Sportjournalist Karl Vannieuwkerke haalt in een open brief ongemeen hard uit naar de scheidsrechter die een match van de ploeg van zijn dochter moest fluiten. Na een druk weekend wilde ze graag nog de minivoetbalmatch spelen met de U13 van ZVC Eernegem.

Maar nog voor de match van zijn dochter begon, liet de scheidsrechter zich al ongunstig opmerken. “Het ging om kinderen van 10 jaar die in niets meer plezier scheppen dan in een partijtje voetbal. Maar u vond duidelijk dat u het middelpunt van de belangstelling verdiende. Toen een kind een iets te felle tackle deed, snauwde u het kind toe dat het bij een volgende vergrijp mocht gaan douchen. U deed dat met een stem zoals ze tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitse bunkers moet hebben geklonken.”

Duitse kampen

Toen was het de beurt aan de U13 van Eernegem. Alleen, de nieuwe wedstrijdbroekjes met de rugnummers waren nog niet gearriveerd. Een onoverkomelijk probleem, zo vond de scheidsrechter. “Zonder nummers geen minivoetbal, bulderde u. Iedereen schrok. Een brave vrijwilliger was bij de pinken en vond een alcoholstift waarmee hij bij de kinderen hun voorziene nummer op de arm schreef. Toen ik u bezig zag en de nummers op de armen bekeek, dacht ik aan Duitse kampen.”

En even later deed de scheidsrechter er nog een schepje bovenop. Twee spelertjes - onder wie de dochter van Karl Vannieuwkerke - hadden geen Kid ID bij. “Mea culpa”, schrijft Karl Vannieuwkerke. “In de rush van het weekend en tijdens drie dagen vrijwillige inzet voor het jeugdvoetbal er zelfs niet meer aan gedacht.”

Tranen in de ogen

“Ik zag dat u een scène maakte en mijn dochter en de andere jongen tranen in de ogen kregen. Ze mochten van u niet spelen. De tegenpartij, wel mensen met empathisch vermogen en emotionele intelligentie, kwam tussenbeide en zei tot drie keer toe dat het voor hen geen probleem was dat beide spelertjes zouden meespelen. Maar u was in uw eigen atelier van regeltjes voor geen rede vatbaar. Ik zag dat u achter uw bril duidelijk genoegen schepte in uw superioriteit.”

Cynisch lachje

“Ik ben het tafereel dan maar beginnen filmen, maar ga het filmpje net als uw naam niet in de openbaarheid gooien om u tegen uzelf te beschermen. Ik heb het fragment net eens herbekeken. Het cynische lachje met een wenend kind voor u vertelt veel over wie u bent.”

“Het is doodzonde dat sommige mensen door u gaan denken dat alle scheidsrechters machtswellustelingen zijn”, schrijft Vannieuwkerke. “Gelukkig is dat niet zo. Ik heb er de voorbije jaren veel zien passeren in Diksmuide. Jonge en iets oudere referees die gedreven worden door de passie die ons allemaal drijft: jongeren plezier laten beleven op een voetbalveld en ze daarbij aanmoedigen door ze te corrigeren en te helpen.”

Dikke kloot

“Ik schrijf deze open brief pas 24 uur na de feiten. Omdat ik er mezelf toe heb verplicht. Ik dacht dat mijn boosheid plaats zou maken voor gelatenheid en berusting. Maar dat is niet het geval. Integendeel. Ik word met de minuut kwader als ik eraan denk. Mijn dochter heeft vannacht voor het eerst in elf jaar geslaapwandeld. Ze is om drie uur door onze kamer gepasseerd en is in het bed van haar broer gaan liggen. Ik hoop dat er geen correlatie bestaat tussen het voorval aan uw tafel en haar gedrag.”

“Misschien ben ik hierboven politiek nog correct gebleven”, klinkt het ten slotte. “Ik had mijn gevoelens en die van vele andere ouders in de zaal ook op een ruwere manier kunnen verwoorden. Die zouden dan ongeveer als volgt klinken: Dikke kloot, blijf met uw poten van de kinderen hun hobby af. Blijf zover mogelijk van het jeugdvoetbal weg. Zoek een plekje in één of ander cafévoetbalverbond! Gegarandeerd dat u daar wel eens op uw mannetje valt. We lezen het dan wel in de gazet.”