'Die vampier' uit Twilight: "Commerciële films hoeven niet meer voor mij"

Niemand die een jaar of tien geleden had durven vermoeden dat Robert Pattinson ooit een vaste klant zou worden op het Filmfestival van Cannes. Na een rolletje in de vierde Harry Potter-film brak de bleke Brit in 2008 definitief door als de zwaarmoedige vampier Edward Cullen in Twilight. Zijn tegenspeelster Kristen Stewart werd ook in het echte leven zijn lief. Een tieneridool was geboren.

Jarenlang werd Pattinsons leven gedomineerd door gillende bakvissen en paparazzi op elke straathoek. Op een bepaald moment reed de acteur in L.A. soms letterlijk urenlang rondjes om opdringerige fotografen af te schudden. Maar toen de Twilight-saga in 2012 aan haar eind kwam, sloeg Pattinson een totaal ander pad in. Voeten vooruit, ver weg van glamour. Het dreef hem in de armen van eigenzinnige filmmakers als David Cronenberg – zijn lievelingsregisseur, met wie hij Cosmopolis en Maps to the Stars draaide – James Gray en Werner Herzog. Plots was Pattinson een graag geziene gast op de meest prestigieuze filmfestivals ter wereld.

Wanneer we hem eerder dit jaar ontmoeten in Cannes, voelt hij zich als een vis in het water: het is al de vierde keer dat hij een film komt voorstellen in de Franse badstad. En alweer komt hij verrassend uit de hoek. In de nachtelijke misdaadthriller Good Time speelt Pattinson een amateuristische bankrover die samen met zijn zwakbegaafde broer uit de klauwen van de politie probeert te blijven. Een wilde rit voor de kijker, maar ook voor de acteur zelf. “De voorbereiding alleen al was pure rock-’n-roll”, zegt hij met een grijns.

Vertel!

Robert Pattinson: “Om een voorbeeld te geven: ik heb samen met Josh en Benny (Safdie, de broers die de film regisseerden, LTR) clandestien een gevangenis bezocht in Brooklyn: we logen dat we voor de stad werkten en op inspectie kwamen. We kregen dus een volledige rondleiding. We kwamen overal waar gewone burgers als wij normaal nooit zouden mogen komen, en kregen alle geheimen te horen over hoe gevangenen probeerden te ontsnappen..." (lacht)

Werd je dan niet herkend? Een paar jaar geleden stond je op elke magazinecover.

“Het heeft niet veel gescheeld... Ik had me natuurlijk vermomd: ik liep de hele tijd met een pet en een kap op mijn hoofd. Maar helemaal op het einde van onze rondleiding, toen we in de lift stonden om weer naar buiten te gaan, zag ik in mijn ooghoek dat er een gedetineerde heel hard naar me aan het staren was. Plots riep hij: ‘Yo! Fucking Twilight!’ Terwijl de gevangenisdirecteur naast me stond! (hilariteit) Ik probeerde die man zo goed als ik kon te negeren, maar toen we de lift uitkwamen vroeg de directeur natuurlijk: ‘Waar had die kerel het over?’ Ik heb gedaan alsof mijn neus bloedde, maar eigenlijk deed ik het in mijn broek." (lacht)

Na Twilight hebben we je nooit meer in een grote blockbuster gezien. Zie je jezelf ooit nog terugkeren naar dat soort cinema?

“Ik sluit dat zeker niet uit, maar het probleem is dat commerciële films tegenwoordig bijna per definitie superheldenfilms zijn. Als je voor zo’n rol kiest, dan moet je meteen tekenen voor een stuk of acht films, en hang je voor tien jaar vast. Dat hoeft na Twilight niet meer voor mij. En bovendien: het kan me echt niet schelen of de films waarin ik speel nummer 1 worden aan de kassa.”

Hoe vaak heb je dat soort superheldenrollen al aangeboden gekregen?

“Nog nooit! Ik heb er ook nog nooit zelf auditie voor gedaan. Er zijn wel een paar grote producties geweest die me in de beginfase erg interessant leken. Maar toen ik zag hoe die later evolueerden, ben ik gillend weggerend." (lacht)

Heeft Twilight je de financiële vrijheid gegeven om voor de rest van je leven je zin te doen?

“Nou, niet de rest van mijn leven... (lacht) Maar toch voor een hele tijd. Ik heb veel geluk gehad. En ik heb bovendien geen kinderen te onderhouden. En geen alimentatie te betalen. (lacht) Daar loopt het bij velen fout.”

Je wordt nu steeds meer als een serieus acteur beschouwd. Vind je die erkenning belangrijk?

“Ik wil natuurlijk graag dat mensen mijn werk appreciëren. Maar als dat niet zo is, verandert dat mijn mening over de film ook niet. Kijk naar Cosmopolis, die nogal gemengd onthaald werd. I fucking love that movie. Op een nacht keek ik er nog eens naar toen hij op tv kwam. Toen bedacht ik me: dit is exact waarom ik deze film wilde maken. Zodat mensen er om halfvier ’s nachts per ongeluk op zouden stoten, en zouden denken: ben ik aan het dromen?" (lacht)

‘Good Time’, vanaf morgen in de bioscoop.