5 uitstekende films die je niet mag missen op Film Fest Gent

1. Call Me By Your Name

James Ivory puurde een subliem scenario uit André Acimans debuutroman Call Me By Your Name, de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino (Io sono l’amore) ging er op grandioze wijze mee aan de slag, Sufjan Stevens schreef er een paar onvergetelijke nummers voor, en als u nu nog niet overtuigd bent dat dit één van de films van het jaar is, dan bent u mogelijk niet het publiek voor deze onmetelijk sensuele parel waarin de liefde tussen twee mannen nog hartverscheurender in scène wordt gezet dan in Maurice, die andere instant klassieker van Ivory. Laat u overigens niet misleiden door de naam van gladde jongen Armie Hammer op de affiche: dit is complexe, tedere en diepmenselijke Europese cinema.

2. A Man of Integrity

Acht jaar geleden sloeg de Iraanse filmmaker Mohammad Rasoulof mij voor het eerst met verstomming met het meesterlijke The White Meadows – of hoe dicht een film poëzie kan benaderen. Wat ze er in Iran van vonden? Geen idee. Rasoulof werd na de opnames, samen met zijn merkelijk bekendere monteur Jafar Panahi, veroordeeld tot zes jaar gevangenschap omdat hij zonder vergunning had gedraaid. Lesje geleerd inmiddels? Totaal niet. Rasoulof blijft in Iran in het geniep opmerkelijke kleinoden inblikken. Zoals deze A Man of Integrity, over hoe corruptie een verwoestend effect heeft op het leven van de gemiddelde Iraniër. (Nee, Rasoulof maakt het zichzelf écht niet graag gemakkelijk.)

3. Mansfield 66/67

Als Marilyn Monroe de Beatles van de ‘blonde bombshells’ was, dan was Jayne Mansfield de Rolling Stones. Over het leven van de Amerikaanse actrice, pin-up en nachtclubzangeres kun je bijgevolg honderden documentaires maken, maar Mansfield 66/67 kiest bewust voor de twee laatste jaren. Die bracht de blonde godin door in het gezelschap van Anton LaVey, de notoire oprichter van de Church of Satan, wat nadien alleen nog maar meer heeft bijgedragen aan haar cultstatus. Zoals ook Tippi Hedren, John Waters en de legendarische experimentele filmmaker Kenneth Anger, die Mansfield op de cover van zijn boek Hollywood Babylon zette, getuigen in deze verrukkelijk trashy documentaire.

4. You Were Never Really Here

Lynne Ramsey neemt in de regel voldoende tijd om films te maken – tussen het ongemeen intense We Need to Talk About Kevin en You Were Never Really Here liggen alweer zes jaar. Maar de Schotse maakt dat lange wachten telkens opnieuw goed met een brok cinema die binnenkomt als een sloopkogel. Zo ook deze koortsachtige wraakfilm, die het midden houdt tussen Taxi Driver, Death Wish en Point Blank. Maar dan op muziek van Radiohead-gitarist Jonny Greenwood, en met Joaquin Phoenix in de bloeddorstigste rol van zijn leven. Zeggen dat je hiervan – letterlijk – door elkaar geschud en mogelijk ook compleet ondersteboven de zaal verlaat, is een understatement. U bent bij deze gewaarschuwd.

5. 78/52

Een documentaire die allicht alleen voor film geeks lijkt – maar niet alleen voor hen gemaakt is. 78/52 vertelt niet hét verhaal van de beroemde douchescène in Psycho van Alfred Hitchcock, maar honderd-en-één verhalen over misschien wel de beroemdste scène uit de filmgeschiedenis. En ze zijn ongeveer allemaal waar.