Van zijn gastcollege maakte Wouter Beke gebruik om zijn visie op de christendemocratie toe te lichten. Niet toevallig werd hij door professor Devos “naast de voorzitter, ook de huisideoloog van CD&V” genoemd.

Beke legde uit dat een samenleving geen optelsom van individuen is, maar dat iedereen de geschiedenis meedraagt die hij met zijn schoolvrienden, buren, studiegenoten... deelt. “Dat is wat wij personalisme noemen, dat is cruciaal.” Aan identiteitsbeleving moet op een gezonde manier plaats gegeven worden, aldus Beke. “Iedereen die de regels respecteert, kan van onze maatschappij deel uitmaken.”

In het partijlandschap positioneert CD&V zich in het “moedige midden”, tussen links dat volgens Beke in de onmogelijkheid verkeert sociale hervormingen door te voeren en rechts dat het moeilijk heeft met maatschappelijke hervormingen. Beke verdedigde de taxshift en het pensioenbeleid van de federale regering, maar ook de nieuwe veiligheidsarchitectuur. Wat dat laatste betreft, waarschuwde hij niet op de angstgevoelens van mensen in te spelen. “Dat brengt doorgaans niets bij.”

Maar politiek is niet allen handelen, politiek is ook spreken, zei Beke. “En soms ook zwijgen.” Hij zet zich af tegen de polarisatie op links en op rechts. “De manier waarop vandaag aan politiek wordt gedaan en in de mate waarin aan de lokroep van het populisme wordt weerstaan, is misschien wel een nieuwe breuklijn. En u weet aan welke kant van die breuklijn wij staan”, besloot hij.