Brugse hooligan over de kameraadschap en de kick: "Elke week is er wel ergens knokpartij in bos"

In 1976 stond Thierry samen met zijn moeder voor het eerst op de tribunes van Olympia. De clubliefde die hem die dag greep, heeft hem nooit meer losgelaten. Maar al snel ging hij nog een stap verder: in plaats van een fan - zegedronken na een overwinning, diepbedroefd na een nederlaag - werd hij een hooligan. Dat was nieuw en spannend in de vroege jaren 80.

"Je groeit erin. Je hoort bij een groep, en het worden vrienden voor het leven. Je stelt je daar geen vragen over, of het goed of fout is. Het ís gewoon zo. Maar dat wil ik toch even duidelijk stellen: nóóit was het vechten de belangrijkste reden om naar het voetbal te gaan. Dat bleef altijd de club en het voetbal. Zonder voetbal was er geen reden om te knokken: ik ben mijn hele leven supporter gebleven, maar alleen op wedstrijddagen was ik een hooligan."

Thierry was er nochtans bij op de Heizel, toen op die dramatische 29 mei 1985 39 mensen stierven bij de finale van de Europabeker tussen Liverpool en Juventus. "Pas toen we uit het stadion geraakten, zag ik de omvang van de ramp: in een tentje van het Rode Kruis lagen de lijken naast elkaar. Maar het is nooit in mij opgekomen dat ik er zelf maar beter zou mee stoppen." Thierry is op dat moment al hooligan bij de East-Side van Club Brugge.

Er volgen veel arrestaties, stadionverboden en boetes. Kerstmis 2002 brengt Thierry zelfs in de cel door, na zware rellen in Brugge tegen Galatasaray. Lees zijn hele verhaal in HLN+ exclusief voor abonnees. Proef nu vier weken.