"Ik was zelfs 'dankbaar'": Jessica vertelt waarom ze twee jaar na verkrachting toch nog met dader op date ging

"Het misbruik gebeurde toen ik vijftien jaar oud was, tijdens een feestje bij iemand thuis", begint Jessica. "Ik had gedronken. Op een bepaald moment ging het licht uit. Er kwamen gaten in mijn geheugen, maar ik herinner me nog drie verschillende taferelen. Ik lag op de grond in een slaapkamer, met het hoofd van een jongen tussen mijn knieën. Met een andere kerel lag ik in bed: hij penetreerde me, ik was aan het kreunen. En met een derde gast lag ik weer in een andere slaapkamer. Ik smaakte iets vies in mijn mond. De volgende ochtend werd ik naast hem wakker en vertelden we hoe zot de avond wel geweest was."

"Ik beschreef het tafereel als fictie in mijn boek. Later kwam ik er voor uit dat het me echt overkomen was. Maar ik voelde me op dat moment zo beschaamd: ik ben later nog op date geweest met een van die kerels. Als dat bekend raakte, zou niemand me nog geloven. Want wie spreekt er nu nog af met haar verkrachter?"

"Impact meet je niet af aan iemands gedrag"
"Nu ik al die beschuldigingen tegen Harvey Weinstein gelezen heb, is me een en ander duidelijk geworden. Actrice Asia Argento groeide naar hem toe, jaren nadat hij haar verplicht had hem oraal te bevredigen in een hotelkamer. Er kwam uiteindelijk zelfs seks met wederzijdse toestemming van. Zoiets zie je wel vaker bij overlevers van een zedenmisdrijf. Een van de slachtoffers van (de Canadese radiopresentator; nvdr) Jian Ghomeshi werd eerst gewurgd, maar liet hem in een later stadium nog klaarkomen. Hij werd vrijgesproken. De Amerikaanse journaliste Megyn Kelly noemde Roger Ailes haar vriend en mentor, terwijl hij haar jarenlang lastiggevallen had met zijn avances. En actrice Barbara Bowman ging op verzoek van Bill Cosby nog naar een van zijn shows kijken, hoewel hij haar dus gedrogeerd en verkracht had. Wie gaat er nog op date met haar verkrachter? De feiten bewijzen het: heel wat slachtoffers dus."

"Dat ik al die tijd nog zo goed overeenkwam met mijn aanranders maakt mijn verhaal niet minder geloofwaardig. Veel dames blijken zo te handelen, maar toch vinden we met z'n allen dat een slachtoffer zich anders zou moeten gedragen: ze moet gebroken in bed blijven liggen en in elkaar krimpen als ze de dader per toeval nog eens tegen het lijf loopt. Maar de impact van een trauma meet je nu eenmaal niet af aan iemands gedrag."

"Dat was de druppel"
"Van zodra ik die bewuste ochtend mijn ogen opende, ging bijna iedereen ervan uit dat ik er zelf van genoten had. Ik slingerde heen en weer tussen wat iedereen zei (ik was een slet) en hoe ik me diep vanbinnen voelde (ik was verkracht geweest). Enkele dagen later vroeg ik aan een van die kerels of iemand iets in mijn drank gedaan had. Hij noemde me gek en vond die suggestie duidelijk niet leuk: ik had het toch zelf gewild?"

"Later werd ik zo kwaad dat ik een van de daders in zijn gezicht een verkrachter genoemd heb. De volgende dag stond er 'Trash slut' op mijn kastje geschreven. Dat was de druppel, ik kon niet nog meer pijn verdragen. Alle ideeën die ik had om mezelf te verdedigen, eindigden daar. Ik wilde enkel nog dat de kwelling stopte. Dacht al de rest dat ik er toestemming voor gegeven had? Prima dan. Ik ging naar feestjes, bleef lachen en probeerde er knap uit te zien. Ik leek er niet van af te zien."

"Ik moest walgen"
"Toen mijn verkrachter me twee jaar later mee op date vroeg, was ik zelfs 'dankbaar' (een woord dat niet toevallig tussen aanhalingstekens staat; nvdr). Ik dacht dat zijn hernieuwde interesse in mij verlossing zou kunnen brengen. Op het eind van de avond wilde hij meer, maar ik kon hem niet aanraken. Nog enkele jaren later hebben we gekust tijdens een feestje. Ik dacht nog steeds dat die persoon me op een of andere manier zou kunnen 'helen', maar ik moest walgen toen zijn lippen de mijne raakten. Sindsdien is het nooit meer gebeurd."

"Het zou dan nog een hele tijd duren vooraleer ik voor mezelf wilde toegeven dat ik verkracht geweest was. Dat kwam deels omdat ik als jonge persoon amper wist wat de term inhield. Ik dacht dat er sowieso geweld aan te pas moest komen en dat slachtoffers reageerden zoals op tv: stoppen met eten, stoppen met slapen en het angstzweet dat uitbreekt als ze de dader in de gang van de school zien lopen. Ik had verhalen van andere vrouwen nodig om te beseffen dat ik niet abnormaal ben. Onze definitie van wat normaal is, is soms aan een grondige opknapbeurt toe."

"We zijn de ruime meerderheid"
"Gedurende decennia hadden mensen een fout beeld van een hartaanval. In de films zagen ze meestal een man met een knalrode kop zijn borstkas vastgrijpen en op zijn knieën vallen. Meestal kwam er nog een doodsreutel bovenop. Dokters waarschuwden dat zo'n voorstelling fatale gevolgen zou kunnen hebben, want de echte tekenen van een hartaanval zijn subtieler en dus makkelijker te missen. Er kwam vervolgens een campagne om duidelijk te maken hoe die symptomen er uitzien."

"Dat is nu exact ook wat er in de voorbije week gebeurd is, dankzij al die vrouwen die hun ervaringen rond seksueel geweld gedeeld hebben: de mensen snappen nu beter hoe ons lijden eruitziet."

"Het is noodzakelijk dat ik open en bloot vertel over mijn verkrachting. Dat ben ik niet alleen aan mijn jongere zelf verschuldigd, maar ook aan de meisjes die blijven zwijgen omdat hun gedrag niet overeenstemt met het normale. Vrouwen die nog overeenkomen met hun misbruikers zijn niet laf. We zijn ook niet opportunistisch of ongeloofwaardig. We zijn de ruime meerderheid."