Dit country-duo lacht met rednecks: "We vinden het heerlijk om conservatieve klootzakken te treiteren"

"Honey, I'll roll over, let you cram it in my back door / I ain't gonna be one of them Mary Magdelene whores / My pussy belongs to Jesus."

Prijzen voor fijnzinnigheid zullen Makenzie Green en Jasmin Kaset van Birdcloud niet meteen winnen, maar dubbelzinnig zijn ze wel. Countrypunksongs als 'Indianer' en 'Saving Myself for Jesus' zijn schijnbaar anthems uit het door rednecks bevolkte zuiden van de VS, waar de Bijbel nog steeds de manier van leven voorschrijft, maar bovenal steken de twee muzikanten de draak met die levensstijl.

Neem de teksten over meisjes die tegen hun conservatieve vader opscheppen over de zwarte, Chinese en Arabische jongens met wie ze naar bed zijn gegaan ('Black Guys') of over de geneugten van zelfbevrediging ('Ding Dong') dus vooral ook niet te serieus: dat doen de dames zelf namelijk ook niet. "We kennen elkaar al van de universiteit, maar we hebben voor het eerst samen gespeeld op een barbecue", vertelt Green. "We waren dronken, we waren die avond maar wat aan het klooien."

Inmiddels is dat klooien wel uitgegroeid tot een heuse carrière. Tijdens hun eerste Europese tournee importeren ze de problemen uit Nashville, Tennessee (waar ze nog steeds wonen) ook naar de Gentse Vooruit. Kaset: "We beschrijven hoe het is om in het zuiden op te groeien. Onze nummers zijn geschreven vanuit mensen en personages met wie we zijn opgegroeid in Nashville. Maar sommige mensen denken dat onze liedjes over onszelf gaan, terwijl we net ons licht laten schijnen over de lelijke kantjes van het zuiden, die nog heel aanwezig zijn. Als je er niet over praat, gaan die problemen ook niet verdwijnen. Dat is wat satire is."

Niet iedereen kan die satire smaken: de kritiek van YouTubers die hen verwijten racistisch of misogyn te zijn, is vaak niet mals. Bij een optreden van de band in het Amerikaanse Knoxville werd zelfs opgeroepen tot een boycot, al had dat een averechts effect. "Er was niet echt een boycot", herinnert Kaset zich. "Uiteindelijk hebben we dat optreden zelfs uitverkocht. Er was simpelweg één kerel die kennelijk geen satire begreep. Zijn probleem, wij trekken het ons niet aan. Kunst moet mensen een beetje ongemakkelijk maken, een discussie beginnen."

"Ik denk dat de meeste mensen wel begrijpen dat onze teksten satirisch zijn, dat ze niet woord voor woord letterlijk begrepen moeten worden", neemt Green over. "It's not the gospel. Maar sommige mensen hebben nu eenmaal geen gevoel voor humor. Daar kunnen wij toch niets aan doen? En als we op die manier de conservatieve klootzakken kunnen treiteren, vinden we het geweldig. We vinden het leuk om hen op hun paard te krijgen."

Tatoeages

Naast rabiate tegenstanders heeft Birdcloud ook extreme fans, die hen al volgen van toen ze in de begindagen nog een bescheiden YouTube-fenomeen waren. "Ik herinner me nog de eerste keer dat we in Chicago speelden", vertelt Kaset. "We hadden er nog nooit gespeeld, maar toch zongen mensen onze teksten al mee. What the fuck? Dat is enkel door ons succes op YouTube."

Het wordt nog gekker. "Onze handtekeningen staan op de borstkas van sommige fans getatoeëerd", vertelt Green. "En onze gezichten op een meisje haar billen. Een beetje vreemd, maar het is echt waar." Volgens Kaset is het een eer om zulke fans te hebben. "Na een optreden in Los Angeles kwam een meisje naar ons, ze trok haar broek tot op haar enkels. Wij dachten: what the fuck doet zij nu, en zij riep: kijk hier eens naar! En daar zagen we onze gezichten op haar kont staan."

Toch is er voor Green en Kaset naar eigen zeggen niet al te veel veranderd sinds ze voor het eerst hun gitaarkunsten lieten horen op die barbecue. Ze spelen nog steeds vooral om zichzelf te amuseren, en kijken tijdens optredens naar elkaar in plaats van naar het publiek. "Het is gewoon plezant", verklaart Green. "Zo zijn we begonnen, en we zijn het altijd zo blijven doen. Als ik te veel gedronken heb en mijn akkoorden vergeet, kijk ik gewoon naar wat Jasmin doet. En we staan daar in de eerste plaats om zelf plezier te maken. Als het publiek het leuk vindt, zoveel te beter, maar als dat niet zo is, trekken we het ons niet al te veel aan."

Birdcloud, donderdag in de Vooruit, Gent.