Stroom van reacties na "Pano": "Dit zijn toestanden die je als verpleegkundige voor de rest van je leven meedraagt"

Beste redactie,

Ik heb met veel aandacht naar de uitzending over de woonzorgcentra gekeken. Het was een prachtige en aangrijpende reportage. Helaas hebben jullie niet de kans gekregen om het ergste te laten zien en horen. Tussen al deze commerciële namen is de naam Vulpia niet gevallen. Ik werk 33 jaar als verpleegkundige, en heb gedurende mijn loopbaan ook even bij Armonea, SLG en een jaar geleden bij Vulpia gewerkt. Ik heb het bij geen van deze ooit langer dan 1 jaar volgehouden.

Verleden jaar heb ik eens een lange mail naar minister Vandeurzen gestuurd om dit aan te klagen en te vragen om de regelgeving te herzien. Het antwoord: "Ze voldoen aan de wettelijke normen en zijn vrij om hun personeel daar in te zetten zoals ze zelf het best vinden." In onze streek liet men de groep Oase falliet gaan, en werden die rusthuizen overgenomen door Vulpia. Bij de officiële opening werd er een bord omhoog gehangen met de namen van de raad van bestuur. Tot mijn grote verbazing las ik daar de naam tussen van diegene die Oase overkop had laten gaan.

Ik werkte er tijdens de nacht alleen. Het gebouw was nog niet afgewerkt, de gesloten afdelingen voor de demente ouderen hadden nog geen deuren, ze konden overal ronddolen. Op een nacht belde ik de hoofdverpleegkundige thuis op om hulp omdat er een palliatieve patiënt op de grond gevallen was, het was een koude grond, de patiënt had kou, was bang, en het was een grote man die ik onmogelijk alleen recht kon helpen. Ik mocht niemand bellen, want ze moesten rusten omdat ze de dag erna de vroege hadden. Ik moest maar proberen de matras van zijn bed te trekken en de man er zien op te rollen. Zo kan ik nog ontelbare anekdotes vertellen.

Na een tijdje ben ik van ellende bij mijn huisarts slaapmedicatie gaan vragen, want ik kon zelfs niet meer slapen, omdat ik er echt niet meer tegen kon hoe wij deze mensen moeten behandelen. Dit zijn toestanden die je als verpleegkundige de rest van je leven meedraagt, want ooit hebben we geleerd om met respect en een hart voor mensen te zorgen. Nu werk ik gelukkig in een woonzorgcentrum van "de nonnekes" waar respect en inspraak hoog in het vaandel staan. Maar ook daar kampt men met de financiële haalbaarheid.

Met vriendelijke groeten
D. V.

Beste,

Met veel aandacht volgde ik gisterenavond uw reportage over de commerciële woonzorgcentra. Met gemengde gevoelens ook, enerzijds opgelucht omdat eindelijk de (andere) waarheid aan het licht komt (het is inderdaad niet altijd “rozengeur en maneschijn”), anderzijds met veel pijn in het hart voor deze schrijnende toestanden. Ik werk zelf in een commercieel woonzorgcentrum en ben momenteel met ziekteverlof omdat ik het (even) niet meer aankon.

Bejaarden en meer specifiek mensen met dementie hebben mij altijd zeer na aan het hart gelegen. Ik heb ondertussen 20 jaar ervaring met deze doelgroep in een woonzorgcentrum en kan mij nog steeds niet neerleggen bij de gang van zaken. Mijn liefde voor deze doelgroep echter geeft me de moed niet op te geven.

Als u een initiatief neemt of kent die er werk van wil maken deze “wantoestanden” aan te klagen of pogingen wil ondernemen er iets aan te doen, werk ik daar zeer graag aan mee. Jarenlang zit ik met frustraties hieromtrent en een honger om hieraan iets te doen. Maar ik kan het niet alleen. Het zou voor mij zeer zinvol zijn om hieraan mijn bijdrage te kunnen leveren.

Met het feit dat er ook moet rekening gehouden worden met budgetten in de ouderensector en er iemand moet op toezien dat “de winkel blijft draaien” ben ik het volledig eens. Maar ik ben ervan tegelijkertijd van overtuigd dat mits een open en eerlijke dialoog een financieel rendabel “bedrijf” hand in hand kan gaan met kwalitatief goede zorg. En ten slotte: chapeau voor Lina Nasser voor haar moed en durf om dit taboe te doorbreken!

Beste,

Vooreerst wil ik mijn waardering uitspreken voor de manier waarop de VRT en in dit geval Lina Nasser aan journalistiek doen en dat naar buiten brengen. Het lijkt me niet de eenvoudigste manier en dat verdient respect.

Wat het onderwerp betreft: het is in- en intriest dat dit met onze ouderen gebeurt. Ook wij zelf hebben het mogen ervaren. Mijn schoonmoeder is vorig jaar overleden en heeft jaren in een "luxe-verzorgingscentrum" gezeten. In die periode is ze een aantal keren opgenomen in het ziekenhuis wegens ondervoeding en uitdroging… Je moet het maar gedaan krijgen.

De laatste maanden van haar leven is mijn vrouw haar moeder elke middag en avond zelf gaan eten geven omdat ze het zelf niet meer kon. Bijna niemand van het rustoord keek naar haar om. Ze zetten het eten voor haar op tafel en kwamen het een uur later terug halen. Zoiets wenst je niemand toe, maar het is jammer genoeg de dagelijkse realiteit. De oorzaak ligt zogenaamd bij personeelsbesparingen.

Maar ik zie ook verschillen qua inzet. In de buurt is er ook een OCMW-rustoord en daar is de toestand toch een stuk rooskleuriger.
Jammer dat je daar op 65 jaar al moet laten weten dat je op 80 jaar zou willen komen (wachtlijst). Ik ben van mening dat de overheid haar taak hier niet uitvoert. Ze besteedt dat uit met het idee: dan zijn we van dat probleem verlost. Maar niets is minder waar.

Bij de Vlaamse overheid is men in dat uitbesteden wel erg bedreven, denk maar aan bv. informatica dat ook uitbesteed is met een vervijfvoudiging van de kosten als resultaat én een drastische verlaging van de service.Je moet het maar kunnen verkopen (en rapporten van o.a. het Rekenhof gewoon naast je neerleggen).

De privé is er om winst te maken en dat is mijns insziens niet te combineren met een aantal taken en daarom ben ik van mening dat de overheid dat zelf moet organiseren, eventueel met hulp van de privé, maar het nooit aan hen "overlaten’".

Vanmorgen zei Vandeurzen op de radio: er komt meer geld voor bijkomende mensen. Alsof die privébedrijven dat bijkomende geld daar gaan aan besteden. Op de vraag waarom de normen niet aangepast worden kwam geen antwoord. Mij lijkt het de plicht van de overheid om in te staan voor de zorg van alle zwakken in de samenleving. Dit geldt zowel voor ouderen, zieken, mensen in armoede, enz. Maar op al die vlakken faalt het beleid. Maar ja: dat zijn ook geen interessante kiezers. Voor wat CD&V betreft: ik denk dat ze beter een naamswijziging overwegen waar die “C” niet meer in voorkomt.

Tot slot: misschien moet men overwegen de vergoedingen van de minister afhankelijk te maken van hun behaalde resultaten. Ik denk dat de meesten dan direct bij de categorie ‘armen’ zouden gaan behoren…. Ik hoop dat de VRT met dit soort journalistiek verder gaat maar ook dat ze de aangesneden onderwerpen niet meer loslaat. De tijd komt eraan (verkiezingen) om dat nog eens aan de politici voor te leggen.

Met vriendelijke groeten,
M.V.

Beste,

Ik ben een verpleegkundige van 30 jaar en ben vorige maand gestart in de vaste nacht in een commercieel rusthuis. Na 5 jaar anciënniteit trok ik deze keer echt mijn ogen open. Met twee in nachten van 10 uur. Ik werkte er stukken van 7 nachten. Ik moest 7 uur lang 's nachts handmatig medicatie klaarzetten. Dan had ik nog niet eens 1 patiënt gezien in die tijd. Ik was ook op! Zolang je focussen om 1 per 1 een pilletje klaar te zetten.  En dan moest ik 's morgens ook nog wassen.

Ik ben al de vierde verpleegkundige in de nacht in enkele maanden tijd. Als ik dit aanhaal bij de directeur word ik gewoon uitgescholden! Qua veiligheid inzake medicatie is het echt ondermaats. Personeel is kantje boord burn-out met steeds deze minimumbezetting. Ze beloven op gesprekken veel, tot je je  je contract tekent en je de benen onder je lijf moet uitlopen.

Mvg,
Een van de zovele verpleegkundigen

Beste,

Proficiat met jullie reportage over de zorg. Toch betreur ik dat jullie vooral de commerciële zorg (en dit is niet onterecht) in een minder goed daglicht plaatsen. Dat dit voor de gewone kijker reeds choquerend is, kan ik verstaan, maar de feiten zijn veel erger dan jullie laten blijken…

Ik werk zelf in een openbaar rusthuis dat nu verzelfstandigd is en gemanaged wordt door een openbaar zorgbedrijf. Wat ik dagelijks ervaar is veel erger dan wat jullie laten blijken over de commerciële woonzorgcentra. Zonder onwellevend te willen overkomen: ik vermoed dat de programma-maakster van deze uitzending niet voldoende op de hoogte is van de werkelijke feiten.

Ik vermoed dat er vele reacties op deze goede reportage zullen komen en ik wil me niet profileren, maar als ik een steentje kan bijdragen door mijn ervaringen te delen ben ik hier graag toe bereid.

Groet,
R.B.
Verpleegkundige

Beste,

Mijn moeder verbleef -tot haar overlijden- 2,5 jaar in een rusthuis. Omdat ze zwaar dementerend was, werd ze in de 'gesloten' afdeling ondergebracht. Ik bezocht haar dagelijks om haar te verzorgen (toiletbezoek, eten, instoppen) omdat er ondanks de €2.200 die het verblijf haar maandelijks gemiddeld kostte nauwelijks van enige 'zorg' sprake was.

De meeste 'verplegenden' en 'verzorgenden' spraken daarenboven nauwelijks Nederlands, zodat een normale communicatie vaak onmogelijk was. De tijd die aan de residenten mocht worden besteed was strikt gelimiteerd. De 'medische' begeleiding bestond uit doktersbezoekjes die slechts luttele minuten duurden (10 patiënten/uur, vaak tijdens de maaltijden) en telkens aan €37 werden aangerekend.

Ik was er toen ik haar tijdens haar laatste dagen ook 's nachts bijstond getuige van hoe slechts 2 personeelsleden de 120 gasten moesten opvolgen. Na 22 uur doolden de residenten zonder enige begeleiding door de gangen. Het absenteïsme was er ontzettend hoog, vooral tijdens de weekends.

U begrijpt dat de reclamespotjes me misselijk maken. Tijdens de 2,5 jaar werd de directeur die de problematiek wilde aanpakken ontslagen en vervangen door iemand met een hotelmanagmentopleiding om het 'rendement' van de instelling te verhogen...

Bedankt voor de aandacht die jullie hieraan besteden.