De nieuwe Beck is de Willy Wonka van de indiepop

Wie denkt Beck dat hij is? En wie neemt hij in de maling met Colors, zijn dertiende album? Vorige zomer, in juli, teasde hij de titel van deze plaat door een foto online te posten van Tips For Artists Who Want To Sell, een soort kunstzinnig minitraktaat van de Amerikaanse conceptuele artiest John Baldessari. "Schilderijen met lichte kleuren verkopen beter dan die met donkere kleuren”, staat er te lezen. Evenals: "Schilderijen met stieren en hanen verkopen beter dan die met koeien en kippen." Het werk raadt verder aan om spaarzaam te zijn met morbide rekwisieten, zoals dode vogels. Ja, dat leest u goed.

Een typische sneer van Beck aan het popestablishment? Of aan de hardleerse indie-volgelingen die hem liefst schaduwrijke singersongwriterplaten zien maken? Of wil Beck net verwarring zaaien met die foto? Beck adoreerde immers zijn grootvader, de beruchte Fluxusartiest Al Hansen die de kleine Beck ooit de liefde bijbracht voor kunst die tegen de haren instrijkt en die pist tegen de schenen van deze of gene autoriteit. Ging hij daarom met Greg Kurstin in zee, de Amerikaanse topproducer die men meestal inhuurt om te concurreren met de Taylor Swiften en Justin Biebers van deze wereld? De gespierde hitsound van deze nieuwe nummers bezorgt de alternativo's onder de Beckfans vast een beroerte.

Nerdy intellectuelen

Zeker, dankzij Kurstin doet Colors mooi compact en hoekig aan. Duur en gesofisticeerd ook, zonder daarom zielloos of hermetisch over te komen. Hij paste dat trucje in het verleden al toe voor Lily Allen, Ellie Goulding en Adele. Recent nog lieten Foo Fighters hun stadionrock door hem polijsten. Met Beck spendeerde Kurstin vier jaar lang af en aan in de studio. Ze schreven en speelden samen, tussen het touren door, en losten nu en dan een single. Zoals de overspannen pop van 'Dreams’, opgetrokken uit bonkende elektrobeats, kille funkgitaren en hyperkinetische elektronische effecten. Heeft een dijk van een refrein en klinkt als Fatboy Slim in de nineties. En een héél klein beetje als Ween onder de amfetamines.

'Wow’ is die andere single die u uit het hoofd kent. Blanke hiphop voor nerdy intellectuelen. Ironisch zoals Beck dat twintig jaar geleden was. Catchy, zeker, maar veel minder sprankelend dan de songs op zijn meesterwerk Odelay. 'Up All Night’ leent eveneens bij de epileptische big beat van de jaren negentig. Had een oudje van The Avalanches kunnen zijn, zonder de sardonische humor. Maar goed: Beck etaleert er zijn fenomenale songschrijverstalent. Vakmanschap van het type dat tijdens workshops songschrijven vast als briljant wordt omschreven. It tics all the boxes. Niks verkeerd mee, alleen is Beck iemand die altijd gretig buiten de lijntjes kleurde en de voorgeschreven wetten van de pop achteloos omboog naar zijn universum. Zie: het bijna twintig jaar oude Midnite Vultures. Zo dol en bontgekleurd durft Colors niet uit de hoek komen.

Willy Wonka

Anderzijds blijft het interessant om zien hoe gewiekst Beck zich tegen hedendaagse hitparadepop aanschurkt. Het titelnummer en 'I’m So Free’ doen sardonisch en grotesk tegelijk aan: alsof een duivelse Beck een kilo mierzoet snoepgoed in een kindermondje ramt. Willy Wonka is er niks tegen. ‘Dear Life’, met zijn kwieke ragtimepiano, pakt het uitgebalanceerder aan en is gewoon steengoede, uitgerafelde pop (dat duivels gitaarlijntje! Die feeërieke Beach Boys-koortjes!). In de slowtempo-afsluiter ‘Fix Me’ duikt de gebroken Beck van Sea Change op. “You might fix me / You might crush me / Take a little piece of me”, croont hij, het te dissecteren hart op een zilveren schoteltje. Dat register had hij wat vaker mogen opentrekken.

Geen mep op de smoel dus, deze Colors, wél een fascinerende, slechts bij momenten opwindende popplaat. Volgende keer: meer donkere kleuren en wat dode vogels graag. 

Colors verschijnt vrijdag 11/10 op Capitol.