Beluister nu de 10 beste platen van de week

Jazeker, Foo Fighters hebben een nieuwe plaat uit maar zij zijn zeker niet de enigen die langs onze radar vliegen. Hieronder: de tien lekkerste snoepjes van de week!

1. Mount Kimbie 'Love What Survives'

Het Londense duo Kai Campos en Dominic Maker laat op Love What Survives het achterste van zijn tong zien. Ze zijn punks én punkers, verschoppelingen én grootstedelijke krijgers. De nummers op Love What Survives trekken voor eens en altijd een streep trekt het elektronische postdubstepverleden van Mount Kimbie. In de plaats komt vlijmscherpe, vierkanten postrock, schurende postpunk en experimenten met vintage synths. Peper en zout worden geleverd door achterbuurtschoffie King Krule, door niemand minder dan James Blake en door de immer fascinerende Micachu. "Met Love What Survives claimen de Kimbies een langere levensduur", schreven we.

Lees hier de recensie van Love What Survives

Lees hier het interview met Mount Kimbie

2. The National 'Sleep Well Beast'

"Het is net alsof we het donkerste plekje in onze ziel hebben opgezocht, en in die kille nis hebben we onze inspiratie gevonden", aldus The National-zanger Matt Berninger tegen onze journalist Gunter Van Assche. "Dit is vast geen plaat voor lachebekjes maar zou wel steun moeten bieden aan wie zich verloren voelt". Nou en of. In de combinatie van briljante popmelodieën en aardedonkere, doorwrochte klanken toont de beste Amerikaanse indieband in jaren zich de absolute meester. Et voilà, 't is gebeurd: The National zit vergrendeld in de major league van de rockmuziek.

Lees hier het interview met Matt Berninger

3. Intergalactic Lovers ‘Exhale’

“Het mooiste compliment dat ik eigenlijk kan krijgen, is dat we mensen troost bieden wanneer ze iemand zijn kwijtgeraakt”, aldus frontvrouw Lara Chedraoui eerder deze week in De Morgen. “Als zo’n compliment je niets doet, tja, dan ben je in de verkeerde branche bezig.” Troost zal Exhale, de derde, schaduwrijke plaat van Intergalactic Lovers zeker bieden. Maar de Belgische band zal zijn fans zeker ook opzwepen met fantastische songs als ‘Between The Lines’ en met de potige, strakke productie van Gil Norton (The Pixies, Foo Fighters). Daarmee lijken de Lovers eindelijk klaar om door te stoten naar een breder publiek. Fingers crossed.

Lees hier het interview met Intergalactic Lovers

4. Action Bronson 'Blue Chips 7000'

Op Blue Chips 7000, nog maar zijn tweede officiële studioplaat, profileert de New Yorkse rapper Action Bronson zich bovenal als een knotsgekke entertainer. Nu ja, eentje die niet vies is van achterbuurtklap en stedelijke sleaze, zoals de beste standup-comedian. Hij eert expliciet de doordachte, fantasierijke straatstijl die in de jaren negentig welig tierde (zie: Nas en Ghostface Killah). Ook de producties (van Goed Volk zoals The Alchemist) doen old skool aan: opgepompte seventiesfunk en amusante soulsamples, recht van het stoffige vinyl geplukt. "Een steengoede hiphopplaat die hopelijk de toon zet voor het najaar", schreven we likkebaardend.

Lees hier de volledige recensie

5. Mogwai 'Every Country's Sun'

Het legendarische Schotse postrockcollectief Mogwai dat Dave Fridmann (bekend van zijn werk voor Mercury Rev en The Flaming Lips) in de producersstoel zet? Dat met het haast euforische gezongen 'Party In The Dark' zowaar een popsingle aflevert? Hardleerse alternativo's zouden van veel minder duizelen. Wie zijn popgeschiedenis kent, weet dat Fridmann ook de Mogwai-klassieker Rock Action onder handen nam en dat de heren in het verleden al behoorlijk melodieuze songs mét zang in hun broeierige platen smokkelden. Vrees niet: op Every Country's Sun krijgt u nog genoeg verrukkelijke pokkeherrie op uw boterham, zoals het ziedende 'Battered At A Scramble'. Topkwaliteit en migraine verzekerd.

Lees hier de volledige recensie

6. Death From Above ‘Outrage! Is Now’

Het excentrieke Canadese punkpopduo Death From Above flikkerde de ‘1979’ in zijn naam de straat op en borduurt verder op de gespierde sound van comebackplaat The Physical World. Drummer-zanger Sebastien Grainger en bassist-synthspeler Jesse Keeler mixen gewiekst het pathos en de hooks van hitparadehardrock met een voorliefde voor een noisy, aan de punkunderground verwant klankenpalet. “Outrage! Is Now wil tegelijk crowdpleaser en balorige tiener zijn”, schreven we. “Die spreidstand doet soms dwaas en absurd aan maar meestal komt DFA ermee weg.”

Lees hier de volledige recensie

7. Nosaj Thing ‘Parallels’

Jason Chung is al jarenlang een sleutelfiguur in de beat scene van Los Angeles, het wonderlijke oord waar ook Flying Lotus en Thundercat zich schuil houden. Als Nosaj Thing werkte hij al samen met Chance The Rapper, Kendrick Lamar en BADBADNOTGOOD. Op Parallels, zijn vierde studioplaat, etaleert hij een getoonzette identiteitscrisis. De synths zijn aardedonker, de ploppende housebeats extra knus, de samplemanipulatie extra schizofreen. Voor doorbijters, dit pareltje.

8. Foo Fighters ‘Concrete and Gold’

Vergeet de opgefokte promopraat van frontman Dave Grohl (”Dit is Slayer die Pet Sounds speelt”, “Dit is Motörhead versus Sgt. Pepper”): de negende plaat van de Amerikaanse rockgigant Foo Fighters grijpt vooral terug naar de compacte, snedige, als hardrock verpakte popsongs uit zijn begindagen. Jazeker, er schuilen Beatles-invloeden in deze liedjes (Paul McCartney speelt zelfs mee op drums!) en bij momenten krijst Grohl zijn stem helemaal aan gort als in de meest opzwepende heavy metal. Maar dit blijft bovenal een doortrapte, hedendaagse stadionrockplaat die gewiekst van twee walletjes eet: stevig genoeg voor de headbangers, aanstekelijk genoeg voor wie van poppy meezingers houdt. Clever bastards.

Lees hier het interview met Foo Fighters.

9. Bicep ‘Bicep'

Het Iers duo Bicep deconstrueert op zijn titelloze debuut met flair traditionele elektronische dancegenres: dit zijn tracks die met de vingertoppen ambient of clubhouse aanraken, alleen komen ze vaak niet verder dan een suggestie. De klanken lijken bij momenten transparant en gewichtloos, de grooves verleiden je nét niet tot een dansje. Uit de uitgekiende productie spreekt veel liefde voor de geschiedenis van de elektronische muziek, op een manier die doet denken aan Four Tet en Caribou. Hartverwarmend.

10. Antwood ‘Sponsored Content’

Een meedogenloze mindfuck, deze Sponsored Content van de Canadese producer Tristan Douglas, in wezen een conceptplaat waarmee hij de wonderlijke wereld van de reclame becommentarieert. Tussen sidderende beats die doen denken aan Arca en Autechre smokkelt hij bevreemdende, scheefgepitchte promostemmetjes waardoor het lijkt alsof je naar buitenaardse reclamespotjes aan het luisteren bent. Bizar en overrompelend. U weze gewaarschuwd.