Zodra bekend was dat zijn aartsconservatieve adviseur Stephen Miller de toespraak van Trump tot de VN zou schrijven, was duidelijk dat deze jonge en arrogante dertiger de gezwollen taal niet zou schuwen. De toespraak was op de eerste plaats bedoeld voor binnenlands gebruik. Trump heeft wat goed te maken bij zijn nationalistische achterban. Die was de voorbije weken niet opgezet met het geflirt van Trump met de Democratische leiders in het Congres. Dit zou kunnen leiden tot een mildere aanpak van de Dreamers, de jonge asielzoekers die dreigen hun verblijfsrecht in de VS te verliezen.

Trump pleitte in zijn 41 minuten durende speech voor “principieel realisme”, een houding waarbij hij altijd de belangen van het Amerikaanse volk op de eerste plaats wil zetten. Hij riep andere landen op hetzelfde te doen. Gedaan ook met de Amerikaanse idealen van ‘nation building’ en het verspreiden van democratie in landen die toevallig “een andere cultuur” hebben. Met dat realisme bekeert Trump zich tot het pragmatische beleid van Henry Kissinger die zich als minister van Buitenlandse Zaken onder president Nixon evenmin liet afleiden door begrippen als mensenrechten of democratie. Het zogenaamde Amerikaanse idealisme klonk vaak hol. Vergeet niet dat de invasie in Irak in 2003 door de neoconservatieven rond George W Bush verkocht werd als een - excusez le mot - kruistocht voor de democratie.

Al met al was Trump nog poeslief voor de Verenigde Naties die kampen met een bureaucratische boulemie en inefficiënt beheer. Terecht eiste hij waar voor zijn geld. Met ruim 22 procent van het totale budget, zijn de Verenigde Staten de grootste geldschieter van de moloch in New York. Al te vaak gaat dat geld naar verloren zaken. Zo slorpt de VN-Vredesmissie Monusco in Congo jaarlijks meer dan 1,14 miljard dollar op, maar brengt het de vrede en democratie in dat land geen stap dichterbij. Integendeel.