LCD Soundsystem zet Paradiso op z'n kop: Kolkend de toekomst in

Vorig jaar stonden wij op Pukkelpop tussen een meute intellectuelerig over de kin strijkende festivalgangers, die sceptisch de armen kruiste tijdens het comebackconcert van LCD Soundsystem. Fantastische show, maar de opkomst was matig en de ontvangst lauw. In Paradiso daarentegen lieten wij ons gewillig pletten door een horde uitgelaten Amsterdammers die voortdurend switchte van hondsdol gepogo naar euforisch raven. We stonden er zowaar met een beate glimlach naar te staren.

Tuurlijk, de setting en de timing van bovenstaande voorbeelden verschillen drastisch. Zelfs onze oma had op de uitverkochte show in Amsterdam aanwezig willen zijn: Paradiso is geen al te grote zaal, waardoor een rockconcert er erg intimistisch aanvoelt. Bovendien bracht LCD Soundsystem zopas een vierde, alom bewierookte plaat uit na een afwezigheid van bijna zes jaar. 

In 2011 trok frontman en bezieler James Murphy er een streep onder en speelde hij met zijn groep een legendarisch afscheidsconcert in het New Yorkse Madison Square Garden. Toen sloten Murphy en zijn kompanen af met de schommelende ballade 'New York, I Love You But You’re Bringing Me Down’, voor honderden waterogende hipsters die er meteen het einde van een bloeiende New Yorkse rockscene in zagen.

Toen datzelfde liedje in Paradiso weerklonk - even meewarig als altijd - deed het toch een béétje aan als een overwinning, zij het als de triomf van een vermoeid ouder wordend ex-hipstericoon dat niet kan geloven dat zijn immer kritische fanbase zijn comeback slikt. Het was geen toeval dat de in sarcasme gemarineerde groepsleden van LCD iets voordien het podium betraden op de tonen van Def Leppards 'Rock On’. Murphy verontschuldigde zich trouwens vorig jaar nog in een open brief voor de verrijzenis van zijn rockgroep omdat hij zichzelf een bedrieger voelde. Dat type mens, ja.

Prince en Daft Punk

In Amsterdam schoot het getalenteerde zootje ongeregeld furieus uit de startblokken met 'Yr City Is a Sucker’ - voortreffelijk gebracht; kaal en droog als de beste postpunk uit de jaren tachtig. Shakers shaketen, de gitaren krasten prachtig en Murphy rechtte de rug achter zijn microfoonstatief, als het knullige koorknaapje dat hij nog steeds in het diepste van zijn gedachten is. Wat een uitvoering, wat een groove, wat een fenomenale precisie van deze muzikanten. "Funk is ruimte openlaten”, wist Prince al, een wijsheid die Murphy en de zijnen op briljante wijze in praktijk brachten.

'Daft Punk Is Playing at My House’, een wereldhit die er nooit één is geweest, werd meegebrald én -gebruld door de honderden op dronkenmansgelag beluste Nederlanders om ons heen - ja, wij waren op de voorste rijen gaan staan, met een lichte angst voor elleboogstoten. Murphy nam nog een teugje wijn, stak zijn bolle buik naar voren en mepte op een stel koebellen. Keyboardspeelster-zangeres Nancy Whang staarde zo ijzig de zaal in dat onze botten terstond bevroren. 

De band zette 'I Can Change’ in, een bloedmooie indieklassieker die Yazoo ooit vergat te schrijven. Wij voelden de opwinding van onderbuik via maag tot in ons gehemelte klimmen tijdens 'Get Innocuous’, een log popmonster dat halverwege, bedolven onder beklemmend gifgroen spotlicht, met dreinende synths en knieschijfverbrijzelend Boeingmotorengeraas ieder knét-ter-gék maakte.

Wat - de - fuck?

Murphy vond zijn mojo na het volgende glas wijn - hey, de man heeft een wijnbar in New York, dus gun 'm zijn bohémienpleziertje - dat 'You Wanted A Hit’ inleidde. Wie de man probeerde te filmen of te fotograferen met een smartphone kruiste steevast zijn onderkoelde blik en zijn traag naar omlaag zwaaiende hand, waarna de amateurfotograaf in kwestie er gegeneerd mee ophield. Moses Murphy, de man die een zee van iPhones doet wijken. Impressionant. Tja, u wist natuurlijk dat de zanger een hekel heeft aan fotograferende concertbezoekers maar u wilde misschien eens zien of het om een urban legend ging?

Next: 'Movement’, het beste eerbetoon aan The Fall sinds die groep bestaat. Niet dat Mark E.Smith van The Fall ermee kan lachen, zo weten wij uit onverdachte bron. Hij vindt Murphy maar een copycat. Maar dat belette de New Yorkers niet om temidden van krankzinnig makende strobo’s zich een ongeluk te punken en de dansvloer om te toveren tot het soort slagveld dat je vroeger bij Black Flag-concerten zag. Wat - de - fuck - was - dat - zeg!? Een draaikolk van zotte Hollanders zoog ons nét niet mee het voorgeborchte van de hel in. 

In trance

De Heer zij geprezen dat daarna 'Someone Great’ volgde, nog steeds een song die onze traanklieren doet springen, met die verkillende dieptreurige alledaagsheid die je na een relatiebreuk als een enorme ravijn aangaapt. "The worst is all the lovely weather / I’m stunned it’s not raining / The coffee isn’t even bitter / Because what’s the difference?” Het publiek scandeerde tragikomisch genoeg al die miserie jolig mee: "And it keeps coming / til the day it stops!” Wij moesten er even bij in de haren krabben.

Ook 'Dance Yrself Clean’ werd ondanks zijn raar hobbelende synth-groove als een dansvloerklassieker onthaald. En 'All My Friends’, een song waaraan zelfs de nukkige John Cale niet kon weerstaan, stuwde je hoger en hoger met een kolkende straalstroom die je je kraag deed vastgrijpen. Jonge meisjes, oudere alternativo's, kokette dames en slackerpunks gooiden de armen in de lucht, zwalpten in trance door elkaar en zongen: "And you always knew you were tired, but then / where are your friends tonight / If I could see all my friends tonight.”

Uit de nieuwe plaat American Dream kregen we een handjevol snoepgoed aangeboden. Het gemoedelijke titelnummer bijvoorbeeld, dat van de groepsleden een grappig doowop-zangkoortje meekreeg. Of het Bowie-achtige 'Change Yr Mind’, het nijdige 'Call The Police’ en de single 'Tonite’, die door de fans nu al als een evergreen werd ontvangen. Yep, dat recente werk viel lekker in de plooi op het podium. Het onderstreepte dat LCD Soundsystem zich aan zijn reputatie van beperkt houdbaar noughties-hipsterbandje onttrekt. Daar, in Paradiso, onder die felblinkende rondtollende discobol, voor een roedel dolgelukkige discipelen van allerlei pluimage, schuifelden Murphy en co. de toekomst in. Als een stelletje achteloze elder statesmen of rock-'n-roll.

American Dream van LCD Soundsystem is nu uit bij Sony. Lees hier onze recensie.