Een toptrainer deelt het succes, dat heeft Hein nooit gedaan
Dissidentie mag ook. Onder die vlag vaart Hugo Camps elke donderdag.
Ik wacht nog op een staatsbegrafenis. Er was zoveel cinema rond het ontslag van Hein Vanhaezebrouck bij AA Gent dat een theatrale paukenslag niet mag ontbreken. Drie dagen van rouw in de Ghelamco kunnen er ook nog bij.
De blik van Hein bij de laatste handdruk van voorzitter Ivan De Witte sprak boekdelen: hij doorboorde de grond. Geen splinter oogcontact, alsof ze beschaamd waren voor elkaar.
Dat het huwelijk zou worden ontbonden, stond de dag voordien al vast na nachtelijk beraad. Maar tot een decente uitleg kwam het niet. Bestuur en coach hulden zich in een ondoorgrondelijk zwijgen. Ze lieten de fans nog een nachtje op hun honger. Die geheimzinnigheid had iets pretentieus. En misleidend, want ook de zaakwaarnemer van Vanhaezebrouck had mee aan tafel gezeten.
Coach voor het leven
Ook in de afscheidsuren bleef de lucht vervuild door wierook. O, wat waren ze innig van elkaar geweest, Gent en Hein. Ook in de harten van de supporters leefde de vergelijking met Sir Alex Ferguson: coach voor het leven. Insiders wisten beter. Hein wilde hogerop. AA Gent was hem toch te provinciaals.
Zijn coaching tijdens de wedstrijden werd met de week liefdelozer. Hij zocht het conflict.
Het verlies van Zulte Waregem bood Vanhaezebrouck de kans om met zichzelf in retraite te gaan. Ook dat was voor de bühne, want hij had eerder mentaal afscheid genomen. Anderlecht wenkte, nietwaar? Daarom waren die laatste weken zo oneervol voor club en coach. De fans werden gewoon voor de gek gehouden, en de scheidende partijen wisten nochtans dat Buffalo’s daar gevoelig voor zijn.
Ik heb hem nooit lovend horen spreken over zijn assistenten, over materiaalmannen, over de kantinejuffrouw. Hein zag AA Gent op den duur als een eenpersoonsstaat
Vanhaezebrouck werd mythe. Geluksbrenger met goed voetbal. Reeds in zijn eerste jaar veroverde hij de landstitel, wat voor Gent een historisch hoogtepunt was. Een jaar later slaagde Gent erin om als eerste Belgische club in vijftien jaar te overwinteren in de Champions League. De passage in de Europa League werd ook een succes tot de achtste finale, inclusief de uitschakeling van Tottenham. Dit seizoen ging alles mis, in Europa en in de nationale competitie.
Wellicht waren de spelers uitgekeken op Hein, op zijn waggelende pantomimes langs de lijn, op zijn misprijzende commentaren, op zijn hoogmoed. De coach was te hautain geworden in zijn hiërarchisch cultuurtje. Hij bewaakte de grenzen van de vernedering niet meer. Sommige uitspraken sneden een aantal spelers door de ziel.
Of Vanhaezebrouck bij Anderlecht past? Qua voetbalkennis zeker. Maar communicatief zal hij uit zijn norse harnas moeten treden
De jubel in de media over de beste coach van het land, wie weet van de Benelux, maakte Vanhaezebrouck overmoedig. Ineens bleek dat hij ook een reservoir aan frustraties met zich meedroeg. En er was zijn West-Vlaamse inborst: de elite is niet voor iedereen weggelegd.
Dat hij een toptrainer is, werd en wordt door niemand betwist. Maar een toptrainer deelt het succes. Ik heb hem nooit lovend horen spreken over zijn assistenten, over materiaalmannen, over de kantinejuffrouw. Hein zag AA Gent op den duur als een eenpersoonsstaat.
Meer masseren dan doodmaken
Het laatste gaat hem in Anderlecht niet lukken. Daar blijft de coach een werknemer. Goed betaald, maar de noten op zijn zang moeten beperkt blijven. Of Vanhaezebrouck bij Anderlecht past? Qua voetbalkennis zeker. Maar communicatief zal hij uit zijn norse harnas moeten treden. En naar de spelers toe: meer masseren dan doodmaken. Hein zal iets uitvouwbaarder moeten worden dan hij was bij KVK en AA Gent. Dat lukt hem wel, met zijn instinctieve flair.