Haat jij ook die pechstrookrijders?

Gelukkig stond ik niet in de langste file van het jaar. Ik zat gezellig thuis bij de snorrende kachel, met de kat op mijn schoot en met pijp en krant binnen handbereik naar de vallende bladeren te kijken. Grapje! Ik schrijf dit niet uit leedvermaak. Ik had de voorbije weken mijn deel in de verkeersellende al ruimschoots gehad, net als u waarschijnlijk. Overal waar ik kwam, stond ik stil. Op alle uren van de dag. En láng. Terwijl onze tijd op aarde toch al beperkt is (met excuus voor het cliché). 

We zijn lemmingen.

We horen op de radio dat het verkeer in het hele land muurvast zit, op de E313 en de E19 en de E40 en op alle binnen- en buitenwegen; nergens gaat het vooruit, nergens gaat het sneller dan stapvoets, overal moet je er een uur reistijd bijrekenen, en toch kruipen we achter het stuur en storten onszelf in het stilstaande verkeer.

Alsof het ons lot is.

Het valt misschien nog mee, maken we onszelf wijs. Tot daar in de verte de rode remlichten honderdvoudig oplichten. En we in stilte de immer vrolijke en opgewekt klinkende Hajo Beeckman van de verkeersredactie vervloeken. 

Er bestaan veel manieren om de file te ondergaan. Want in wezen komt het daarop neer: de file accepteren en er het beste van maken (andermaal excuus voor het cliché). Meezingen met de radio helpt de tijd verdrijven – hits van Abba zijn zeer geschikt, kijken naar wie er nog allemaal in de file staat ook.

Er rijden nogal wat merkwaardige exemplaren van de mensheid rond in een auto, ik kan het u verzekeren. Fantaseren over het intieme leven van de man of vrouw die u al zeventien keer hebt zien passeren, helpt ook. U doet er niemand kwaad mee. U kunt toekomstplannen maken, wilde of realistische. U kunt proberen spijt in woorden te vatten. Gevoelens op hun waarachtigheid testen. U kunt aan zelfkritiek doen. U kunt naar iemand verlangen. Of net niet. U kunt gezichten trekken in de achteruitkijkspiegel. Het kan allemaal. Met minimaal gevaar voor blikschade door verstrooidheid.

Wat niet over het lezen van de krant, het checken van e-mails of het opbellen van je volledige telefoonboek gezegd kan worden. Maar voor wie preek ik nu? Wie denkt dat hij of zij de file kan misleiden, bedwingen, manipuleren of anderszins beïnvloeden, dwaalt, en nog geen klein beetje. Ik zal het u bewijzen. 

Ik heb duizenden uren in de file doorgebracht en mijn onfeilbare test is zo simpel als wat: kies één auto uit, een goed herkenbare. Een knalgele Skoda met een originele nummerplaat: LVD 007, ik zeg maar wat. Hou dat voertuig in de gaten. De auto zal u een aantal keren passeren en dan weer achterop geraken. Dán is hij uit het gezicht, dán komt hij weer in uw vizier. Uiteindelijk zal de Skoda hooguit een paar honderd meter op u uitlopen. Een minuut of twee.

Dat is de ijzeren wet van de file.

Er zijn er die zich daar niet bij willen neerleggen. Ze berokkenen veel kwaad, onnoemelijk veel kwaad. Niet alleen omdat ze zich willen onttrekken aan hun onafwendbare lot, maar vooral omdat ze dat ten koste van de berustende meerderheid in de file doen. Het zijn volbloed egoïsten, hun haast is belangrijker dan uw veiligheid. U kent ze: ze wisselen rusteloos van rijstrook, meestal zonder hun pinkers te gebruiken want dat kost maar tijd. Ze kleven aan uw bumper om u onder druk te zetten.

Ze maken misbruik van de op- en afritten van de snelweg, kijken daarbij niet op een zware overtreding. Ze kicken op autostradeparkings, want daar kunnen ze wel vijfentwintig auto’s ineens voorbijsteken. En dan voegen ze met een uitgestreken gezicht weer in. En maken zich boos als ze niet meteen vrij baan krijgen om op de linkerrijstrook opnieuw voorgangers op te gaan jagen.

Maar de ergste soort zijn de pechstrookrijders. Ik weet niet wat voor proces zich in de hersenen van die mensen voordoet wanneer ze beslissen om hun eigen leven en dat van tientallen andere automobilisten te riskeren en full speed over de pechstrook gaan razen. Ik denk: een kortsluiting.

Misschien rijden ze niet harder dan zestig, maar voor wie stilstaat lijkt het een roekeloze snelheid. 

Ik ben met de jaren wat milder geworden, ook in het verkeer. Maar ik geef toe dat ik meer dan eens half op de pechstrook ben gaan rijden als ik in mijn achteruitkijkspiegel weer zo’n asociale wegpiraat zag opdoemen. Ik ben ermee gestopt toen de automobilist voor mij het gewring en gedreig en gedoe kotsbeu was, zijn auto met dubbele pinkers op de pechstrook parkeerde en aldus een pechstrookrijder de weg versperde. 

De piraat stormde witheet van woede uit zijn Toyota (dus geen BMW!) en begon met een baseballbat op het koetswerk en de ruiten van de sta-in-de-weg te timmeren. Ik was zo stomverbaasd, en velen met mij, dat het even duurde voor er iemand in de file reageerde.

Er sprongen wat bouwvakkers uit een busje, die de agressieve man zijn hardhouten wapen konden ontfutselen en hem in bedwang hielden. Maar niet voor lang. Ha nee, want ook dat is een wet van de file. Na een eeuwigheid van stilstand gaat het weer twee minuten vooruit. En wie die kleine vooruitgang belemmert, kan op een toeterconcert rekenen. En zo vraag ik mij na al die jaren nog af hoe het daar op de pechstrook is afgelopen. Niet goed, vrees ik. 

--

VRT Nieuws wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.