Dat ik een fobie voor nietjes heb, is aan de maandelijkse uitvouw­mevrouw te danken

‘Sad to hear the news of Playboy founder Hugh Hefner's death. Thanks for all the mammaries.’

Het is maar een van de vele goed gevonden witzen die Twitter ons gaf, deze week, toen Hugh Hefner, de Pyjama van God, het naakte ondermaanse met het zeer eeuwige wisselde.

Ik heb het altijd een kleverig ­mannetje gevonden: net zoals zijn ­tijdschrift eruitzag na grondige lezing door de gemiddelde puber uit 1973.

Dat ik sindsdien een fobie voor nietjes heb, is ook aan de maandelijkse uitvouw­mevrouw te danken.

Het belang van dat glimmende boekje vol van afgetrainde schoon­heden met een vermoeden van lingerie kan voor de ontwikkeling van mijn seksjuwaliteit moeilijk onderschat worden. Teenagers zijn heden ten dage bij het eenvoudig ingeven van een dwarsstraat als ‘tetten’ op het net een hele dag zoet met mammaries van alle geur en kleur en rang en stand. In de donkere jaren 70 was het voor een testosteronbom van 15 niet eenvoudig om aan zijn gerief te komen. Eerder nog kon men een jointje scoren op de speelplaats dan dat er zicht was op het wondere mysterie van de vrouw die in al haar schamelheid de voorafname was van een wereld vol ongebreidelde en ongegeneerde geilheid.

Ik zeg het zoals het was. Hopelijk lezen mijn kinderen niet mee.

De heer Hefner, die er op latere leeftijd steeds meer als een verrimpelde schildpad uit Bora Bora ging uitzien, ontsloot in 1951, met Marilyn Monroe op de cover, de doos van Pandora der mannelijke seksualiteit die tot dan in de ­relatieve luwte van de semi-illegaliteit zat.

Hefner, die er op latere leeftijd steeds meer ging uitzien als een aardappel die te lang in de zon heeft gelegen, was immers niet de eerste om rijk te worden met de exploitatie van bloot. Al sinds de mens rechtop kan lopen, droomt hij van het beest met de twee ruggen.

Men lust er al pap van sinds het pleistoceen. Op de tekeningen in de grotten van Altamira vindt men standjes die een overspannen verbeelding en een verregaand uithoudingsvermogen veronderstellen.

Vrouwelijke langoren

Hef, die er op latere leeftijd steeds meer ging uitzien als de slurf van een doodzieke olifant, noemde zijn vrouwen konijnen. Bunny’s. Zij droegen een witte pompon op hun gat, terwijl ze diepbuigend zicht gaven op sneeuwwitte bergen in strakke corsetten. Ondertussen lachten zij hun tanden bloot.

Het is, achteraf gezien, van een afgrondelijke triestheid: al de ­flitsfoto’s van de fake feesten in de Playboy Mansion, waar iedereen tegen elkaar stond op te rijden alsof het geen geld kostte. Wat nog gelogen was ook, want de vrouwelijke langoren werden ervoor betaald: 1.000 dollar per week. En gratis naar de kapper en de tenenschilder en de botoxdealer.

Hij werd er zelf niet vrolijk van in zijn latere jaren: een bejaarde ­appelsienschil die met de moed der ­wanhoop zijn gezicht ronddraagt. Zijn pijp was uit.

Playboy zelf was toen al een schim van in de gloriedagen, toen er maandelijks 5 miljoen van verkocht werden. 5 miljoen: dat zijn nu ongeveer de hits per seconde op YouPornTube.

Hef, die er op latere leeftijd steeds meer uitzag als een verdroogde schel hesp van de keurslager, moet echter veel vergeven worden. Ik geef u twee woorden. Patti en McGuire. Googel haar even – zonder SafeSearch – op. Playmate van het Jaar in 1977. Schoonheid vermengd met vermoorde onschuld, terwijl ze haar armen kuis voor haar borsten houdt.

Ex-vrouw van tennislegende Jimmy Connors

Het leven is oneerlijk.