10 geweldige platen die u deze week absoluut moet horen

1. VRWRK - 'On the Outside'

Het tussen Brussel en Londen pendelende elektronicatrio VRWRK heeft het aangedurft te vervellen tot een popgroep, zij het eentje met stekels. Het geheime wapen heet Salem Khazali, een jonge Londense soulzanger die tussen Sampha en Roachford schippert. Zijn "herfstkleurige zang mag dan bijna overal centraal staan, het zijn de subtiel onorthodoxe arrangementen die deze puike songs hun dosis je ne sais quoi verlenen", schreven we.  Van synthpop over weerbarstige r&b-ballades tot bij supercatchy elektrosongs: VRWRK scheert haast achteloos de hoogste toppen.

Lees hier de volledige recensie.

2. King Krule - 'The OOZ'

Londenaar Archy Marshall vraagt na vier jaar stilte zijn demonen opnieuw ten dans op The OOZ, zijn tweede plaat. Het was de liefde die hem uit het sukkelstraatje hield. “Er heeft een bloedmooie dame mijn pad gekruist”, vertrouwde de roodharige twintiger ons toe. “Ze was een inspiratiebron, maar ook mijn klankbord." The OOZ is zoals we King Krule kennen: eigenwijs, bluesy, gammel, met songs die naar tweedehandsjazz ruiken. Muziek van een warrige millennial die woelige waters heeft doorzwommen. “Why’d you leave me? Because of my depression?”, klinkt het bikkelhard, en dat op roestig bedje van postrock, krautpop en loungy elektronica.

Lees hier ons interview met King Krule.

3. Kelela - 'Take Me Apart'

De Amerikaanse r&b-godin Kelela gebruikt Take Me Apart niet als platform voor sociaalbewust gepredik of revolutionaire actie - althans niet rechtstreeks. De plaat leest als een dagboek waarin Kelela twee liefdesrelaties onder de loep neemt: het pad kronkelt van een lelijke breuk met een geliefde over een periode als alleenstaande tot aan het begin van een nieuwe relatie. Op 2 december speelt ze in Trix in Antwerpen. Check it out.

Lees hier de volledige recensie.

4. Warhaus - 'Warhaus'

“Ik voelde me gevangen in het cliché van de donkere singer-songwriter, de dandy, of de macho”, aldus Maarten Devoldere eerder deze week in De Morgen, als verklaring voor de silly grijns die hij etaleert op de hoes van de titelloze tweede van Warhaus. "De muziek op deze plaat is inderdaad vrij donker gebleven, maar in de teksten ben ik toch vaak de clown van dienst. De idioot. Of de speelbal van externe krachten. Ik relativeer mezelf te pletter in de songs.” Jazeker, Devoldere grossiert opnieuw in lijzige indiechansons die bij wijlen een dronkenmansroes evenaren, bijgestaan door zijn geliefde Sylvie Kreusch. De songs doen wél spitser en losser aan dan voorheen. Topkwaliteit van bij ons. 

Lees hier ons interview met Maarten Devoldere.

5. Melanie De Biasio - 'Lilies'

Lilies, de tweede van de Belgische jazzy chanteuse Melanie De Biasio, gloeit van de onversneden passie. De Biasio glijdt er van Nick Cave-achtige duisternis over bluesy gothic-americana en soulvolle torch songs tot met jazz dooraderde elektronica. In de griezelige soundscape 'And My Heart Goes On' waagt ze zich zelfs in Twin Peaks-territorium. "De Biasio fingeert met haar stem een machinaal gekraak, dat van je trommelvies tot je ruggenmerg gaat", kon u lezen. Een album hors catégorie.

Lees hier ons interview met Melanie De Biasio.

6. St. Vincent - 'Masseducation'

De dood sluimert niet zelden rond als Fremdkörper op Masseduction, de vijfde plaat van Annie Clarkes St. Vincent-project.  Zoals in het geval van ‘Young Lover’, waarin ze iemand levenloos aantreft in bad, gestorven door overdosis. Masseduction is een peepshow van verlangens, verslaving en zelfmoord. Erotische synthpop à  la Goldfrapp zwaait hier de plak, nu dieptreurig, dan weer ongenaakbaar en sexy. Kamasi Washington, producer Soundwave en fotomodel Cara Delevinge doen mee. Dat zegt genoeg.

Lees hier ons interview met St. Vincent.

7. Daphni - 'Joli Mai'

Daphni is het dansvloerproject van elektronaut Dan 'Caribou' Snaith, dat vijf jaar geleden clubbers en beatfreaks met verstomming sloeg dankzij het superbe debuut Jiaolong. De opvolger Joli Mai klinkt mogelijk nog rauwer en driester: superdroge technobeats, vuile stemsamples, ongepolijste undergroundhouse-vibes. Wie ooit kickte op de minimalistische Berlijnse Tresor-sound, laat deze niet links liggen.

8. Beck - 'Colors'

De gespierde hitsound van Colors bezorgt de alternativo's onder de Beckfans vast een beroerte. Dankzij topproducer Greg Kurstin doet deze dertiende Beck mooi compact en hoekig aan. Duur en gesofisticeerd ook, zonder daarom zielloos of hermetisch over te komen. U krijgt bonkende elektrobeats, kille funkgitaren, hyperkinetische elektronische effecten en blanke hiphop voor nerdy intellectuelen. Typisch Beck, alleen had hij deze keer een tikkeltje avontuurlijker uit de hoek mogen komen.

Lees hier de volledige recensie.

9. Courtney Barnett & Kurt Vile - 'Lotta Sea Lice' 

Slackers of the world, unite! De Australische indielieveling Courtney Barnett en de Amerikaanse songsmid Kurt Vile werden verliefd op elkaars muziek en besloten elkaars stijlen af te tasten. Op Lotta Sea Lice zingt het slaperige duo charmante nieuwe songs en coveren ze elkaar. Het resultaat ontwapent en doet vooral verlangen naar een concert van de twee.

Lees hier de volledige recensie.

10. Matias Aguayo & the Desdemonas - 'Sofarnopolis'

Minimal techno-keizer Matias Aguayo kiest resoluut voor Suicide-achtige postpunk en krautrock op Sofarnopolis, waar hij wordt geruggedekt door The Desdemonas, oftewel een Italiaanse drummer, een Duitse keyboardspeler en een Colombiaanse gitarist. In 'After Love' duikt er zelfs een flard hysterische jazz op. Knétter! Gaat dat zien, op 16 oktober in de Brusselse AB!