Wielemie in nieuwe biografie: “Enorm afgezien, maar ik blijf gelukkig”

Een definitief afscheid is het nieuw boek van de paralympische kampioene zeker niet. “Maar het leven blijft moeilijk”, bekent Vervoort, die haar euthanasieplannen al tot in de kleinste details heeft opgesteld. Het papierwerk is in orde, een einddatum is er voorlopig nog niet. “Ik moet wel toegeven dat ik er nu meer dan ooit aan denk. Eigenlijk hoop ik soms dat ik niet meer wakker word, dat ik sterf in m’n slaap. Volgende week onderga ik een kleine operatie. Als ik dan ontwaak uit de narcose, denk ik waarschijnlijk: “shit, ik ben weer wakker”.”

Toch is er van enige gelatenheid of somberheid weinig te bespeuren in “De andere kant van de medaille”. “Een depressie heb ik niet”, benadrukt Vervoort. “Ik bén gelukkig, ik doe nog heel veel dingen waar ik plezier aan beleef. Maar het leven is nu heel moeilijk en pijnlijk. En dat beschrijf ik ook in het boek. Naar het toilet gaan is voor gezonde mensen de normaalste zaak ter wereld”, volgens Wielemie. “Voor mensen zoals mij ligt dat helemaal anders. Ik heb daarvoor vier keer per dag hulp nodig van een verpleegkundige en ik moet daarvoor gesondeerd worden.”

Met “De andere kant van de medaille” hoopt Vervoort een inspiratiebron te worden voor iedereen. “De mensen moeten leren genieten van elk klein moment. Niet beginnen zagen en klagen over onbelangrijke dingen, want het kan snel gedaan zijn of helemaal anders worden. Dat probeer ik ook te doen om mijn hoofd boven water te houden.”

Intussen is de atlete zich er pijnlijk van bewust dat euthanasie een reële optie is én blijft. “Ik betrek mijn ouders daar ook bij”, vertelt Vervoort. “Voor hen is het veel moeilijker dan voor mezelf. Ik heb zelf de beslissing genomen. Zij dragen daar ook de gevolgen van.”