Op 28 juli vorig jaar moest Sabine Hagedoren afscheid nemen van haar partner, Jurgen, die stierf na een jarenlange strijd tegen een slepende ziekte. In de eerste aflevering van "Die huis" van Eric Goens op Eén praat ze vanavond voor het eerst over dat verlies.

"Ik ben niet de enige die iemand is kwijtgeraakt die me na aan het hart lag en die ik doodgraag zag", zei ze gisteravond al in "Van Gils & Gasten" op Eén. "Veel andere mensen maken dit eveneens mee. Het is ploeteren, het is vallen en opstaan, het is handvatten zoeken om te blijven rechtstaan. Het is voor al die andere mensen dat ik het heb gedaan."

Hagedoren heeft nooit met haar verdriet te koop gelopen, ook niet tijdens de lange ziekte van Jurgen. Tot kort voor zijn dood wisten vele collega's van niets. Dat wilde ze zelf zo. Interviews wou ze nadien evenmin geven. "Het afgelopen jaar hebben verschillende journalisten [tevergeefs] gepolst of ik mijn verhaal wou vertellen", zei ze. "Ik vind het altijd moeilijk om dat te doen aan mensen die ik helemaal niet ken."

Toen Goens haar vroeg als gast in "Die huis" ging ze wel overstag. "Ik ben voor 1 keer niet consequent geweest. Normaal ben ik dat wel." Alles had te maken met de locatie van het huis in kwestie: Wellington in Zuid-Afrika. Die plek stond op haar bucketlist en ook op die van Jurgen.

Net als Hagedoren was Jurgen een grote wijnliefhebber en zijn lievelingswijn was wijn uit Wellington. Het was de bedoeling dat ze ooit samen met de kinderen naar die stad zouden reizen om een specifieke rode wijn te proeven en de wijngaard van Napier te bezoeken.

Ook de datum die Goens voor de opnames voorstelde, trok Hagedoren over de streep: zij en Jurgen zouden die dag precies dertien jaar getrouwd zijn. Het leek voorbestemd. "Voor mij is het heel speciaal om hier te zijn", benadrukt Hagedoren in de aflevering van vanavond.

Hagedoren steekt de warmte en genegenheid voor haar man niet weg. En dat zit hem vaak in de details. Zo aait ze zijn foto die in de woonkamer van het huis hangt. "Ik ben er hé, schatteke", zegt ze. Wanneer Goens haar met hun favoriete rode wijn verrast, haalt ze het bidprentje van Jurgen boven. Ze plaatst het rond een leeg wijnglas dat ze prompt vult. Het blijkt een ritueel: als Hagedoren wijnt drinkt, drinkt Jurgen mee.

Toen Jurgen de diagnose kreeg, besloten hij en Hagedoren "eruit te halen wat eruit te halen viel" en dus voor de volle 200 procent van het leven te genieten. Toch kende haar man ook gevoelens van angst en woede.  Angst, omdat hij vreesde dat hun kinderen Lars en Lise hem ooit zouden vergeten. Op het moment van de diagnose waren zij nog kleuters.

"Ik heb verschillende mensen gesproken die hetzelfde hebben meegemaakt", zegt Hagedoren. "Ze zeggen me dat ze natuurlijk nog herinneringen hebben.  Dat was geruststellend. Als we die verhalen levendig houden samen met foto's en filmpjes, dan is dat niet verloren."

Ook woede bleef tot op het laatste heersen. "Jurgen was kwaad. Zijn taak was niet af, want we hebben twee kleine kinderen. Ik begreep zijn woede. In die kwaadheid steek je ook véél energie, maar hij zei dat hij tot de laatste snik kwaad zou blijven. Dat deed hij ook, die woede van "ik wil hier niet weg"."

Hagedoren huilt in "Die huis", maar lacht evengoed een paar keer onophoudelijk. Dat doet ze bijvoorbeeld bij de beelden van haar prille carrière als weervrouw in de jaren 90. Precies zoals het grote publiek haar kent: de eeuwig goedlachse weervrouw.

Toch is ze niet altijd opgewekt, geeft ze toe. "Ik ben veel goedgezind, maar niet altijd. Het eerste halfuur van de dag ben ik slechtgezind. Je kan niet altijd huilen, dan word ik zot. Je moet af en toe je kop in het zand steken en zeggen "we zetten het efkes opzij".  Dat lukt me. Dát is mijn manier om het vol te houden."

Zal de klop van het verlies nog komen? "Ik vraag het me af, ja. December was een moeilijke maand. Iedereen wordt vrolijker en vrolijker met die feestdagen. Ik niet. Een verschrikkelijke maand. Die muziek en die lampekes, ik werd er onnozel van." Hagedoren weet ook te relativeren. Zo bleek Oudejaarsavond geen grote ramp. "Er is gelachen en gehuild omdat iemand er niet was. Langs de andere kant ben ik blij om wat er wél nog is: mijn kinderen en een hoop vrienden die mij graag zien."  

Hagedoren benadrukt een paar keer het belang van een vangnet: familie en vrienden die helpen. Om de twee maanden spreekt ze met klasgenoten van weleer af om te koken. "Ik vind het belangrijk om naast mijn werk een vriendenkring te hebben en daarin energie te steken. Als ik wil, kan ik elke week een lezing geven over het hogedrukgebied der Azoren. Pfff, ik heb daar geen zin in. Ik ga liever tennissen met vriendinnen. Daar haal ik energie uit en daardoor heb ik nu een vangnet dat ik koester."

Waar ze binnen twintig jaar zal staan, weet Hagedoren niet. "Het belangrijkste nu is dat ik mijn kinderen goed begeleid, samen met anderen." Ze doet alvast de belofte dat ze ooit met Lars en Lise naar Wellington reist en een wijntje proeft.