Ik denk dat ik weet wat er aan de hand is.

* * *

Onze druivelaar heeft de vorst van de afgelopen lente goed overleefd. Het duurde daarna wel lang voor hij weer in blad stond, maar zijn oogst is vandaag even weelderig als andere jaren.

Zo’n oude druivelaar vol rijpe trossen, het blijft een plaatje. Daarom wacht ik altijd zo lang mogelijk om hem te snoeien.

Het probleem is wel dat onze honden verzot zijn op druiven. Het instinct van een hond werkt niet altijd in zijn voordeel, want druiven zijn levensgevaarlijk voor de viervoeters, waarschuwde de dierenarts me.

Elke ochtend raapt het hele gezin daarom de druifjes die ‘s nachts gevallen zijn, vóór de honden buiten mogen voor hun ‘boodschap’. Naarmate de druiven rijper worden en dus sneller vallen, moeten we dat vaker doen.

Tien dagen geleden besloot ik om de druivelaar – vroeger dan anders – zijn jaarlijkse snoeibeurt te geven.

Ik had de eerste trossen geknipt, toen een vlinder vlak voor m’n neus op de muur ging zitten. Ik kan geen dierengedachten lezen – die van mensen ook niet – maar interpreteerde zijn landing als een interventie om alsjeblief nog wat met de pluk te wachten. Want vlinders lusten ook druiven. De hele maand al hangen er tientallen rond de vruchtjes te cirkelen.

Mijn verzoek of we nog wat langer gevallen druifjes konden blijven rapen, werd door mijn huisgenoten gelukkig goed begrepen.

* * *

Honden, vlinders, bijen, ze zijn allemaal gek op onze druiven. En vogels ook – merels, lijsters, meesjes. Ik heb zelfs een groene specht na lang aarzelen een gekke sprong van de tuinbank naar de druivelaar zien maken.

Onze druifjes zijn niet te vergelijken met wat de fruitboer verkoopt. Ze zijn zuur, klein en zitten bomvol pitten. Alle diertjes groot en klein lusten ze, behalve wij, de tweevoeters….

Stel dat het oorlog was en we honger leden, dan zouden we er natuurlijk dolblij mee zijn. Nu maakt het ons gelukkig dat ze andere maagjes vullen, behalve die van de honden.

* * *

Afgelopen zaterdag schakelde ik het hele gezin in voor de grote snoeioperatie. De meeste druiven waren nu verrot of door insecten leeggeknabbeld zodat enkel hun huls overbleef.

De honden stonden achter het raam te kwijlen terwijl ze naar de gevallen druiven staarden.

Waar we geen rekening mee hadden gehouden, was dat hoornaars – flink uit de kluiten gewassen wespen – ons het leven moeilijk zouden maken. De dieren bleven eerst rond de trossen vliegen, maar toen ze begrepen hadden dat wij het eten van hun bord aan het halen waren, kozen ze ons als doelwit van hun aanvallen. Een hoornaar die op m’n hals geland was kon ik op tijd van me afslaan. Daarna rende ik met de zonen naar binnen. De honden bekeken ons met onbegrip.

* * *

Ook tijdens regenbuien bleven de hoornaars rond de druivelaar patrouilleren. Toch slaagden we erin om de boom leeg te plukken.

De volgende dagen bleven de insecten onvermoeibaar rond de kale takken naar trossen zoeken die enkel in hun herinnering bestonden.

* * *

Halfweg de snoei had ik tussen twee knoestige druivelaartakken een vogelnestje ontdekt.

Eerst dacht ik dat het wat mos was. Pas toen ik er een gedeelte van had verwijderd, herkende ik de vorm en begreep dat een vogel hier ooit zijn eitjes had uitgebroed.

Ik voelde me slecht over mijn vernielzuchtige daad, en probeerde mezelf te troosten met het besef dat ik het niet met opzet had gedaan, en de hoop dat een vogelpaar in de lente misschien toch liever in een nieuw huisje zou willen wonen.

* * *

Er vliegen vandaag nog altijd insecten rond de kaal geplukte druivelaar, en vogeltjes landen nog steeds op de tuintafel om te zien of er een druifje te pikken valt.

Ik weet niet welke gedachte bij de diertjes sterker speelt, de herinnering aan wat was, of de hoop op de volgende oogst. De alarmkreet van de koolmees was misschien eerder zijn lokroep.

Good luck en tot ziens.

Uw trouwe dienaar, FB