Emma (33) is model, barvrouw en... begrafenisondernemer: "Ik haal liefst lichamen op, want je weet nooit wat je gaat aantreffen"

Zoals die nacht dat ze samen met enkele collega's per ongeluk het verkeerde lichaam ophaalden. "We hadden al vier of vijf andere overledenen opgepikt en het was 3 uur 's morgens", vertelt ze. "Ik was echt heel moe. We waren in een rusthuis en we werden naar een kamer gebracht waar drie of vier mensen lagen. Een van hen zag er dood uit en we begonnen hem klaar te maken, onder meer met tags waarop de naam van de overledene stond. Tot hij opeens luid snurkte. Er lag gelukkig een klein schaartje in de buurt en we maakten ons werk snel ongedaan."

Emma - die bijklust als barvrouw en bikinimodel - wil met haar verhalen naar eigen zeggen het taboe rond onze sterfelijkheid doorbreken. En zegt dat haar werk hartverwarmend is en bij tijden ongelofelijk grappig. "Ik ben wel voorzichtig met wat ik schrijf, want het blijft een gevoelig onderwerp", zegt ze. "Mensen zijn ofwel oprecht geïnteresseerd ofwel helemaal ontdaan als ze mijn anekdotes lezen. Ik leef 24 uur per dag met de dood en wil de mensen gewoon graag laten weten wat dat precies inhoudt. Het is niet allemaal donker en somber. Soms moet je gewoon ook eens kunnen lachen." (lees hieronder verder)

Haar favoriete deel van de job? "De transfer", zegt ze. "Als we een lichaam moeten ophalen. Want je weet nooit wat je gaat aantreffen. Zo was er eens een oude man die vroeg of we konden wachten met het weghalen van het lichaam van zijn vrouw tot hij sliep. Dat deden we en toen we hoorden dat hij in slaap gevallen was, lieten we zijn overleden vrouw zachtjes uit bed glijden, zonder hem te wekken. We moesten ook al eens een rijke man ophalen die zijn hele gezin had getrakteerd op een vakantie op de paradijselijke Maldiven. Zelf was hij thuisgebleven en terwijl ze weg waren, was hij gestorven."

Respect
In het uitvaartcentrum wordt iedereen met het diepste respect behandeld. Er is ook een dodenkast, waarin alle spullen worden bijgehouden die mensen hun overledene willen meegeven. Dat gaat van kleren en brieven tot de as van een gecremeerd huisdier en een vishengel. "We gaan met iedereen op dezelfde manier om", vertelt ze. "Of je nu 21 bent en een mooie huid hebt of al in verregaande staat van ontbinding bent. We proberen er iedereen op zijn best uit te laten zien." (lees hieronder verder)

En op dat vlak heeft Emma de afgelopen tien jaar wel al wat gezien. Zeker na ongevallen, moorden of autopsies. "Als de lichamen van de lijkschouwer komen, zijn ze soms zwaar gehavend. Dat zijn wetenschappers, zij willen gewoon weten wat er met iemand gebeurd is en de familie antwoorden geven op hun vragen. Het is onze job om hen er daarna weer mooi uit te laten zien, zodat de familie waardig afscheid kan nemen. En ja, soms moeten we nog wat bloed uit het haar van een slachtoffer wassen of het naaiwerk van de lijkschouwer overdoen. Ooit hadden we iemand die van een gebouw was gesprongen en er erg aan toe was. Maar onze make-upartieste verrichtte wonderen."

Gewurgd
Het lastigst heeft ze het als er kinderen binnenkomen. "We hadden al een meisje van amper zes dat gewurgd was door haar vader en een jongen van acht die gestikt was in calamares", vertelt ze. "En ik moest ook al eens een dode baby uit de armen van zijn hysterische moeder halen. Zoiets hakt er wel in. Dat vergeet je niet snel." (lees hieronder verder)

Na zoiets zit iedereen in het uitvaartcentrum altijd even samen om elkaar weer op te peppen. "Je kan ook altijd bij een therapeut terecht, maar ik denk dat veel mensen voor deze branche kiezen om een reden. Ze zijn sterk en hebben mechanismes om met zulke dingen om te gaan. Ik probeer het leven altijd van de zonnige kant te zien en dankbaar te zijn voor wat ik allemaal heb. Dat wil ik ook aan iedereen meegeven: doodgaan is niet griezelig of taboe, het is onvermijdelijk. Eenmaal je dat beseft en aanvaardt, ga je vaak ook een pak bewuster leven", zegt ze nog.

Killerheels
Haar blog is zo succesvol dat ze intussen zelfs een boekcontract heeft afgesloten. In 2019 moet dat eerste werk verschijnen. "Er zijn zo veel misvattingen over mijn beroep", vertelt ze nog. "Ik draag geen donkere pakken en verstop me in mijn vrije tijd niet in het mortuarium. Nee, ik draag killerheels en iedereen met wie ik samenwerk, ziet er geweldig uit. Ik klus bij als model en barvrouw en collega's van me zijn in hun vrije tijd rockers en surfers. We zijn heel gewone mensen En na het werk gaan we net als andere collega's soms samen een pint drinken."