"Als vrijwilliger mag je geen zorgverstrekkende taken doen, maar van in het begin deed ik alles"

Als vrijwilliger aan de slag gaan in een commercieel woonzorgcentrum bleek een fluitje van een cent. Nasser gaf zich uit als iemand die voor een carrièrewending stond en wilde weten hoe het was om in de zorg te werken.

Ze meldde zich aan in 7 centra en overal mocht ze beginnen als vrijwilliger. "Ze vroegen mij niet wat ik al gedaan had, maar wel wanneer ik kon komen en waarom ik het wilde doen." Het takenpakket ging verrassend ver. "Als vrijwilliger mag je eigenlijk geen zorgverstrekkende taken uitvoeren. Je mag mensen niet wassen of eten geven."

"Maar vanaf het begin deed ik al die zaken en ik werd ook gevraagd om ze te doen." Dat leidde soms tot bangelijke momenten. "Ik gaf mensen te eten terwijl ze neerlagen, maar ik ken het heimlichmanoeuvre niet. Soms was ik bang. Wat als er nu iets gebeurt? Dan ben ik verantwoordelijk voor het leven van deze mevrouw of meneer."

Een van de redenen om de reportage te maken, was haar grootmoeder. "Mijn bobonne heeft zelf in zo'n woonzorgcentrum gewoond en ze had het daar heel moeilijk. Ze klaagde over het slechte eten. Je denkt dat dat wel zal meevallen, maar je bent er ook altijd tijdelijk."

"Nu ik voor een langere tijd in zo'n centrum was, zag ik hoe mensen vaak alleen zitten, hoe ze lang moeten wachten voor ze naar het toilet kunnen of hoelang ze soms moeten wachten om er weer af te kunnen. Daar ben ik heel erg van geschrokken."

"We hadden toen bewust gekozen voor een commercieel zorgcentrum. We dachten dat ze daar de beste zorgen zou krijgen, omdat het ook heel duur is. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn."