Er zijn - steeds meer – mensen die de trein beschouwen als hun badkamer, keuken en kantoor
Er was op de sociale media forse verontwaardiging omdat NMBS-baas Sofie Dutordoir aankondigde dat er geen wifi komt op onze treinen. Sommigen, zoals Louis Van Dievel, zouden liever die sociale media van de trein bannen. Van Dievel kijkt elke week met zijn eigenzinnige blik naar kleine en grote actua.
Ik ben een trouwe klant van de Belgische spoorwegen. Niet uit pure liefde voor de ijzeren weg, laat ik dat er maar meteen aan toevoegen. De NMBS is een nukkig en onbetrouwbaar lief. Maar ja, ik bezit geen auto meer en dan blijft er niet veel keuze over, behalve de treinen van mevrouw Dutordoir.
Alle gemopper terzijde gelaten ben ik toch altijd blij als ik mij met boek of krant in een hoekje van de trein kan neervlijen. Met als enige zorg: niet vergeten tijdig uit te stappen. Wat een luxe. Ik val niemand lastig, ik ben bescheiden en stil, ik ben kortom een modelreiziger, de chouchou van iedere treinbegeleider.
Helaas denkt niet iedereen hetzelfde over het reizen met de trein. Er zijn – steeds meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun badkamer en keuken. Ze staan te laat op maar dat geeft niet want toilet maken en ontbijten kan ook op de trein. Met ongekamde haren en ongepoetste tanden en met een broodje van Panos en een papercup koffie van Einstein in wankel evenwicht betreden ze het gaanpad en installeren zich tegenover mij.
Er zijn – steeds meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun badkamer en keuken.
Toegeeflijk als ik ben gun ik die langslapers net iets meer dan de helft van het tabletje dat voor treintafel moet doorgaan. Maar dat is niet genoeg. De langslaper (M/V) heeft minimaal het hele tabletje nodig, alsmede de stoelruimte naast hem of haar voor de andere bezittingen.
Hebt u al eens iemand gezien die tegelijkertijd op een broodje kauwt, tanden poetst en oogschaduw aanbrengt? En die geen enkele aandacht schenkt aan de vervaarlijk schuivende papercup met hete koffie? Ik wel.
Meestal evacueer ik in arren moede het tabletje omdat ik geen doorweekte krant wil lezen en niet in een natte koffiebroek wil rondlopen. Het voelt aan als een nederlaag.
Er zijn – steeds meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun huiskamer. Ze placeren hun pc op mijn helft van het tabletje, én op mijn krant, en kijken verstoord op als ik probeer om mijn dagblad te verwijderen zonder het te scheuren. Zit ik daar nu nog altijd? verraadt hun mimiek. Waarna ze een oortje inpluggen en naar de film kijken die ze hebben gedownload, speciaal voor deze treinreis. Ze lachen af en toe hardop met de filmgrappen. Ze bewegen mee met actiescènes. Met een tevreden gezicht klappen ze hun pc weer dicht wanneer de trein de tunnels van Antwerpen Centraal induikt.
Er zijn – steeds meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun huiskamer.
Ze rapen hun bezittingen samen die ze net als de ontbijters en toiletmakers op alle vrije stoelruimte hebben gedeponeerd. Intussentijd hebben ze de reizigers die later zijn opgestapt en een zitplaats zochten met een vuile blik laten verstaan dat ze elders maar een plekje moeten zoeken.
Velen laten zich doen. Ze hebben geen zin in ruzie. Ik niet.
Als ik zie dat iemand een homecinema heeft geïnstalleerd op vier zitplaatsen, ga ik met opzet en moedwillig precies dààr zitten. Noem het guerilla.
Er zijn – langsom meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun kantoor, van hun werkplek. Ze installeren zich tegenover mij, klappen net als de filmliefhebbers hun pc open en duwen mijn krant of boek zonder boe of ba over de rand.
Ik doe niets nuttigs, dus ik moet wijken. Vervolgens halen ze uit hun aktetas diverse mappen met cijfers en grafieken tevoorschijn, die ze over de beschikbare stoelruimte uitspreiden.
Ik zit in de weg. Als ik nu eens wilde ophoepelen, dan konden ze ook dàt dossier nog een plekje geven. Ze kijken mij verstoord aan. Begrijp ik de boodschap dan niet? verraadt hun mimiek.
Er zijn – langsom meer – mensen die de trein beschouwen als de voortzetting van hun kantoor, van hun werkplek.
Terwijl ze op hun pc tokkelen en vellen papier raadplegen nemen ze hun smartphone ter hand en beginnen met collega’s en ondergeschikten te bellen.
Sommigen hebben zelfs twee smartphones bij zich. Met de tweede informeren ze tussen het opmaken van offertes en het wegsaneren van jobs door naar de schoolresltaten van hun kroost of bespreken ze met man/vrouwlief de plannen voor de volgende avond. U denkt dat ik overdrijf? U dwaalt.
Daarom ben ik mevrouw Dutordoir dankbaar dat ze onze treinen niet van wifi wil voorzien. Te duur, hoera! Ik weet ook wel dat het uitstel van executie is . De vooruitgang valt niet tegen te houden. Maar op de trein heeft de vooruitgang een boertig en arrogant gezicht. En word ik, de argeloze plezierreiziger, steeds meer beschouwd als een ongewenste leegloper.
--
VRT Nieuws wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.