Het rapport is het resultaat van een studie in opdracht van de Franse tak van de milieuorganisatie, die de mogelijke gevolgen van aanslagen op kerncentrales in kaart wilde brengen. De conclusie is naar eigen zeggen “zonneklaar”. “Er is een groot veiligheidsprobleem.”

Vooral met de waterbassins waar uitgewerkte kernbrandstof tijdelijk wordt bewaard is er een probleem. Zo blijken de gebouwen waarin de bassins ­gevestigd zijn veel minder robuust dan die van de kernreactoren. Terwijl de kernreactoren zich onder een enkelvoudige of dubbele stolp met dikke wanden en een koepel in gewapend beton bevinden, zijn de Franse waterbassins en die van Doel 1 en Doel 2 niet ingebunkerd.

Antitankwapen

Maar er is meer. Ook de opslaggebouwen voor de kernbrandstof van Doel 3 en Tihange 2 en 3 zijn risicogevallen, voor aanvallen met een antitankwapen en een helikopter, voor een moedwillige vliegtuigcrash, en zelfs voor een bom­aanslag binnen de kerncentrale. “Het zwakke punt is dat ze vanop de openbare weg of van de overkant van de Maas gemakkelijk te treffen zijn met een antitankwapen”, klinkt het. Het rapport wijst er ook op dat vliegtuigen die opstijgen vanop de luchthaven van Luik-Bierset in een rechte lijn naar de kerncentrale van Tihange kunnen ­vliegen, en dat de afstand tussen de luchthaven en de kerncentrale slechts zestien kilometer bedraagt.

Risico speelde niet mee

Voor Eloi Glorieux, de Belgische kernenergiespecialist van Greenpeace, mag het duidelijk zijn: bij het debat over levensduurverlenging van de twee oudste kernreactoren van Doel is veel te weinig aandacht besteed aan de bescherming van de installaties tegen aanslagen. “Het risico op externe agressie heeft niet meegespeeld in het politieke debat. Terwijl het gevaar op zo’n aanval toch veel groter is dan bij de bouw van de twee reactoren in 1975.”