Ontdek hier de 5 beste strips van de week

Zon (★★★★☆)

Met het drieluik Aya en Por, op scenario van Marc Legendre, tekende de Nederlandse auteur Wilbert van der Steen een van de mooiste Lage Landen-debuten van de afgelopen jaren. Een oprecht mooie, wat filosofische en/of spirituele vertelling. Vrolijk, subtiel en bovenal integer in beeld gebracht. 

Zon is het vijfde album dat hij tekent. Eerder deed hij nog een zijsprongetje naar een speciaal Suske en Wiske-album, op scenario van de Nederlandse schrijfster Esther Verhoef. Die Verhoef is, overigens, een dom kind. Zij weigerde van der Steens tekenstijl wegens niet mooi genoeg en liet een andere auteur het album opnieuw tekenen. Dat ‘De charmante chirurg’ toch nog in roulatie kwam, is te danken aan De Fameuze Fanclub, oftewel de fanclub rond Suske en Wiske. Laat ik het nog maar eens roepen: Dom, dom kind, die Verhoef.

Dat van der Steen niet de meest conventionele tekenstijl hanteert, is een understatement. Hij gebruikt enkel een handvol steunkleuren en zijn tekeningen, die constant lijken te bewegen, zijn wat ruw en korrelig. Voor Zon liet hij enkel de steunkleuren achterwege, voor de rest blijft hij bij zijn signature-stijl.

Zon vertelt het verhaal van het jongetje Lucien, het resultaat van een dronken vrijpartij tussen een harde, ongevoelige vrouw en een onbekende man. Luciens moeder is hem liever kwijt dan rijk en gedraagt zich daar ook naar. Het is zijn opa die zich over hem ontfermt. Dat loopt relatief goed, tot een vreselijk ongeluk het leven van de jongen danig op zijn kop zet.

In amper 64 pagina’s, met nota bene erg grote tekenstroken, slaagt de auteur er in sympathie los te weken voor Luciens situatie. Wie tien jaar uit iemand leven kan verdelen over slechts enkele pagina’s, en nog kan blijven boeien, is een grote auteur.

Het zit ‘m bij Zon in de details. Op een of ander manier slaagt van der Steen er opnieuw in een integer verhaal te brengen door middel van tekst én beeld. Emoties, voorafgegaan door expressies, hoe subtiel ook, liggen aan de basis van het succes van Zon. Natuurlijk werkt hij met stereotypes. Luciens moeder zou bijvoorbeeld niet misstaan in een aflevering van Desperate Housewives: een slechte, opportunistische, carrièregerichte bitch die de weg van de minste weerstand ambieert. Zo’n type. Maar dat soort stereotypes doen geen afbreuk aan het geheel. Van der Steen smijt alle overbodige details uit zijn verhaal, vertelt straight to the point en slaagt er als een van de weinige auteurs in om met stereotypes een realistische impact na te laten.

Overigens: hoewel de cover er niet naar refereert - waardoor Zon een one-shot of afgewerkt verhaal lijkt - werkt van der Steen momenteel aan het vervolg. Een wat naïef verhaaltje, maar groots in beeld gebracht.

Uit bij Ballon, 64 pagina's, 17,95 €

Jeremiah 35: Kurdy Malloy en mama Olga (★★★☆☆)

Naar een nieuwe Jeremiah was het vroeger altijd uitkijken. Nu ja, tot ergens rond de eeuwwisseling. Wat daarna verscheen, was misschien wel knap getekend, maar de verhalen waren gezapig, voorspelbaar en daardoor niet langer spannend. We hadden het wat gehad met Hermann’s post-apocalyptische wereld.

Maar kijk, met album nummer 36 zit de auteur - in 2006 nog winnaar van de Grand Prix in Angoulême - weer op kruissnelheid. Dit keer levert Hermann zelfs een album af dat als een prequel op de reguliere reeks mag worden beschouwd, al blijft het dan een album uit die reguliere reeks.

In ‘Kurdy Malloy en mama Olga’ doemt Kurdy immers plots als zeventienjarige op. Het blijken zijn eerste tienerstappen in een wrede wereld waarin overleven de belangrijkste dagtaak is. Het mooie is dat je dat pas na een tijdje beseft, want die uitgemergelde kop had ie dus toen al.

Het verhaal is wat dunnetjes: Kurdy probeert zijn vriend Chorizo te halen uit een heropvoedingskamp waar alcohol, drugs en agressieve bewakers de plak zwaaien. Daartegenover staat dat dit album beduidend meer humor bevat dan de vorige -pakweg - tien. Hermann is ook net iets subtieler in zijn verhaalopbouw, en wil blijkbaar zonder al te schromelijke overdrijvingen inzicht bieden in Kurdy’s (rechtvaardigheids)gevoel en instinct. En dat werkt.

Mogelijk komen we nu ook te weten wie indertijd op de fatale knop heeft geduwd die de wereld in een nucleaire oorlog duwde. De aandachtige lezer zal de figurant opmerken wiens t-shirt de woorden ‘Dream American: Trump’ blokletteren.

Toch een klein beetje een comeback gescoord, die Hermann, met een reeks die eigenlijk al dood en begraven was.

Uit bij Dupuis, 48 pagina's, 7,95 €

Zeep (★★★☆☆)

Voor gay-iconen, soaps en bitches moet u bij Maarten Vande Wiele zijn. Nadat hij in 2009 met I love Paris Vlaanderens eerste Vlaamse graphic trash novel publiceerde, over drie opportunistische vriendinnen die het in de Parijse glamourwereld willen maken, staat in dit eerste deel van Zeep opnieuw de glamourwereld centraal. De jonge volslanke secretaresse Barbra Roberts valt tot over haar oren voor Kenneth Castelson, de rijke eigenaar van een Amerikaans zeep-imperium. Wanneer beiden op het punt staan te trouwen, komt 's mans lang dood gewaande verloofde zich moeien.

"I love the stuff Jackie Collins writes about", citeerde Vande Wiele het getroebleerde ex-model Janice Dickinson op de openingspagina van zijn vorige boek. Dat citaat zou ook hier niet misstaan, want ook hier is het soap-gehalte, het aantal glamourvrouwen - op één enkele uitzondering na allemaal feeksen - en de moordpartijen heel hoog. Elkaars eten afsnoepen door letterlijk en figuurlijk over lijken te gaan, daar komt het opnieuw op neer. En oh ja, het speelt zich af in 1986, tijdens de hoogdagen van Dynasty. Een excuus voor Vande Wiele om er opnieuw naar te verwijzen.

Zeep is getekend in zwartwit met één steunkleur: roze. Meer camp ga je in een hedendaagse strip niet vinden. Het is dan ook Maarten Vande Wiele’s fascinatie. Vrouwelijke gay-iconen of alles wat daar mee te maken heeft. Zijn boeken hebben iets van chicklits, maar dan die die naar de kwaadaardige kant overhellen. Barbie meets de Dynasty-feeksen. Zoiets.

Vande Wiele windt er geen doekjes om en gaat recht op zijn doel af, zonder vervelende omwegen of details. Net zoals het een goede soap betreft. Op een intens diepmenselijk verhaal hoeft u dus niet te rekenen in zijn chique, maar harde high society. In die zin amuseert Zeep wel. Tekst en tekenstijl lijken erg eenvoudig, maar tegen de tijd dat je doorhebt dat er toch iets meer bij komt kijken, ben je al verkocht en verknocht. Je vliegt door dit boek. Zeep is een typische Vande Wiele, al is het boek nogal straight uitgegeven en is de cover geen hoogvlieger.

Uit bij Oogachtend, 160 pagina's, 15 €

De vier van Baker Street (★★★★☆)

"Ik erken graag mijn hulpagenten, de partizanen van Baker Street." Aldus Sherlock Holmes in Arthur Conan Doyles roman Het teken van de vier. De Franse scenaristen Jean-Blaise Djian en Olivier Legrand vonden dat die jonge, vrijwel anoniem gebleven hulpagenten wat meer krediet verdienden en bombardeerden ze daarom tot hoofdrolspelers voor hun nieuwe reeks.

Billy, Charlie en Black Tom zijn twaalf- tot dertienjarigen die het harde straatleven in Londens East End van nabij hebben meegemaakt. Zie voelen zich als een vis in het water in de onderbuik van de Britse hoofdstad waar pooiers, (valse) bedelaars en criminelen niet alleen de plak zwaaien, maar elkaar ook nog eens verlinken in ruil voor voedsel of geld. Sherlock Holmes kan zich geen betere straatspionnen indenken. Zij verlenen hem de broodnodige diensten, hij neemt hen onder zijn koninklijke bescherming. Fair deal.

De eerste twee delen van De vier van Baker Street verschenen op hetzelfde moment. In het eerste deel onderzoekt Black Tom de kidnapping van zijn verloofde, om terecht te komen in het ruige prostitutiemilieu waar maagden voor veel geld verkocht worden. In het daaropvolgende deel wordt het tempo opgevoerd met een duister zaakje waarin Russische revolutionairen en de geheime politie van de tsaar betrokken zijn.

Hoewel de research allesbehalve evident is en de architectuur en decors heel wat vergen van zowel tekenaar als scenarist, spelen er de jongste jaren hoe langer hoe meer strips zich af in het Victoriaanse Londen. De vier van Baker Street is opnieuw zo’n reeks. Alleen is dit een van de betere. Wat een knappe tekenstijl en inkleuring van David Etien. Elk details zit juist, idem voor de knappe stadsperspectieven die je als lezer voortdurend het gevoel blijven geven dat je je middenin het mierennest van de stad bevindt. 

Ook de persoonlijkheden van de drie kinderen worden knap en geloofwaardig uitgewerkt. Pas in het tweede deel wordt er een (kleine, harige) vierde aan het gezelschap toegevoegd. Het feit dat Sherlock Holmes himself slechts op de laatste pagina’s even aan bod komt, als ontfermt hij zich over zijn trawanten, maakt het af. Holmes bekendheid is niet eens nodig om deze reeks, waarvan in Frankrijk al zeven door pers en publiek bewierookte delen uitkwamen, het krediet te geven dat ze verdient.

Uit bij Daedalus, 56 pagina's, 7,95 €

De adoptie 1 & 2 (★★★★☆)

In de jaren 90 kreeg de Belgische scenarist Zidrou zijn diepmenselijke verhalen aan de straatstenen niet kwijt. Als bestseller-auteur van onder meer Dokus de leerling, lieten zowat alle grote Europese uitgevers verstaan dat hij beter bij dat type (flauwe) gagstrips kon blijven. Lezers zaten immers niet te wachten op verhalen van alledag, klonk het, maar moesten geëntertaind worden met verhalen die zich niet te dicht bij hun eigen belevingswereld afspeelden. 

De uitgevers konden er niet meer naast zitten. Zidrou ging het in eerste instantie zoeken bij Italiaanse tekenaars die hem niet kenden, en kon op die manier mondjesmaat zijn graphic novel-achtige verhalen introduceren. Vandaag geldt hij als een van de meest vernieuwende Europese scenaristen.

Zidrou schuwt geen enkel taboe, maar laat zich er nooit op betrappen om daarmee te koketteren. Taboes als zelfmoord bij kinderen, innerlijke schoonheid versus fysieke schoonheid, incest of kanker zijn slechts een aanleiding tot een verhaal, geen commerciële motivatie om zo’n verhaal überhaupt te publiceren.

Met het tweeluik De adoptie, waarvan zonet het tweede en laatste deel verscheen, verrast hij opnieuw. Spilfiguur is Gabriël, een wat norse grootvader die meesmuilend aankijkt tegen de adoptie van een Peruaans meisje door zijn zoon en schoondochter. "Ik weet nog dat ik dacht: dit gaat een rotzomer worden," hoort de lezer hem aan het begin van het eerste deel zeggen. Maar kijk, het kleine meisje Qinaya doet hem in geen tijd ontdooien.

Wat echter een sympathiek, heerlijk voortkabbelend eerste deel werd over een opa die naast zijn Peruaans kleinkind ook zichzelf leert kennen, verandert in deel twee volledig van toon. Er is niet langer sprake van een grootvader die zijn kleinkind apprecieert en vertroetelt, maar van een verbitterde vader die zijn eigen zoon uit zijn leven bant. Hij vertrekt op reis naar Peru, in de eerste plaats om er zijn kleinkind terug te zien. Maar wat hij vindt, gaat veel dieper dan dat. (En neen, dat heeft niets te maken met het feit dat hij ginder Marc Legendre ontmoet.)

De adoptie is een typisch Zidrou-verhaal. Menselijkheid, alledaagsheid, tederheid en hier en daar een verrassing die u niet zag aankomen, zetten opnieuw de toon. Maar geen nood, nergens hult Zidrou zich in pessimisme. Zeker, de donkere kantjes van de mens komen als vanouds aan bod, net als wat maatschappijkritiek. Maar evenzeer vergeet hij niet om ook kleur te brengen. Neem daarbij het fantastische tekenwerk van de Fransman Arno Monin, alsook zijn zin voor detail, subtiliteit en warme inkleuring, en je krijgt niet minder dan een aanrader over een man die uw buur kon zijn. Of nog beter: uzelf.

Uit bij Saga, 72 pagina's, 19,99 €