"Ik ben to love or to hate" en "neem jullie 'valieske' en ga naar huis": aan deze rake quotes mag Anderlecht zich verwachten

Ik zie dingen in de spellei­ding die ik voor ondenkbaar achtte

Mathijssen is wat ik noem 'een uitvinder-trai­ner'. Bij Charleroi heeft hij ooit eens een junior meteen in de basis gedropt - iedereen riep: 'Wauw, ge moet het maar doen.' Was dat nu zo spectacu­lair? In een periode waarin alles meezit, mag je zelfs een miniem opstellen

Wie niet wint, moet eigenlijk zwijgen

Denk je dat ik in Kortrijk niét te maken heb met moeilijke jongens? Het recept is overal hetzelfde: je zoekt naar oplossin­gen om elke speler optimaal te laten renderen. Bij spelers die aanvanke­lijk niet open staan voor mij, heb ik de neiging om 'to the bottom' te gaan

Twee jaar geleden had Anderlecht met Kompany en Van den Borre zogezegd twee Europese topverdedi­gers in huis. (cynisch) Wel, waar zijn ze nu? Anderlecht heeft Kompany net op tijd verkocht. Ik moet nog altijd zien of die kerel doorbreekt, ik heb serieuze twijfels. Kompany kreeg in België heel veel krediet omdat hij jong was, en vooral omdat hij een klein lichtje vormde in de duisternis. Maar hebben we Kompany ooit zijn verdedi­ging op een volwassen manier zien leiden?

Een elftal van Hein Vanhaeze­brou­ck zal altijd trachten om verzorgd te combineren, om vooruit te voetballen, om het initiatief te nemen, en om dominant te zijn. Daarvoor heeft Racing Genk mij ook gevraagd, denk ik

Mijn systeem is ook niet heilig. Ik heb in mijn carrière al van alles gespeeld: 4-3-3, 3-5-2 bij Kortrijk ook - dat liep fantas­tisch. Maar door omstandig­he­den is dat toen doorge­groeid naar een 3-4-3. Die 3-4-3 is zo moeilijk te bespelen. Je hebt een prima bezetting van het veld. Je spelers hebben altijd twee, drie oplossin­gen en je stelt een tegenstan­der constant voor een keuze

Mijn ploeg mist iemand als ik

Iedereen maakt fouten. Ik ook. Iedere match zie je in een analyse dat je verkeerde keuzes hebt gemaakt. Maar dat antwoord heb je pas na een wedstrijd

Mijn imago interes­seert mij niet. Om mijn werk correct in te schatten, moet je ten eerste kennis hebben van de verstand­hou­ding met mijn kleedkamer, ten tweede moet je voetbal kennen, en ten derde moet je mij persoon­lijk goed kennen. Ik geloof niet dat een supporter of een journalist aan alle voorwaar­den voldoet - daarom kan ik met negatieve kritiek van deze mensen weinig aanvatten. Maar ik voel mij niet almachtig, hoor

Het veld in de Ghelamco Arena lijkt wel de bolletjes­trui van de Tour. Ik hou mijn hart vast. Onze terreinver­zor­ger Antoine slaapt er niet meer van, terwijl die brave man er niks kan aan doen

De oefenwed­strij­den waren bevredi­gend, maar daar is geen druk, hé. Hier op het oefencen­trum is het altijd rustig. Je hoort alleen de autostrade en ziet wat konijnen lopen. En de trainer roept wel eens, maar dat is niet hetzelfde

Ik was altijd al een voorstan­der van het aanstellen van een een mental coach. Dat moeten geen zangers of dansers zijn, maar het is belangrijk dat het in de hoofden van de spelers goed zit. Zit het in de bovenkamer goed, dan merk je dat aan de fysieke arbeid

Kijk naar het fysieke vermogen in de Duitse competitie en naar de power in de Engelse Premier League. Je moet je afvragen: 'Waarom kunnen wij dat niet in België?' Wij zijn geen luiaards, maar we moeten de lat wel hoger durven leggen

Trainer zijn is het grootste risicobe­roep ter wereld. We zijn een wegwerpar­ti­kel geworden, hé. Gemiddeld vijftig procent van de trainers in België wordt ontslagen. Dat is toch niet meer normaal?

Als je mij vraagt om het huidige Anderlecht in één woord samen te vatten, dan zeg ik: `Gevaar­lijk'. Net wanneer iedereen zegt en denkt: 'Het loopt niet bij Ander­lecht', toont die kleedkamer uit welk hout ze is gesneden. Met de rug tegen de muur brengen zij altijd iets extra - vraag me niet wáár ze het telkens halen

Weet je, er is geen uur dat ik niet aan voetbal denk. Zelfs als ik met mijn zoon ga fietsen, ben ik met het spelletje bezig. Of wanneer ik op restaurant ga met Vanja. Dan is er plotseling een stil moment. Ik knik wel terwijl ze aan het vertellen is, maar eigenlijk hoor ik niet wat ze zeg

Terwijl heel België zei dat het schandalig was - iedereen vond het rood - riep de reviewcom­mis­sie Vanden Borre zelfs niet op. Doe dan de boeken toe, hé. Ik meen het. Die vijf mensen die in de reviewcom­mis­sie zitten: Neem jullie 'valieske' en ga naar huis. Echt waar

Ik lach daar eens mee, als ik weer eens hoor of lees dat ik een grote mond heb. 't Is simpel: ik ben to love or to hate. Maar één ding komt altijd terug: in elke club waar ik heb gewerkt, hebben ze mij graag. Ik kreeg vannacht telefoon­tjes van mensen in Kortrijk die me zeiden dat het hele stadion tijdens de wedstrijd tegen Anderlecht zong: 'Heintje kampioen olé olé.' Dat doet mij iets. En dat er dan zijn die mij niet moeten hebben... (haalt schouders op) Dat zijn meestal de clubs die niet veel winnen tegen mij (grijnst)

De Supercup is misschien niet de mooiste beker, maar het is er wel één. Ik stel vast dat er ploegen zijn die het aantal Supercups op hun website zetten en zelfs op hun spelersbus. Club Brugge bijvoor­beeld

Ik kan me met puur defensief voetbal niet vereenzel­vi­gen. Ook al was ik vroeger een verdediger, ik denk offensief. Daarom mocht ik als speler vaak het laatste halfuur voorin spelen (glimlacht)

Stel dat je kleinkinde­ren binnen dertig jaar vragen: 'Opa, heb jij ooit Champions League ge­speeld?' en je moet antwoorden: 'Ja, ik heb twee keer met 7-0 verloren tegen Barcelona', dan lachen die kleine mannen je uit, hé. Máár als je kan zeggen dat je drie keer gewonnen hebt in de Champions League en AA Gent zich zo kwalifi­ceer­de voor de volgende ronde, gaan ze veel meer respect hebben dan wanneer je een pandoering hebt gehad van Barcelona

Ik zou graag uit elke pot de minste ploeg loten, want een sportman wil winnen. Misschien moet ik aan Wilmots eens zijn konijnen­poot vragen want hij slaagt er bij alle lotingen in om de minste ploegen te loten

Ik heb het succes leren relative­ren. Ik kan nu wel halleluja roepen, maar ik weet uit het verleden hoe rap het kan gaan. Eigenlijk moet je vanuit die diepte komen om te beseffen hoe het is aan de andere kant. Veel mensen zeggen: 'Het is moeilijker bij een topclub. Dáár zal er druk zijn.' Wel, dat is dikke zever. Alsof er bij die kleine clubs geen druk is. Niets dat moeilijker is dan zorgen dat je met weinig middelen in eerste klasse blijft. Of gered bent met Nieuwjaar

Als je uitkomt voor je mening of je bent overtuigd van iets, dan ben je een 'stoe­fer'. Dan heb je een te groot gedacht van jezelf. (glimlacht) Ik ben nu niet anders dan vroeger. Niet rustiger en zeker niet flamboyant. (denkt na) Ik ben op zoek naar het juiste woord - het bestaat niet, vrees ik

Nu zegt iedereen: 'Wauw, je bent fantas­tisch bezig'. Maar vroeger was dat ook al zo. Alleen stond het toen op pagina 13 in de krant

Als het goed gaat, is het normaal dat een club langer door wil met zijn coach. Net zoals je de belangrij­ke spelers probeert te houden. Je moet daar inspannin­gen voor doen. Alleen volstaat dat niet altijd. Ik heb onlangs al een contract­ver­len­ging getekend, maar daar staat niet in dat ik het ook effectief zal uitdoen

Toen ik met Genk een overeen­komst bereikte (in 2009, red.), was er nog geen sprake van een nieuwe voorzitter. En daar zat het hele probleem. Door de interne verschui­vin­gen werden de afspraken en de beloftes overboord gegooid. Ik had toen moeten zeggen: 'Bye bye, ik stop ermee.' Nu zou ik dat durven, maar in die tijd was ik nog een jonge trainer. Intussen ben ik geëvolu­eerd en veeleisen­der geworden. Dat maakt het gemakkelij­ker om te zeggen: 'Zoek maar iemand anders

Je kan nooit ingaan tegen het publiek. Ik heb toen gezegd: 'Ze staan te roepen, maar ze moeten stoppen met dromen.' Dat was totaal verkeerd. De fans betalen, dus hebben ze het recht om te dromen en te reageren. De manier waarop is iets anders

Individue­le prijzen zijn niet het belangrijk­ste. Eigenlijk zou ik deze trofee Raymond Goethals in honderd stukjes moeten breken, want dit is het werk van velen. Zelfs van mensen die nooit in de picture zullen staan

Thuis of uit, wij nemen de match altijd in handen. En dan kan je overal winnen. Sommige ploegen zijn thuis heel sterk, maar als ze op verplaat­sing moeten spelen, laten ze het initiatief aan de tegenstan­der. Wij niet. Wij gaan uit van eigen sterkte. Zelfs in de Champions League. Met dié instelling begint het

Ik heb lang nagedacht en heb beseft dat het in België absoluut zo slecht niet is. Je kan in Engeland een middenmo­ter gaan trainen en het daar zeer interes­sant vinden. Maar je zit dan toch in een competitie waar je steeds dezelfde clubs en dezelfde stijlen tegenkomt. Op geen enkel moment kan je je daar eens meten met een Italiaanse, een Spaanse of een Duitse ploeg. Die kans krijg je veel sneller als je in België aan de top werkt, want dan kan je Champions League spelen. Ik vind het dus niet per se slechter om de komende jaren hier te blijven werken

Als je refs uit de Champions League gewoon bent, dan valt je mond open in de Belgische competitie. Als de druk op de ketel zit door het thuispu­bliek of door de omstandig­he­den rond een match, dan krijgen sommige refs het heel lastig. Ze kunnen de druk gewoon niet aan. Elke match opnieuw sta ik versteld van het verschil met onze Europese matchen. Onvoorstel­baar

Bij elke overtre­ding vliegen de spelers van Club - de kapitein op kop - naar de ref om een kaart te vragen. Telkens wanneer er iemand van hen valt of zich laat vallen, schreeuwt iedereen moord en brand. En als wij eens vallen, stormen ze eveneens naar de ref om te zeggen dat het geen fout was. (op dreef) De kinesist van Club staat zelfs meer op het veld dan dat hij op zijn bank zit. Wij vallen de scheids­rech­ters nooit aan. Mijn spelers mogen dat gewoon niet doen, in tegenstel­ling tot andere clubs waar iedereen het móet doen. Daar moet zelfs heel de bank mee in het verhaal. Het is een benadering die er bij Club ingebakken is, maar niet bij ons. Ik mag dan wel diegene zijn die langs de kant staat te roepen of zwaaien, maar ik ben ook de enige

Deze groep is gewoon veel te stil. We zouden kunnen meedoen aan de doofstomme competitie

Iedereen goot de voorbije maanden ketels honing over ons - we konden bijna niet meer ademen. De rest werd jaloers, want ze vonden dat er te veel aandacht naar Gent ging. En nu we een paar keer na elkaar verliezen, zegt iedereen dat alles weg is. Dat klopt niet

Natuurlijk blijf ik bij mijn gedachte dat we nul procent kans maken op een remonte tegen Wolfsburg. Mocht ik mezelf tegenspre­ken, en zo snel van mening veranderen, dan zou ik journalist of analist zijn (lacht)

Als je er niet mee kan omgaan dat je eens niet speelt als het minder loopt en je reageert niet op training, dan moet je zéker niét bij een topploeg spelen. Dan moet je bij Oostakker (een vierdepro­vin­ci­a­ler in Oost-Vlaanderen, red.) gaan spelen, hé. Met alle respect voor Oostakker, want het is een toffe gemeente, met veel toffe mensen