Waarom toch die oorverdovende stilte van de mannen in Hollywood?
Lena Dunham is een Amerikaans actrice, filmproducent, filmregisseur en scenarioschrijver.
Ik was 23 toen ik naar Hollywood kwam. In zes maanden tijd had ik een film gemaakt, een prijs gewonnen op een prestigieus festival, een agent gevonden en een televisiecontract gekregen. Het was een sprookje en ik danste van de ene vergadering naar de andere, zo blij als Assepoester op het bal.
Die meetings waren bijna altijd met mannen en er was geen gebrek aan alledaags seksisme, maar de mensen met wie ik werkte, gingen nooit over de schreef. De enige schrikwekkende woedeaanval van een producer die ik ooit heb meegemaakt, was van een homo die de handtas terug wilde die hij voor mij had gekocht.
Ik kon alles doen waar ik van droomde en nog meer.
Na de onthullingen van deze week dat producer Harvey Weinstein jarenlang vrouwen seksueel heeft misbruikt, is het overduidelijk dat niet elke vrouw in Hollywood het zo gemakkelijk heeft gehad als ik. Misbruik, dreigementen en dwang waren en zijn de norm voor heel veel vrouwen die zaken willen realiseren of kunst maken. Harvey Weinstein is misschien de machtigste man in Hollywood die nu als een roofdier wordt ontmaskerd, hij is lang niet de enige die zijn gang heeft kunnen gaan. Zijn gedrag, dat tientallen jaren lang door medewerkers en collega's door de vingers werd gezien, is een microkosmos van wat altijd al in Hollywood is gebeurd en van de seksuele intimidatie op het werk die vrouwen overal ondervinden.
Kwajongensstreken
Het gebruik van macht om vrouwen te bezitten en tot zwijgen te brengen is even waarschijnlijk in een hamburgertent als in een filmstudio, maar Hollywood heeft nu opnieuw een kans om een luid statement te maken over wat wij als samenleving wel en niet mogen aanvaarden. De filmindustrie is progressief en heeft niet geaarzeld om Bill O'Reilly en Roger Ailes van Fox News te kapittelen, en zelfs de president. Wij praten seksueel misbruik niet goed als 'kwajongensstreken'. Waarom dan nu die oorverdovende stilte, vooral bij de mannen in de film, nu een van de onzen aan de kaak wordt gesteld als een vent met een akelige drang om vrouwen te vernederen en te kwetsen?
'De filmindustrie heeft niet geaarzeld om Bill O'Reilly, Roger Ailes en zelfs de president te kapittelen. Waarom dan nu die oorverdovende stilte over Harvey Weinstein?'
Nieuw is het niet. Woody Allen, die er door zijn dochter van beschuldigd wordt dat hij haar als kind misbruikt heeft – wat hij ontkent – heeft nooit moeite om jonge actrices te vinden die met hem willen filmen. Roman Polanski, tegen wie de beschuldigingen zich ophopen, wordt verdedigd als een visionaire regisseur. Laatst vertelde een acteur me nog dat met Polanski werken de vervulling van zijn droom zou zijn.
In Hollywood bezondigen niet alleen grote namen zich aan wangedrag. Ik hoor zoveel verhalen van slachtoffers dat het een heuse dystopie lijkt. Vorig jaar werd ik zelf lastiggevallen door een regisseur van een serie – niet de mijne en niet in een studio. De grote bazen verdedigden hem, trokken de beweringen van zijn slachtoffers in twijfel en gaven hem pas na lang aandringen de bons. Dat had minder met zijn talent te maken dan met een soort antieke loyauteit. Precies dat type gedrag maakt machtsmisbruik normaal.
Signaal nodig
De beschuldigingen tegen Weinstein zijn zo duidelijk en zo verschrikkelijk dat je zou denken dat niemand ze kan betwisten of negeren. In mijn naïviteit verwachtte ik dat de machtige mannen van Hollywood eindelijk zouden spreken en eindelijk partij zouden kiezen. Ik neem de mannen tot mikpunt omdat zij het minst te verliezen hebben, het best geplaatst zijn om verandering teweeg te brengen en waarschijnlijk met minder persoonlijke en collectieve trauma's rond seksueel misbruik worstelen.
Maar dagen na de onthullingen blijven de machtigste medewerkers van Weinstein zwijgen. Het is muisstil. Elke veroordeling zou niet alleen een geschenk zijn voor de vrouwen die de man misbruikt heeft, maar ook een boodschap voor de vrouwen die ons vak volgen. Zij hebben een signaal nodig dat wij machtsmisbruik en vrouwenhaat niet goedkeuren.
'In mijn naïviteit verwachtte ik dat de machtige mannen van Hollywood eindelijk zouden spreken en eindelijk partij zouden kiezen'
Dit is helaas het probleem van ons allemaal. Het is het probleem van de agenten die hun klanten naar een man sturen van wie ze weten dat hij een roofdier is. Het is het probleem van de producers die niets willen zien. Het is het probleem van de acteurs die de geruchten hoorden maar niets deden. Het is het probleem van de pers die zweeg uit angst om bij Harvey Weinstein uit de gratie te vallen.
De stilte van Hollywood, en zeker van de mannen die zo nauw met Weinstein hebben samengewerkt, versterkt de cultuur die vrouwen belet te spreken. Onze stilte legt ook de slachtoffers het zwijgen op. Onze stilte is een aanvaarding van een gedrag dat we onmogelijk kunnen goedkeuren. Onze stilte zorgt ervoor dat alles bij het oude blijft. Door nu te spreken, kunnen we iets veranderen. Wij vertellen verhalen omdat we iets willen veranderen. We willen dit verhaal niet elke keer opnieuw moeten vertellen. Spreek luider.
© 2017 The New York Times