"In Griekenland gebeurde wat nu ook lijkt te gebeuren in Catalonië: reality sunk in"

De Griekse premier Alexis Tsipras riep destijds zijn bevolking op om "neen" te stemmen tegen de Europese besparingen. "Ook toen zag je een geweldige polarisatie onder de Grieken. Ook toen staken in het debat oude demonen van de Griekse burgeroorlog en de dictatuur van de kolonels de kop op", schrijft De Vroey.

Uiteindelijk haalde Tsipras zijn slag thuis: 61 procent van de Grieken stemde "neen". "Maar toen gebeurde wat nu ook lijkt te gebeuren in Catalonië: reality sunk in", stelt Bert De Vroey. "Europa toonde zich niet onder de indruk, net zoals Madrid zich niet laat paaien door de uitslag in Catalonië. Integendeel, het Europese standpunt verhardde nog."

Premier Tsipras kon niet anders dan de hardere voorwaarden en besparingen van Europa toch te slikken. "Was het dan allemaal voor niets geweest?", vraagt De Vroey zich af. "Ik denk van niet", beantwoordt hij zijn eigen vraag. "Het had een therapeutische waarde voor het moe-bespaarde Griekse volk, als een reusachtige middenvinger naar Europa.  Wat in Catalonië hetzelfde zou kunnen zijn, is de beleving van een spannend politiek avontuur, samen verenigd tegen een grotere macht."

Het grootschalige Griekse protest ging na het referendum liggen en de bocht van Tsipras leidde destijds niet meteen tot electoraal verlies voor hem. Net als de Griekse premier lijkt de Catalaanse minister-president Puigdemont nu een eervolle uitweg te zoeken. "Draait het uit op een bocht en capitulatie? Dan zal de breuk in het nationalistische Catalaanse kamp diep zijn, veel dieper dan in de linkse partij Syriza van Tsipras. Maar de les van Griekenland zou wel kunnen zijn dat heel veel aanhangers van Puigdemont verrassend snel bereid zouden kunnen zijn om hem een bocht te vergeven", besluit Bert De Vroey.