noord-India, dat waren de sultans van Bengalen en nadien de Moghul-keizers. Tussen 1430 en 1785 bloeide hier Mrauk U ("Ei van de aap"), een belangrijk multicultureel rijk dat handel dreef met India, China en Zuidoost-Azië en met Portugezen, Hollanders en Engelsen. In de ruïnes van Mrauk U zijn zowel grote boeddhistische tempels als islamitische moskeeën te zien. Dat aspect werd ook gemeld door Europese missionarissen en zakenlui.

In 1785 werd Mrauk U (foto onderaan) veroverd en geannexeerd door het Birmaanse rijk, de voorloper van het huidige Myanmar. Hoe dan ook toont de geschiedenis van Mrauk U aan dat er toen ook al moslims zoals de Rohingya in die regio leefden en dat die dus niet pas in de Britse koloniale tijd uit India en Bengalen werden ingevoerd, zoals de officiële lezing is van de regering van Myanmar. Die wil overigens de ruïnestad van Mrauk U promoten als nieuwe toeristische trekpleister zoals Bagan in het centrum van het land, Ayuthaya in Thailand en Angkor Wat in Cambodja.