Beluister de 10 beste platen van de week

Moet er nog soul zijn deze week? Jazeker, in alle vormen en maten: old skool-pracht van Jordan Rakei, etherisch spul van Moses Sumney, de punky variant van Wwwater én de elektronische pop van Jamie Lidell. Testify!

1. Jordan Rakei 'Wallflower'

"Dé soulplaat van 2017 is geland!", hijgden we extatisch na het horen van Wallflower, de uitmuntende tweede plaat van de soulvolle Kiwi Jordan Rakei. Deze broeierige, prachtig gearrangeerde, piekfijn geproduceerde soulplaat zal hem internationaal veel lof opleveren en hem op de radar van de A-listers uit de popindustrie plaatsen. Rakei is kwistig met verwijzingen naar Stevie Wonder, Minnie Riperton, Shuggie Otis en Marvin Gaye. De duivel schuilt zoals altijd in de details. De herfstkleurige piano van ‘May’, de kristallen jazzgitaar in ‘Sorceress’, de afrobeatblazers in ‘Clues Blues’, het wonderlijke samenvallen van violen en zang in de prachtsingle ‘Nerve’: het zijn impressionante krachttoeren. "Rakei tovert met sfeer en sentiment, met slimme microritmes en met een tedere funk", las u. Check it out!

Lees hier de volledige recensie.

2. Moses Sumney 'Aromanticism'

"Don't bother calling / I'll call you", croont de uit Los Angeles afkomstige Moses Sumney aan het begin van deze verbluffende plaat, met een hese falset die de haartjes op je huid overeind zetten. Die stem ligt ergens tussen de old skool-soul van Smokey Robinson, Prince en Bilal en de feeërieke capriolen van Dirty Projectors-dames Angel Deradoorian en Amber Coffman of, zo u wil, van Björk. Onder die fluwelen, etherische zangmelodieën kronkelt kosmisch verantwoorde fusion, pulseren ontheemde elektronische beats en glijden kristallen jazzgitaren. Sumney ontsnapt haast achteloos aan het hokjesdenken. Aromanticism is een zeldzaamheid in de popmuziek: een plaat die los staat van de industrie en die minzaam de popregels herschrijft. Geen wonder dat Solange een fan is.

3. Godspeed You! Black Emperor 'Luciferian Towers'

Toegegeven, zo verschroeiend en loeiend hard als de klassiekers Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven of de vroege kopstoot Slow Riot For Zero Kanada is Luciferian Towers niet. Maar de plaat doet sowieso even dodelijk aan als het beste van Godspeed You! Black Emperor. De Canadese postrockkoning hanteert hier dan wel eerder een wurgkoord dan een molotovcocktail, maar doet dat met precisie en huiveringwekkende ijzigheid, comme d'habitude. De eisen van dit kransje krakers? “An end to foreign invasions. An end to borders. The total dismantling of the prison-industrial complex. Healthcare, housing, food and water acknowledged as an inalienable human right. The expert fuckers who broke this world never get to speak again.” Fuck yeah! Wie zei ook weer dat punk dood is? 

4. WWWater 'La Falaise'

Bij deze is Charlotte Adigéry niet langer het best bewaarde geheim uit de Belgische pop. Op haar debuut-EP La Falaise (de titel verwijst naar Les Gorges de La Falaise, de waterval in Martinique, waar haar moeder is geboren) laat deze Soulwax-protégé het achterste van haar tong zien. Dit is immers meer dan een collectie doorwrochte dagboekfragmenten, zijnde het geluid van Adigéry die zichzelf binnenste buiten keert. De soundtrack bij die grimmige biecht is uitgekiende, korzelige minimalistische elektro die wortelt in postpunk en nowave, gekruid met de sensuele soulvolle vocals van de zangeres. Hoed af.

Lees hier alles over de hoes van La Falaise.

5. Intergalactic Lovers 'Exhale'

“Het mooiste compliment dat ik eigenlijk kan krijgen, is dat we mensen troost bieden wanneer ze iemand zijn kwijtgeraakt”, aldus frontvrouw Lara Chedraoui eerder deze week in De Morgen. “Als zo’n compliment je niets doet, tja, dan ben je in de verkeerde branche bezig.” Troost zal Exhale, de derde, schaduwrijke plaat van Intergalactic Lovers zeker bieden. Maar de Belgische band zal zijn fans zeker ook opzwepen met fantastische songs als ‘Between The Lines’ en met de potige, strakke productie van Gil Norton (The Pixies, Foo Fighters). Daarmee lijken de Lovers eindelijk klaar om door te stoten naar een breder publiek. Fingers crossed.

Lees hier het interview met Intergalactic Lovers over Exhale.

6. Death From Above 'Outrage! Is Now'

Het excentrieke Canadese punkpopduo Death From Above flikkerde de ‘1979’ in zijn naam de straat op en borduurt verder op de gespierde sound van comebackplaat The Physical World. Drummer-zanger Sebastien Grainger en bassist-synthspeler Jesse Keeler mixen gewiekst het pathos en de hooks van hitparadehardrock met een voorliefde voor een noisy, aan de punkunderground verwant klankenpalet. “Outrage! Is Now wil tegelijk crowdpleaser en balorige tiener zijn”, schreven we. “Die spreidstand doet soms dwaas en absurd aan maar meestal komt DFA ermee weg.”

Lees hier de volledige recensie.

7. Jamie Lidell 'Extended Beginnings'

Denk niet dat Jamie Lidell vanaf nu alleen nog maar retrosoul zal brengen. De in Nashville woonachtige Londenaar maakt op deze E.P. opnieuw een scherpe bocht naar links en kiest voor naakte, huiveringwekkend kille elektrosoul waarin zijn prachtige gospelfrasering sierlijk kan gedijen. Jamie goes triphop? Ach, waarom niet?

8. Nosaj Thing 'Parallels'

Jason Chung is al jarenlang een sleutelfiguur in de beat scene van Los Angeles, het wonderlijke oord waar ook Flying Lotus en Thundercat zich schuil houden. Als Nosaj Thing werkte hij al samen met Chance The Rapper, Kendrick Lamar en BADBADNOTGOOD. Op Parallels, zijn vierde studioplaat, etaleert hij een getoonzette identiteitscrisis. De synths zijn aardedonker, de ploppende housebeats extra knus, de samplemanipulatie extra schizofreen. Voor doorbijters, dit pareltje.

9. Bicep 'Bicep'

Het Iers duo Bicep deconstrueert op zijn titelloze debuut met flair traditionele elektronische dancegenres: dit zijn tracks die met de vingertoppen ambient of clubhouse aanraken, alleen komen ze vaak niet verder dan een suggestie. De klanken lijken bij momenten transparant en gewichtloos, de grooves verleiden je nét niet tot een dansje. Uit de uitgekiende productie spreekt veel liefde voor de geschiedenis van de elektronische muziek, op een manier die doet denken aan Four Tet en Caribou. Hartverwarmend.

10. The Horrors 'V'

Schrijf The Horrors nog niet af, alsjeblieft! Het Britse rockkwintet stak tien jaar geleden de kop op als een roedel cartooneske garagepunks, verblufte met de fenomenale postpunkplaat Primary Colors en verloor zichzelf vervolgens in nogal matige synthpop en springerige new wave. V distilleert uit al dat voorgaande aardedonkere gitaarpopsongs vol schurende elektronica, met Faris Badwans opvallend melodieuze zang als lekkermakertje. Voortreffelijk spul. Wie had dat nog gedacht?