Ja, de staking brengt hinder mee. Maar de openbare diensten staken ook voor u

'Het is niet omdat ik niet staak dat ik me geen zorgen maak.' Het was de titel van een opinie in deze krant bijna drie jaar geleden. Een jonge gast legde vervolgens uit dat staken niks voor hem was. Een ongesyndiceerde generatie? Could be. Of misschien ontbrak de urgentie, schreef hij. Maar zich zorgen maken, deed hij ook. Toen al. 

Tenzij Frederik (zo heet hij) intussen een carrièreswitch maakte, is hij nog altijd geen werknemer bij de NMBS, De Lijn, Bpost of de overheid. Maar mocht dat zo zijn, vraag ik me af of Frederik morgen wél mee zou staken? Want ongetwijfeld wil ook hij een stipte trein, een bus waarop hij kan rekenen, een efficiënte dienstverlening wanneer hij een pakketje ontvangt of een overheid waar hij op kan terugvallen, mocht hij pech hebben of ziek uitvallen.

Ja, morgen leggen veel werknemers van openbare diensten het werk neer. Ja, dat brengt hinder met zich mee. Maar vergis u niet: ze doen dat ook voor u. Drie jaar lang al zet deze regering blind in op economische groei, afbouw van dienstverlening en privatisering. Vanuit het waanidee dat dit een samenleving ten goede komt. De vraag is welke samenleving ze voor ogen heeft? Wat bouw je als je 3,1 miljard bespaart op de NMBS en tegelijk elk jaar 4,1 miljard geeft aan bedrijfswagens? Een samenleving waar onze luchtwegen en ons milieu van secundair belang zijn? Drie jaar lang zegt deze regering dat iedereen zijn steentje moet bijdragen.

Maar wat bouw je dan als elke poging tot een rechtvaardig belastingsysteem een stille dood sterft, terwijl telkens dezelfden de factuur krijgen? Idem in de zorg. Efficiënter kan zeker, maar hakken met een botte bijl is inhakken op mensen. Zelfs de efficiëntiewinsten hebben een kritische limiet bereikt. De impact laat zich voelen in het echte leven, van echte mensen. Medicamenten met recordprijzen, dokters, kinesisten en tandartsen die, bij gebrek aan dialoog, hun prijzen optrekken, of wijkgezondheidscentra die sluiten. Welke samenleving heb je precies voor ogen als je onze uitstekende gezondheidszorg zo op de helling zet? Welke samenleving bouw je met een zorgsysteem dat enkel is weggelegd voor wie het kan betalen?

Wat dat allemaal te maken heeft met de staking bij de NMBS? Veel. De voorbije jaren is het spoor uitgegroeid tot een 'staak-symbooldossier', waarna al snel de opmerking - en een rechtse wind - volgt om het stakingsrecht aan banden te leggen. En het liefst zo snel mogelijk in de openbare sector. Alsof wie voor de overheid werkt minder rechten heeft dan wie in de privésector werkt. Openbare diensten zijn van iedereen en voor iedereen. En dan is het de taak van de overheid om die openbare dienstverlening optimaal te houden, dan wel optimaal te maken. Betalen we daar met zijn allen geen belastingen voor?

Slotsom: elke staking is een nederlaag. Wie een verantwoord beleid voert, hoeft geen staking te vrezen. Maar tot vandaag blijft het voor werknemers van onze openbare diensten het enige en fundamenteel democratische rechtsmiddel om te zeggen: "Luister nu toch eens. Zo kan het niet langer." Het enige alternatief is dialoog. Maar terwijl de onrust en de zorgen toenemen, is er een regering die potdoof blijft en eenzijdig haar wil oplegt. En dus zijn er alleen maar verliezers. De treinmachinist en de buschauffeur, maar ook Frederik, u en ik.

Meer opinie? Krijg op zondag en woensdag gratis onze nieuwsbrief OPINIEMAKERS. Inschrijven kan hier.