“Mijn nieuwe tepels waren de kers op de taart. Pas dan kwam het gevoel dat ik echt weer borsten had.”

Enkele maanden na de geboorte van haar eerste kind voelde Lut iets hards in haar borst. “Ik dacht aan een verstopte melkklier, maar het was een kwaadaardige tumor. Gelukkig zonder uitzaaiingen. Maar die borst moest er wel af, meteen. Tijd om na te denken was er niet.”

Na de amputatie volgde een zware behandeling: chemotherapie, bestralingen en medicatie die de hormonen stillegde. “Ik was ziek en doodmoe en mijn libido was helemaal weg. Daarbovenop kwam de zorg voor ons kind. Het was een loodzware periode, ook voor onze relatie. Het gaat beter nu. Zelf ben ik wel veranderd. Ik werk nu deeltijds en ben assertiever geworden. Aan onbenulligheden wil ik echt geen tijd meer verliezen.”

Een borstprothese inplanten kon niet bij Lut. Een borstreconstructie met weefsel uit haar eigen buik was de oplossing. Maar zoiets kan maar eenmaal. “Als ik ooit in mijn andere borst kanker zou krijgen, was er geen buikweefsel meer over om ook die te reconstrueren. Na veel nadenken en overleggen heb ik dan gevraagd om ook mijn tweede borst weg te halen en te reconstrueren. Ik wilde geen enkel risico meer lopen.”

De procedure nam verschillende operaties in beslag. Is Lut tevreden over het resultaat? “Niet als ik vergelijk met vroeger. Maar ik ben tevreden met wat de plastisch chirurg gedaan heeft. Die ene borst was technisch een moeilijk geval, dat had hij meteen gezegd. Maar ik kan nu zonder beha een T-shirt aanschieten of gaan zwemmen. Ik ben zelfs al naar een feest geweest in een jurk met een diepe decolleté. Mijn mooiste overwinning. De laatste stap was het tatoeëren van de tepels. Heel levensecht zijn die. Toen er alleen huid was, toonde ik mijn nieuwe borsten nog aan iedereen. Met die tepels stopte ik ze weer weg. (lacht) Pas toen had ik het gevoel: ik heb terug borsten.”

De borstreconstructies van Lut kostten duizenden euro’s. Ze kreeg een deel terug via de ziekteverzekering en de hospitalisatieverzekering. Binnenkort start er een nieuwe terugbetalingsregeling. Prof. dr. Phillip Blondeel, plastisch chirurg in het UZ Gent, plaatst een paar kanttekeningen.

Phillip Blondeel: “Een borstreconstructie met een prothese is niet altijd mogelijk. Bovendien krijg je na een aantal jaren verhardingen en andere complicaties. Een borstreconstructie met eigen weefsel is vaak de beste optie. Maar het is wel duurder, omdat we langer aan de operatietafel staan – drie of vier keer langer dan met een prothese.”

In België betaalde de ziekenkas een borstreconstructie met eigen weefsel tot voor kort maar voor een klein stukje terug. Het supplement dat de plastisch chirurgen aanrekenden, werd grotendeels door de hospitalisatieverzekering bijgepast. Probleem: één op vijf vrouwen heeft geen hospitalisatieverzekering. Bovendien kwamen sommige artsen in opspraak omdat ze te hoge supplementen aanrekenden.

Phillip Blondeel: “De minister heeft ingegrepen: vanaf nu betaalt de ziekteverzekering de hele ingreep terug. Voor de patiënten is dat op korte termijn goed nieuws: ze moeten zelf niks meer betalen. Het is echter nog onduidelijk wat het effect op de chirurgen en de ziekenhuizen zal zijn. Zullen zij deze zeer belastende en complexe ingreep blijven aanbieden aan die nieuwe tarieven? De angst bestaat dat er vaker voor een borstprothese zal gekozen worden in plaats van voor een reconstructie met eigen weefsel. Die tendens bestaat in de buurlanden al meerdere jaren. Tot voor kort was België het enige land ter wereld waar er meer reconstructies met eigen weefsel dan met een prothese gebeurden. In Nederland is dat maar 2 op 10, in Frankrijk 1 op 10. In die landen is de terugbetaling streng geregeld en zeer laag. Ik hoop dat we in ons land niet die richting opgaan.”