Almaar goedkopere biefstuk en ribbekes à volonté zijn enkel mogelijk als grootopkopers de slachthuizen het mes op de keel zetten

Voor de tweede keer in een paar maanden tijd staan de kranten vol over de wantoestanden in onze industriële slachthuizen. Deze keer nagelt de publieke opinie de leiding van een slachthuis in Izegem tegen de muur. Net zoals vorige keer in Tielt, gebeurt dat na de publicatie van beelden die bewijzen dat het grondig fout zit met het respect voor het dierenwelzijn. Waarna de minister zich haast om een paar straffe uitspraken te doen. Waarna hij, om zijn daadkracht te bewijzen, overgaat tot sluiting van het bedrijf. Meteen daarna gevolgd door een welles-nietesspelletje omtrent bevoegdheden en het ontlopen daarvan. Daarna zal het strovuur doven, in afwachting dat het binnenkort op een andere plek opnieuw wordt aangestoken.

Ik mis in heel het treurige verhaal een eerlijke analyse van de context waarin dit allemaal gebeurt. De inbreuken tegen het dierenwelzijn zijn jammer genoeg slechts het symptoom van de inbreuken tegen mensen die hun boterham proberen te verdienen in de vleessector. De voortdurende druk op de vleesprijzen heeft ertoe geleid dat in de slachthuizen alles sneller en goedkoper moet gebeuren. Het is behoorlijk hypocriet dat we niet willen inzien dat we de benedengrens intussen allang hebben bereikt en overschreden.

Ook consument schuldig

Ondanks hun diepe verontwaardiging van vandaag moeten de consumenten beseffen dat zij aan de basis liggen van de mistoestanden. Lekker, gezond vlees van dieren die de tijd werd gegund om slachtrijp te worden en die vervolgens ook de tijd hebben gekregen om zonder stress naar de slachter te worden gebracht, heeft zijn prijs. De almaar goedkopere biefstuk in de rekken van de discounters, de lamskroontjes aan weggeefprijzen, de ribbekes à volonté zijn enkel mogelijk als de grootopkopers de slachthuizen het mes op de keel zetten en de slachthuizen op hun beurt de producenten met de rug tegen de muur duwen.

Ik vind het behoorlijk cynisch dat supermarktketens van dit soort slachthuisschandalen handig gebruik weten te maken om hun eigen imago op te poetsen. Geschandaliseerd door de manier waarop hun leverancier met de koopwaar omgaat, schreeuwen ze uit dat ze de samenwerking stopzetten. Op hetzelfde ogenblik onderhandelen hun aankopers een lucratieve deal met een andere leverancier. Wellicht tegen nog scherpere prijzen, want voor een slachthuis is dit hét moment om een vette klant binnen te halen. Terwijl de enige eerlijke conclusie zou zijn dat ze hun prijzen in de rekken meteen zouden verhogen.

Familiezaak

De overheid faciliteert deze gang van zaken en oogst wat ze gezaaid heeft. Vijftien jaar geleden werd de regelgeving zodanig aangepast dat kleine slachters, die er alle belang bij hadden dat ze de dieren goed behandelden, hun deuren moesten sluiten. Ik verwonder er mij nog elke dag over dat wij erin geslaagd zijn om onze ambachtelijke familiezaak wel verder te zetten. We slachten met respect voor het dier, zoals mijn vader, grootvader en overgrootvader dat al sinds 1777 doen, om het vlees vervolgens te verkopen in onze eigen beenhouwerij. Aan klanten die meer willen betalen dan in de supermarkt, omdat ze beseffen dat dit de enige eerlijke prijs is.

We zijn een rariteit geworden, in een landschap van industriële slachthuizen, waar alles verondersteld wordt veel transparanter, veiliger, efficiënter en beheersbaarder te zijn. Ware het niet dat er intussen al jaren geen controleurs meer blijken rond te lopen om daarop toe te zien.