Wided zat met een vriendin in het park. Daar werd ze door een man tegen de grond aangeduwd, die man probeerde haar uiteindelijk ook te kussen. “Zijn lippen die tegen mijn huid willen aandrukken. En andere dingen doen die niet in me opkwamen, omdat mijn hoofd al barstte van verlangen om hem te zien gaan, deze ongemakkelijke situatie te zien eindigen”, schrijft Wided.

Het eindigde uiteindelijk ook, maar niet dankzij de omstaanders. Niemand reageerde, behalve de vriendin van Wided die mee was. Zij moest daarvoor uiteindelijk een zware klap in het gezicht incasseren en hield er een hersenschudding aan over.

“Dit is geen verhaal over aanranding of geweld”, zegt Wided meermaals in het stuk. De jonge journaliste wil hiermee aanklagen dat deze verhalen de laatste tijd te vaak voorkomen en dat ze de maatschappij gaan vervelen. Wided vergelijkt het met een slechte reclameboodschap op tv: het is intussen zo banaal geworden, dat de andere mensen die in het park in het gras zaten, gewoon al niet meer keken.

Wided contacteerde ook de politie, maar daar werd ze in wacht gezet. Volgens Wided is ook dat een teken dat dit soort incidenten te vaak voorkomt en dat de maatschappij eraan gewoon is geraakt.

Maar daar stopte het ook niet: terwijl ze in wacht stonden bij de hulpdiensten, werden Wided en haar vriendin aangesproken door mannen die in auto’s voorbij reden. “Hmmm, poeske!” riepen ze. “Dat en eender welke andere denigrerende expressie die je maar bedenken kan.” Terwijl ze die opmerkingen naar haar hoofd krijgt, trok Wided haar short wat meer naar beneden. “Een vruchteloze poging om wat vlees te bedekken. “Het herinnerde me aan de leerkrachten die me geboden geen korte rokjes, kleedjes of shorts te dragen. Die me - toen ik vroeg waarom andere meisjes dat dan wel mochten - antwoordden dat mijn benen zo lang waren, dat het de jongens gek maakte”, gaat Wided verder. “Vrouwen: mannen tot waanzin drijvend sinds 2 800 000 voor Christus.”

Wided merkte echter ook bij zichzelf dat ze moeite had om het niet te banaliseren: naarmate ze het verhaal meer vertelde, ging ze de feiten telkens wat meer minimaliseren. “Ik vertelde mezelf dat ik niet zo dramatisch mocht doen”, zo zegt ze. “Ik dacht dat ik niet van streek hoorde te zijn.”

“En dat is hoe ook ik bijgedragen heb tot deze maatschappelijke norm waarbij meisjes mogen verwachten gekust te worden als ze dat niet willen, geslagen te worden als ze protesteren, en gevraagd worden te glimlachen omdat we dan zo mooi zijn”, besluit ze.